Ακριβώς τη στιγμή που η Ευρώπη αναζητούσε ηγεσία για να αντιμετωπίσει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις εδώ και δεκαετίες, ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν χάνει ένα μέρος της δύναμής του μετά τις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής στη Γαλλία. Και οι περισσότεροι αναλυτές μιλούν για ήττα. Παρότι κέρδισε. Ηττα γιατί η Γαλλία κινδυνεύει με ακυβερνησία και πολιτική παράλυση.
Η κεντρώα-φιλελεύθερη προεδρική παράταξη Ensemble («Μαζί») του Μακρόν περιορίζεται σε σχετική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση καθώς υποχώρησε στις 245 από τις 351 έδρες που κατείχε. H αριστερή παράταξη NUPES υπό τον Ζαν Λικ Μελανσόν έλαβε 131 έδρες και το ακροδεξιό κόμμα RN της Μαρίν Λεπέν εκτινάχθηκε στις 89 έδρες.
Δύο μήνες μετά την επανεκλογή του, ο Μακρόν, για να μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του, θα πρέπει να βρει έναν κυβερνητικό σύμμαχο, να πάει σε κυβέρνηση μειοψηφίας ή –σε ένα ακραίο σενάριο– σε νέες βουλευτικές εκλογές. Μόνος πιθανός σύμμαχος του Μακρόν αυτή τη στιγμή θεωρούνται οι Ρεπουμπλικάνοι (LR) της Δεξιάς που έλαβαν 61 έδρες.
Ας δούμε ποιοι χαίρονται με αυτή την εξέλιξη. Ο Μελανσόν τόνισε ότι η αριστερή συμμαχία στέρησε από τον Μακρόν την πλειοψηφία, η Λεπέν μίλησε σε πανηγυρικούς τόνους για μια νίκη της πολιτικής «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση», ενώ στη χώρα μας ο Αλέξης Τσίπρας για «ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του» Μακρόν.
Οπως σημειώνει η γαλλική οικονομική εφημερίδα La Tribune, «ο Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα σε αδιέξοδο, καθώς ξεκινά τη δεύτερη θητεία του με ένα αρνητικό αποτέλεσμα που καθιστά την πολιτική κατάσταση πολύ ασταθή, τη στιγμή που η οικονομία θα είναι εξίσου ασταθής».
Η La Tribune κάνει τη σύνδεση ανάμεσα στον κίνδυνο πολιτικής αστάθειας και στη σταθερότητα που απαιτεί η οικονομική κρίση που χτυπάει την Ευρώπη και η οποία χαρακτηρίζεται από την εκτίναξη των τιμών και τον κίνδυνο ύφεσης.
Αυτή όμως η κρίση μας προέκυψε λόγω της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού;
Κάπου εδώ τα επιχειρήματα της Λεπέν και του Τσίπρα μοιάζει να παρερμηνεύουν όσα έχουν συμβεί. Η Λεπέν λέει ότι ενισχύεται ο αγώνας της κατά της παγκοσμιοποίησης, ωστόσο το μπάχαλο που προκαλεί η απο-παγκοσμιοποίηση, ως αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία και των διαλυτικών φαινομένων στις αλυσίδες τροφοδοσίας διεθνώς, είναι αυτό που οδηγεί ακόμα πιο ψηλά τις τιμές των αγαθών σε βάρος των πιο αδύναμων πολιτών.
Ενώ η αναφορά στην ήττα της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής» του Μακρόν από τον Τσίπρα παραβλέπει το γεγονός ότι ο Μακρόν στήριξε το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, χαρακτηρίζοντάς το «σημαντικότερη στιγμή από τη δημιουργία τού ευρώ» καθώς και τα γιγαντιαία προγράμματα στήριξης των οικονομιών με ποταμούς ρευστότητας από το κράτος εν μέσω κορονοϊού.
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ψηφίσει την απλή αναλογική στην Ελλάδα και θεωρεί ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά», δεν μπορεί να ταυτιστεί ασφαλώς με τη Λεπέν αλλά ούτε και απόλυτα με τον Μελανσόν, καθώς εκείνος έχει τη χειρότερη άποψη για τον Αλέξη Τσίπρα και τον έχει χαρακτηρίσει ως μία «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
Επομένως, τι μας μένει; Η ακυβερνησία, δηλαδή η προβολή της επιθυμίας ότι στις επόμενες εκλογές θα συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα. Μας μένει επίσης η αντιστροφή της πραγματικότητας, ότι δηλαδή οι κοινωνίες υποφέρουν σήμερα από τον πληθωρισμό όχι λόγω του Πούτιν, αλλά λόγω του νεοφιλελευθερισμού, γενικώς, και των δήθεν προσωπικών επιλογών που κάνουν π.χ. ο Μακρόν στη Γαλλία ή ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα.
Μπορεί να φτάσει αυτό και μέχρι την εξωτερική πολιτική, π.χ. να μην πάρουμε και τα επιπλέον έξι Rafale για να δικαιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ που τα καταψήφισε;
Οχι, αυτό δεν γίνεται. Διότι, παρά το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, η εξωτερική πολιτική συνεχίζει να ασκείται από τον πρόεδρο της Γαλλίας. Και αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα έχει στο πρόσωπο του Μακρόν έναν σταθερό σύμμαχο ως το 2027. Και ασφαλώς τίποτα δεν αλλάζει και σε ό,τι αφορά την αμυντική συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας που περιλαμβάνει ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης.