Υπήρχε μια εποχή –όχι και τόσο μακρινή, εδώ που τα λέμε, εκεί στο πρώτο εξάμηνο του 2019– που ένα από τα αγαπημένα χόμπι στην Κουμουνδούρου ήταν η ερμηνεία των λεγομένων του Κυριάκου Μητσοτάκη επί το «σκοτεινότερο». Ελεγε κάτι ο τότε ακόμα αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έμπαινε σε εφαρμογή ένας μηχανισμός (παρ)ερμηνείας τού τι πραγματικά ήθελε να πει, τι εννοεί «στ’ αλήθεια», τι έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του –φυσικά είχε μια «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα», την «παλινόρθωση της Δεξιάς» και άλλα τέτοια αντιδραστικά. Το γλυκό έδενε με τα «κανάλια της διαπλοκής» που επειδή ήταν και «βοθροκάναλα» δεν θα αποκάλυπταν «την αλήθεια» –πώς το έλεγε ο Τσίπρας; «Δεν θα το δείξει ο ΣΚΑΪ στο δελτίο των οκτώ»…
Οχι ότι δεν γινόταν και παλαιότερα. «Δείτε το πριν τα κατεβάσουν» ήταν η φράση της δεκαετίας του 2010 στα κοινωνικά δίκτυα. Αφορούσε τότε άλλες «αλήθειες», ότι μας κυβερνούσαν γερμανοτσολιάδες και Τσολάκογλου υποταγμένοι στην τρόικα, «αλήθειες» τις οποίες δεν ήθελαν να δούμε και να μάθουμε τα κανάλια – βίντεο που ήθελαν να κρύψουν οι «κακοί» και ήθελαν να δούμε οι «καλοί» ήταν συνήθως ένα τραπεζάκι λαϊκής συνέλευσης στο Σύνταγμα με Καζάκη, Βαρουφάκη και Κατρούγκαλο.
Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας ο λαϊκισμός της εποχής των social media που στη συνέχεια έγινε πολιτική και εθνική πραγματικότητα. Στην οποία ζούμε ακόμη. Τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής» λέγονταν πλέον «πετσοταϊσμένα ΜΜΕ» και ο ορισμός περιλαμβάνει πια και ιστοτόπους και εφημερίδες που, πρώτον, έλαβαν την ενίσχυση για την πανδημία από την περίφημη «λίστα Πέτσα» (δηλαδή όλα εκτός από δύο) και, δεύτερον, δεν δημοσιεύουν δημοσκοπήσεις που να δείχνουν πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή όλα).
Και εδώ είναι δύο μιντιακά παράδοξα –και των ημερών.
Η πρώτη περίπτωση είναι τα μεγάλα γεγονότα, τα θέματα που «σωστά μονοπωλούν το ενδιαφέρον» σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν π.χ. τα κανάλια έδειχναν σε συνεχή ροή τις φωτιές τον Αύγουστο του 2021 ήταν εντάξει, όπως εντάξει είναι και η επικαιρότητα για τις υποκλοπές, ανεξάρτητα με το αν οι πολίτες έχουν και άλλα θέματα που τους απασχολούν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Η μονομέρεια στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές είναι καλή, αρκεί να είναι η μονομέρεια που θέλουμε. Είναι οι περιπτώσεις που κατά έναν περίεργο τρόπο τα «πετσοταϊσμένα» κανάλια απηχούν το λαϊκό αίσθημα και έτσι δεν απαιτείται γκρίνια από την Κουμουνδούρου, παρά μόνο όταν γίνεται και καμιά αναφορά στο ταλαίπωρο το γαϊδουράκι που κακοποιήθηκε –προφανώς το δύστυχο το ζώο αποπροσανατολίζει από το δράμα του φίλου μας, κραταιού Νικόλα Ανδρουλάκη.
Η δεύτερη περίπτωση είναι κάπως πιο σύνθετη. Τούτο διότι ο κ. Μητσοτάκης είπε κάτι στο Υπουργικό Συμβούλιο την Τρίτη, που δεν αναφέρθηκε ούτε από τα «πετσοταϊσμένα ΜΜΕ» ούτε όμως ερμηνεύτηκε από τον μηχανισμό της Κουμουνδούρου. Είπε ο Πρωθυπουργός: «δεν ανέχομαι ούτε υποβολείς ούτε συμβιβάζομαι με τα λάθη μας».
Ποιοι είναι οι υποβολείς; Παρότι έμπειροι πολιτικοί συντάκτες αναγνώρισαν ότι ο Πρωθυπουργός κάτι σοβαρό εννοούσε, από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ανάλογη σπουδή να αναδειχθεί η «αλήθεια» πίσω από τις λέξεις.
Κυβερνητικές πηγές διευκρίνιζαν ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν εννοούσε τον διάλογο στην κυβέρνηση και στο κόμμα, άρα δεν εννοούσε ούτε τα στελέχη, ούτε τους βουλευτές που διατυπώνουν τελευταία τη (διαφορετική) γνώμη τους για τον εκλογικό νόμο ή την Εξεταστική για τις υποκλοπές και κάθε λέξη τους αναδεικνύεται από τα φιλικά προς την Κουμουνδούρου μέσα ενημέρωσης ως «ηχηρή διαφοροποίηση».
Είναι όμως τελικά όντως παράδοξο; Διότι ο Πρωθυπουργός φαίνεται πως ως «υποβολείς» εννοούσε όσους θεωρούν εαυτόν διαμορφωτή συμμαχιών και κυβερνήσεων, όσους διαθέτουν ισχύ και στην οικονομία και στα μέσα ενημέρωσης και συνηθίζεται να μη συμπαθούν τις ισχυρές κυβερνήσεις. Αντίθετα συμπαθούν ενίοτε τους εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει, ούτε είχε ποτέ κανένα πρόβλημα με αυτό, όπως φάνηκε και την περίοδο 2015 – 2019, όταν όλα τα κανάλια εθνικής εμβέλειας –πλην ΣΚΑΪ– τον στήριζαν στην επιεικώς ανορθόδοξη συμμαχία με τους καραμπινάτους λαϊκιστές δεξιούς ΑΝΕΛ. Αλλωστε για αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ελλάδας, τα κανάλια δεν ήταν ούτε «διαπλεκόμενα», ούτε «πετσοταϊσμένα». Ελεγαν, υποτίθεται, ελεύθερα τη γνώμη τους…