Πιθανολογώ ότι έχει συμβεί και σε σας. Βλέπεις κάποιον να σε σημαδεύει με τα μάτια του ενώ έρχεται προς το μέρος σου για να ζητήσει ελεημοσύνη. Στα ελάχιστα λεπτά που έχεις στη διάθεσή σου, μπορεί, ένα φανάρι όλο κι όλο, πώς να το πω; Διαχωρίζεται το μέσα σου.
Ενα κομμάτι σου παράγει σκέψεις που δεν μπλέκονται με συναίσθημα. Πόσοι άνθρωποι έχουν έρθει στη χώρα μας και αναζητούν καλύτερη ζωή; Είναι η επαιτεία καλύτερη ζωή; Πόσα κυκλώματα κρύβονται πίσω τους; Τι καθάρματα πρέπει να είναι όσοι τους εκμεταλλεύονται; Μερικοί μοιάζει να υποδύονται ανάπηρους. Λες να μην είναι;
Ενα μέρος μέσα μου. Μπορεί, ένα μέρος μέσα σας. Αλλά υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι μέσα μας… Ενα κομμάτι που αν δεν προσφέρεις, σαν να στάζει, με τον αυτοματισμό του ιδρώτα, κάτι…Πώς να το ορίσω; Σαν αμήχανη ψιλοντροπή. Και προσποιείσαι ότι δήθεν μιλάς στο κινητό σου ή ότι αλλάζεις σταθμό στο ραδιόφωνό. Και άγχεσαι να φύγεις. Αλλά συμβαίνει, η ματιά αυτού που απέφυγες να σ΄ακολουθεί, έστω για λίγο, μαζί με μια ασυναίσθητη μικροενοχή, ψιλοντροπή ενώ σε τίποτα δε φταις. Τσίπα. Η τσίπα είναι περίεργο πράγμα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέβαλε στο κόμμα του να διαθέσουν όλοι, βουλευτές, υφυπουργοί, υπουργοί, το ήμισυ των μισθών δύο μηνών, για ενίσχυση του ειδικού λογαριασμού για τη μάχη του κορονοιού. «Είμαι σίγουρος, ότι την επιλογή αυτή θα ακολουθήσουν και τα άλλα κόμματα».
Η μόνη αυτόματα, αποφασιστικά στεντόρεια φωνή άρνησης, ήταν της Λιάνας Κανέλλη. Αρχικά με τηλεοπτικό μανιφέστο: «Αυτό το αστειάκι, το να γίνονται οι βουλευτές μονίμως οι χορηγοί των ψηφοφόρων τους… Οι βουλευτές δεν θα βοηθήσουν με την τσεπούλα τους για ένα δίμηνο»… Αστειάκι; Τσεπούλα τους; Μονίμως; «Εμείς στο ΚΚΕ ζητάμε προσλήψεις, κάλυψη των δικαιωμάτων και ακύρωση απολύσεων»…. Αυτοί είναι αγώνες! «Τι λες καλέ που θα βάλω πλάτη σ’ αυτούς που ήταν απέναντί μου;»… Μεγαλεία!
Μετά τον κουρνιαχτό, η ίδια θεώρησε ότι θα μας διευκόλυνε στο να αντιληφθούμε καλύτερα τη στάση της, με μακροσκελές κείμενο. Σας παραθέτω αποσπάσματα.
«Εσπευσαν να ανταποκριθούν, κρύβοντας πίσω από επικαιροποιημένη φιλανθρωποίηση τις φάτσες τους με κατάλληλες λεζάντες, πλείστοι όσοι κάτοχοι στρατιών τρολ και αλγόριθμων, αγοραστές της ευμένειας του πρωθυπουργικού πρίγκηπα και θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Αυτής που θέλει οι δήμιοι των δικαιωμάτων να το παίζουν το ρολάκι ότι δήθεν μοιάζουν με τα θύματά τους σε επίπεδο συνεπειών. Να θολώσει ο νους να μη βλέπει τον εχθρό της επόμενης μέρας. Τωρινοί και μελλοντικοί άνεργοι, να χειροκροτούν όσους τους έδεσαν χειροπόδαρα, καβάλα στην ανωτέρα βία για το καλό τους. Σ’ αυτήν την υποκρισία κρύβεται το, βουλώστε τα στόματα που νομοτελειακά θ’ ανοίξουν, όταν η πραγματική ζωή κι όχι η επιβίωση θα διεκδικήσει τα πάντα. Σ’ αυτό απάντησα ότι δεν βάζω πλάτη. Δε χρηματοδοτώ με ψευδοφιλανθρωπία την πολιτική που σώζει μάζες, για να τις χειραγωγήσει μια και καλή και χωρίς αντίσταση»… Αυτά και άλλα (μπορείτε να βρείτε όλο το κείμενο) ως απάντηση στην προτροπή του Πρωθυπουργού της χώρας μας, σε μια τραγική περίοδο της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας.
Η Λιάνα Κανέλη υπήρξε η άλλη οπτική γωνία, ένα ευεργετικό «άκου και κάτι που δεν είχες ίσως σκεφτεί» στην πολιτική σκηνή. Με λόγο αξιοζήλευτο και τσαγανό. Εκλέγεται από το 2000. Ήτοι, 20 ολόκληρα χρόνια απολαμβάνει δικαιωματικά, όλα τα προνόμια εύνοιας και έναν μισθό αξιοζήλευτο, ιδίως στα χρόνια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης. Είκοσι χρόνια μετά, μπορεί αυτό το «πακέτο» να το εκλάβει ο άνθρωπος και ως σιγουράκι. Να ενεργεί με θρασεία οπτική, «δημοσιουπαλληλικής» νοοτροπίας-καβάτζας, «μονιμότητας».
Μελετήστε τις λέξεις, τις φράσεις… «Τσεπούλα», «οι βουλευτές ΜΟΝΙΜΩΣ χορηγοί των ψηφοφόρων», «Τι λες που θα βάλω πλάτη;»… Είκοσι χρόνια οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ την εμπιστεύονται και ανταμείβουν. Αξιοσημείωτο. Κάποτε δέχτηκε την αδιανόητη χειροδικία-επίθεση του νταή Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής. Την υπερασπιστήκαμε σύσσωμοι (πλην μαρμαρωμένου Παυλόπουλου) ως οφείλαμε, πρωτίστως στους εαυτούς μας. Με τεράστια έκπληξη απογοήτευσης την άκουσα προσφάτως –χρόνια μετά το δικό της περιστατικό– να υπερασπίζεται με θέρμη διαδηλωτή του ΠΑΜΕ που κλώτσησε με βιαιότητα αστυνομικό. Και με ανάλογα συναισθήματα την «καμάρωσα» να μην υπογράφει και το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Θλιβερά ενδιαφέρον.
Τώρα την ξανασυναντώ να αρνείται με λεκτική λύσσα την προτροπή του Πρωθυπουργού. Τι απίστευτη γλωσσοδιάρροια! Λέει, λέει, λέει, λέει… Γράφει, γράφει, γράφει… Απλώνει, απλώνει, απλώνει τραχανά «ιδεολογίας»… Και ‘γω διαβάζω, διαβάζω, ξαναδιαβάζω. Αλλά στο τέλος, η ίδια και ίδια απορία… Πώς διάολο γίνεται και μερικοί, αντέχουν να ακυρώσουν ένα κύριο ανθρώπινο συναίσθημα. Αυτό, της «αμήχανης ψιλοντροπής», ενός ενστικτώδους φρένου. Ενός «μπάστα!». Εκτός… Εκτός κι αν, από κεκτημένη εικοσαετή αδρανοταχύτητα, συνηθίζει κάποιος να αμείβεται για να μιλά, μιλά, μιλά, μιλά, Ανέξοδα. Αν έτσι… Και λίγα είπε!
ΥΓ. Στο πρώτο μέρος του κειμένου μου σκέφτηκα κάτι «κοινό» (τουλάχιστον όπως εγώ νομίζω) προκειμένου να δώσω στον αναγνώστη μου να αντιληφθεί αυτό που ορίζω ως συναίσθημα «αμήχανης ψιλοντροπής», που αυθορμήτως εκβράζεται στον άνθρωπο, ακόμα κι αν δεν φέρει ευθύνη για το «κακό». Εννοείται ότι το να προσφέρει κάποιος με όποιο τρόπο δύναται για την αντιμετώπιση π.χ της τραγικής πανδημίας, δεν έχει να κάνει με επαιτεία.