Εδώ και δύο ημέρες κυκλοφορούν στα σόσιαλ διάφορες αναρτήσεις σύμφωνα με τις οποίες ο Ιωνας Καρούσης, ο 26χρονος ελληνικής καταγωγής φοιτητής που σκοτώθηκε από τους δυο ενόπλους στο Τελ Αβίβ, «παρότι Ελληνας και με διπλή υπηκοότητα, επέλεξε να πάει να καταταγεί στον γενοκτονικό στρατό, αντί να έρθει να καταταγεί εδώ. Αρα δεν ήταν αθώος».
Αφορμή αποτέλεσαν οι φωτογραφίες που είχε αναρτήσει ο ίδιος από την εποχή της θητείας του στις IDF, από τις οποίες αποστρατεύθηκε πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στη Γάζα.
Και δώσ’ του από κάτω κατάρες και «καλά να πάθει» και άλλα αδιανόητα που δεν θέλω να αναπαράξω. Πολλά και πολύ αδιανόητα. Εχουν γεμίσει οι οθόνες μας από αυτά τα αδιανόητα, από ανθρώπους που κάθονται πίσω από τα πληκτρολόγιά τους, πολύ μακριά από οποιοδήποτε πεδίο μάχης ή σφαγής, και πανηγυρίζουν κάθε φορά που σκοτώνεται κάποιος από τους «άλλους», λες και σκοράρει η αγαπημένη τους ομάδα.
Στην πραγματικότητα έτσι το αισθάνονται· ότι σκοράρουν. Οσο κι αν αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός τους, όσο κι αν αυτοί οι νεκροί τους είναι άγνωστοι. Και το να επεξεργάζεσαι με όρους αρένας τέτοιες καταστάσεις είναι εξίσου ανήθικο με τα εγκλήματα που διαπράττονται στο πεδίο.
Μου πήρε περίπου 30 δευτερόλεπτα και μια απλή αναζήτηση στο Google για να διαπιστώσω ότι ο Ιωνας, ο οποίος είχε γεννηθεί στο Ισραήλ και είχε ζήσει εκεί όλη του τη ζωή, δεν θα μπορούσε να έχει διπλή υπηκοότητα, καθώς σύμφωνα με το site της ισραηλινής κυβέρνησης, «εάν ένα άτομο γεννηθεί στο Ισραήλ δεν μπορεί να λάβει υπηκοότητα άλλης χώρας. Οπως και άτομο που λαμβάνει την ισραηλινή υπηκοότητα μέσω πολιτογράφισης, θα πρέπει να αποποιηθεί της πρώτης του υπηκοότητας». Το επιχείρημα που διακινείται, συνεπώς, ότι «επέλεξε να μην υπηρετήσει εδώ, αλλά έφυγε και πήγε να γίνει σφαγέας μωρών σε μια ξένη χώρα» είναι παντελώς ψευδές.
Ο νεκρός αυτός άνθρωπος διασύρεται, όμως, όπως αντίστοιχα διασύρονται οι σκοτωμένοι Παλαιστίνιοι από κάποιους που τους θεωρούν συλλήβδην ισλαμοφασιστικά αποβράσματα.
Η περίπτωση του Ιωνα δεν είναι παρά ενδεικτική. Αν επισημάνεις στους διακινούντες την είδηση ότι δεν είναι αληθής, σου απαντούν ότι «έτσι κι αλλιώς καλά να πάθει, διότι όποιος υπηρέτησε σε αυτόν τον γενοκτονικό στρατό είναι εγκληματίας». Δεν ξέρουν τίποτε γι’ αυτόν. Μπορεί πράγματι να ήταν υπέρ της γενοκτονίας, μπορεί όμως και όχι. Αδιάφορο.
Επίσης, ελάχιστα κατανοούν ότι με τον τρόπο αυτόν (και το ψέμα, αλλά και το τυφλό μίσος) γίνονται ακριβώς ίδιοι με εκείνους που επικροτούν τη γενοκτονία και γράφουν κάθε φορά που σκοτώνονται παλαιστίνιοι ή λιβανέζοι άμαχοι, ακόμη και μωρά, «ας πάνε τώρα στις παρθένες και στα πιλάφια».
Σε ένα άρθρο της Washington Post διάβαζα προχθές ότι «ο Νετανιάχου δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τους αμάχους, καθώς πιστεύει ότι οι περισσότεροι είναι μέλη της Χαμάς ή συνεργαζόμενοι με αυτήν» Για την ακρίβεια, πιστεύει ότι από τους 42.000 και βάλε Παλαιστίνιους που έχουν σκοτωθεί στη Γάζα από τις επιθέσεις του Ισραήλ η αναλογία αμάχων προς μαχητές είναι 1:1. Οι Αμερικανοί, που βλέπουν τα πολύ σκούρα και θέλουν να πάρουν αποστάσεις, λένε τώρα ανοιχτά ότι αυτό είναι παράνοια. Αργά το θυμήθηκαν και αυτοί, αλλά τέλος πάντων.
Δεν είναι κάτι καινούργιο, πάντως. Θα αποφύγω τις απευθείας συγκρίσεις για να μην έχουμε άλλα, όμως όλα τα έθνη που έχουν προβεί σε μαζικές εκκαθαρίσεις αμάχων το ίδιο πίστευαν: ότι όλοι αυτοί που σκότωναν ήταν «κακοί», τους «απειλούσαν», και άρα έπρεπε να καθαρίσουν τον κόσμο από δαύτους. Είναι αναγκαία αυτή η αυθυποβολή όταν διαπράττεις κάτι τόσο ανήθικο (με τα κοινά μέτρα), αλλιώς δεν θα μπορούσες. Είναι μελετημένα και λυμένα εδώ και καιρό αυτά, εδώ και περίπου 80 χρόνια, για την ακρίβεια.
Κατ’ αντιστοιχία, όλοι οι Ισραηλινοί είναι γενοκτόνοι. Ακόμη και τα παιδιά τους ή τα βρέφη που γεννιούνται εκεί. Αν δεν ήταν ας μην γεννιόντουσαν, ας μη ζούσαν, ας έφευγαν, ας οτιδήποτε.
Ολοι θυμωμένοι είμαστε με αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Μερικοί είμαστε πάρα πολύ θυμωμένοι· νομίζω ότι αυτοί που δεν φωνασκούν στην αρένα των σόσιαλ «καλά να πάθει» και «ψόφο κακό» (γκόοοοολ) και δεν πιστεύουν ότι χρειάζεται ακόμη περισσότερο αίμα για να ξεπλύνει αυτό που ήδη έχει ποτίσει μέχρι τα βάθη της τη Γάζα, είναι εκείνοι που είναι και οι πιο θυμωμένοι.
Στο ίδιο άρθρο της WP διάβασα πως όταν κάποιοι ηγέτες ζήτησαν αυτοσυγκράτηση από τον Νετανιάχου, εκείνος απάντησε «δεν υπάρχει αυτοσυγκράτηση, ο λαός μου θέλει εκδίκηση». Δεν είναι και δύσκολο να κάνεις έναν λαό εκδικητικό, ιδίως όταν έχει στη συλλογική του συνείδηση την έννοια αυτή. Εκδίκηση στην εκδίκηση, πάρε κι έναν Λίβανο, πάρε και μια Συρία, πάρε αίμα για να φωνάζεις κάθε φορά εσύ, καθισμένος αναπαυτικά στη γραφειάρα σου, «γκοοοολ». An eye for an eye, όλοι τυφλοί στο τέλος.
Δεν υπάρχει εδώ καμία εξίσωση, καμία εξομοίωση, κανένα ξέπλυμα και κανένας συμψηφισμός, μην ψάχνετε άδικα. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρέπει να σταματήσει ο κύκλος του αίματος, να επιλυθεί το Παλαιστινιακό με τη δημιουργία κράτους γι’ αυτούς τους ανθρώπους, να τιμωρηθούν οι ένοχοι των εγκλημάτων από τη διεθνή δικαιοσύνη και τελεία. Καμία χολή για κανέναν Ιωνα ή Γιουβάλ και κανέναν Μουτάζ ή Αχμέντ δεν θα το επιτύχει αυτό.
Σκουπίστε τα αίματα από το πληκτρολόγιο. Δεν βάζει κανένας γκολ. Είναι ένας αγώνας στον οποίον όλοι χάνουν.