Αν ο Πιτίνο είπε στους παίκτες του Ολυμπιακού ότι δεν θα αναλάβει τον Παναθηναϊκό, τότε προφανώς και υπάρχει θέμα. Προς το παρόν δεν φαίνεται να προκύπτει ξεκάθαρα κάτι τέτοιο, αλλά ας μην παίζουμε με τις λέξεις: η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει ως μοναδική αντίδραση την άρνηση. Τον μηδενισμό. Και όσο βρίσκει αφορμές (και εδώ υπάρχει «ιδανική» αφορμή-ευκαιρία με τη σχεδόν ταυτόχρονη διπλή πρόσληψη του κόουτς), ο Ολυμπιακός αυτό θα κάνει:
– Δεν με παίζει η διαιτησία όπως θέλω; Δεν κατεβαίνω στο πρωτάθλημα.
– Χάνω με κάτω τα χέρια και με διαφορά στο ημίχρονο από τον Παναθηναϊκό; Τα ρίχνω στη διαιτησία και αποχωρώ από τον αγώνα.
– Αναλαμβάνει (το επόμενο καλοκαίρι) την Εθνική ο τέως και νυν τεχνικός του Παναθηναϊκου; Δεν στέλνουμε τους παίκτες μας να παίξουν στην Εθνική (εκτός αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι είναι πρωτοβουλία των παικτών…).
Στην πράξη ο Ολυμπιακός παραδέχεται πως δεν έχει άλλον τρόπο αντίδρασης, παρά μόνο την απόσυρση.
Είναι πρωτοφανές. Στις τόσες δεκαετίες υπήρχαν περίοδοι που πότε ο ένας, πότε ο άλλος είχαν το πάνω χέρι στο μπάσκετ. Υπήρχε και μια δεκαετία που δεν το είχαν εκείνοι αλλά η Θεσσαλονίκη (όπου και εκεί είχαμε δίπολο Άρη – ΠΑΟΚ). Έχουν γίνει και έχουμε δει και καταλάβει σκάνδαλα, αποφάσεις – εκτρώματα και έχουμε αηδιάσει και «εμείς» και «οι άλλοι» ουκ ολίγες φορές. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια μεγάλη ομάδα, να αμφισβητεί η ίδια τη θέση της και τον ρόλο της στην μπασκετική-αθλητική ιστορία του τόπου.
Ο Ολυμπιακός είναι μέρος του συστήματος. Είναι, σε μεγάλο βαθμό, ίσως τον μεγαλύτερο, το ίδιο το σύστημα. Και αν τώρα δεν μπορεί να το ελέγχει, «φταίει» όσο και οι άλλοι (εκείνοι που μπορούν) — στο κάτω κάτω, ο ίδιος μεγάλωσε (με) αυτό το σύστημα.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι «Ρουβίκωνας». Και αν θέλει να ξαναπάρει την εξουσία, δεν μπορεί να συμπεριφερεται σαν αντιεξουσιαστικό γκρουπ, που δεν αναγνωρίζει καμία (άλλη) εξουσία.