Και ξαφνικά τα σύννεφα άρχισαν να πυκνώνουν. Δεύτερο κύμα πανδημίας που δεν λέει να υποχωρήσει, απειθαρχία στις πλατείες από την πιτσιρικαρία, ιδεολογική επένδυση της περιπτερόμπιρας, τσαντίλα για την έλλειψη μέσων μαζικής μεταφοράς, ενοχλητικά ανθεκτικές καταλήψεις σε πολλά σχολεία, μουρμούρα στην Καρδίτσα και στα Επτάνησα για τις λειψές αποζημιώσεις των καταστροφών του Ιανού, καζούρα για το «βγήκε – δεν βγήκε» του Μεγάλου Περιπάτου και πάει λέγοντας. Σαν κάτι να άλλαξε το τελευταίο δεκαήμερο.
Οχι, δεν εννοώ ότι υπήρξε κάποια δραματική αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση ή στο γενικό πολιτικό κλίμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να είναι καβάλα στο άλογο, με τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί πεζός και ασθμαίνων από μακριά. (Το δείχνει άλλωστε και η πρόθεση ψήφου των δημοσκοπήσεων που μοιάζει να έχει κολλήσει στο 40-20 υπέρ της ΝΔ.) Απλώς για πρώτη φορά ύστερα από δεκατέσσερις μήνες, το άλογο αρχίζει να δείχνει σημάδια κόπωσης. Ως σήμερα πήγαινε αέρα, ούτε από εμπόδια καταλάβαινε ούτε από σκυλιά που γαβγίζουν, για να θυμηθούμε την γνωστή παροιμία των αμερικάνων πιονέρων. Τώρα το ζωντανό αρχίζει να ζορίζεται ελαφρώς.
Για μισό λεπτό όμως. Δεν είναι αυτό το λογικό και το φυσιολογικό; Αυτή τσαουσεσκικού τύπου πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου από την ημέρα της νίκης του, δεν ήταν μια παράλογη κατάσταση για μια ανοικτή πλουραλιστική δημοκρατία; Αυτή η 70% και 80% αποδοχή των πρωθυπουργικών επιλογών πάνω στα περισσότερα και σοβαρότερα ζητήματα που ταλανίζουν την χώρα, ήταν κανονικό πράγμα; Κι αυτή η ικανότητα της κυβέρνησης να πιάνει κάρβουνο και να γίνεται χρυσάφι, ήταν λογικό να κρατήσει αιωνίως; Όχι βέβαια.
Δεν θα γράψω το τετριμμένο ότι «ο μήνας του μέλιτος τελειώνει». Με όσα απρόσμενα και ουρανοκατέβατα βρήκαν τον γάμο του Κυριάκου με την εξουσία, το μέλι θα έπρεπε να έχει γίνει ξίδι πριν αλέκτορα φωνήσαι. Μεταξύ μας, με την τριπλή ή τετραπλή κρίση που βρέθηκε να διαχειρίζεται (πανδημία, ύφεση, ελληνοτουρκικά, φυσικές καταστροφές), πάλι καλά που άντεξε ως σήμερα να βρίσκεται περίπου στο απυρόβλητο. Οποιοσδήποτε άλλος πρωθυπουργός στη θέση του, θα είχε πάθει κλακάζ και με ένα μόνο απ’ αυτά τα προβλήματα στους ώμους του, πόσο μάλλον και τα τέσσερα μαζί.
Ισως αυτές οι μικρές και τυφλές διαμαρτυρίες ξυπνήσουν κάποιους κυβερνητικούς, οι οποίοι έχοντας ταμπουρωθεί πίσω από την πανδημία και τα ελληνοτουρκικά έχουν ξεχάσει γιατί βρέθηκαν στις καρέκλες τους
Στην Κουμουνδούρου μπορούν επιτέλους να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο από όπου ακούγονται φωνές. Όσο αυτοί σφάζονταν μέσα στα κλειστά γραφεία τους για τα εσωκομματικά τους, κάτι αντιπολιτευτικό αρχίζει να κινείται εκεί έξω. Ωρα να το αξιοποιήσουν, αν και το τελευταίο διάστημα μοιάζουν ανίκανοι να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, πόσο μάλλον να καρπωθούν κινήματα και διαμαρτυρίες. Νομίζουν βέβαια ότι είναι παλιά τους τέχνη κόσκινο, πλην καμιά φορά οι αρθρώσεις του παλιού τεχνίτη σκουριάζουν από την καλοπέραση ή την απραξία, οπότε όταν πάει να τις χρησιμοποιήσει ξανά, καταλαβαίνει ότι δεν είναι τεχνίτης πια.
Όσο για τους νεοδημοκράτες και δη τους κυβερνητικούς, αυτοί κοιτάζουν το κάθε γεγονός ξεχωριστά και με περισσή ευκολία το βαφτίζουν επουσιώδες. Εντάξει, επουσιώδεις οι καταλήψεις από μόνες τους, πολιτικά επουσιώδεις οι γεμάτες πλατείες από αντιδρώντες νεαρούς, τοπικές και δευτερεύουσες οι μουρμούρες στις περιοχές που επλήγησαν, περαστικές οι διαμαρτυρίες για τα μέσα μεταφοράς. Σύμφωνοι, αλλά όλα μαζί δεν φτιάχνουν μια κάπως διαφορετική κατάσταση απ’ αυτήν που υπήρχε πριν δυο μήνες για παράδειγμα; Δεν δημιουργούν μια άλλη εικόνα; Κι αν η επίσκεψη Πομπέο είναι απείρως σοβαρότερη πολιτική κίνηση από όλες τις ξεχωριστές μικρές διαμαρτυρίες, ας μην ορκιζόμαστε ότι όλοι οι πολίτες διαθέτουν το ίδιο κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών δεδομένων.
Τέλος πάντων, προσωπικά δεν βλέπω τίποτα το κακό στη μερική αλλαγή κλίματος. Η πραγματική πολιτική στις δημοκρατίες γίνεται με τουλάχιστον δυο παίκτες, όχι με έναν, όσο καλός κι αν είναι αυτός. Και σε τελευταία ανάλυση, ίσως αυτές οι μικρές και τυφλές διαμαρτυρίες ξυπνήσουν κάποιους κυβερνητικούς, οι οποίοι έχοντας ταμπουρωθεί πίσω από την πανδημία και τα ελληνοτουρκικά, έχουν ξεχάσει γιατί βρέθηκαν στις καρέκλες τους. Για να μεταρρυθμίσουν ένα πεπαλαιωμένο και αρτηριοσκληρωτικό σύστημα, αν θυμάμαι καλά από τις προγραμματικές δηλώσεις του Μητσοτάκη.