Στην ίδια οθόνη παίζουν συγχρόνως δύο έργα. Με υποθέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες, καρδιάς και αψυχίας. Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης υποδέχεται τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Πίνατ, έμπειρος πια στη ζωή του Μεγάρου Μαξίμου, σπεύδει επίσης στην υποδοχή του. Ανάμεσα στους δύο άνδρες, ειδικότερα, στα πόδια τους, διακρίνεται μια ουρά να πηγαίνει πέρα-δώθε σαν μετρονόμος σε πιάνο.
Δεν υπάρχει ωραιότερη σημειολογία για τη φιλική προσέγγιση των δύο πολιτικών. Αλλά συγχρόνως, δεν υπάρχει και πιο ωραία παρακίνηση για κάθε πολίτη δεδομένου ότι ο Πίνατ δεν κρατήθηκε σε κάποιον χώρο του Μεγάρου «για να μην ενοχλήσει», αλλά ήταν ελεύθερος, ήταν οικοδεσπότης. Να θυμίσω ότι ο διάσημος πλέον σκύλος είχε υιοθετηθεί τον Απρίλιο του 2021 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν επισκέφθηκε τη Φιλοζωική Ενωση Ηλιούπολης.
Τον διάλεξε εκείνος ή ο Πίνατ διάλεξε αυτόν; Η ένωση κάθε ανθρώπου με κάθε αδέσποτο ζώο είναι μαγική κλωστή. Η κυβέρνηση επίσης έφερε τον Νόμο 4830/2021 «για την εξασφάλιση ευζωίας και ενίσχυση της υπεύθυνης ιδιοκτησίας» προσπαθώντας να μπει τάξη και νόμος και για την κακοποίηση των ζώων, με αυστηρές ποινές και φυλάκιση. Βέβαια σε τούτη τη χώρα η μία υπηρεσία δεν συνδέεται με την άλλη.
Για παράδειγμα, η αυστηρή νομοθεσία παραδίδεται στα χέρια μιας φρικτά αργοκίνητης, αναποτελεσματικής Δικαιοσύνης με παραθυράκια στα παράθυρα. Συνεπώς; Δεύτερο παράδειγμα; Η ευθύνη για τα αδέσποτα πέρασε πλέον στους Δήμους. Αλλά ποιος θα ελέγχει τους Δήμους, ποιος θα μπορεί να μπουκάρει στα «τσεπέτα» καταφύγιά τους και να τιμωρεί ποιον;
Ποιος την πλήρωσε για το Καταφύγιο Σπάρτης; Σίγουρα κάθε βήμα είναι στη σωστή κατεύθυνση και η κάθε είδους σημειολογία εξαιρετική, αλλά έχουμε μακρύ δρόμο ακόμα. Εσύ, αγαπημένε μου Πίνατ, σώθηκες νωρίς. Σου έλαχε δεύτερη ευκαιρία ζωής. Για τον Ολιβερ, άσ’ τα! Μην τα ρωτάς.
Ο Ολιβερ ήταν ένας σκύλος ράτσας Χάσκι. Ως σκύλος ράτσας είχε αφεντικό που είχε πληρώσει για να τον αποκτήσει. Ο Ολιβερ ζούσε στην Αράχωβα. «Συχνά περιφερόταν ελεύθερος κάπως σαν αδέσποτο ενώ δεν ήταν». Το αφεντικό του είχε μια αντίληψη ελεύθερης συμβίωσης με τους ανθρώπους. Ανάμεσά μας και υπάνθρωποι. Κάποιος τον έβαλε στόχο, κάποιος ενοχλούνταν.
Αραγε υπάρχει φρικτή και λιγότερη φρικτή κακοποίηση; Η κακοποίηση είναι κακοποίηση αλλά υπάρχει ένα κρεσέντο υπανθρωπιάς να «δείχνει» την έκταση της αψυχίας του εγκληματία. Για παράδειγμα, ο στραγγαλισμός και του σκύλου μετά τον στραγγαλισμό της γυναίκας στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Εν προκειμένω, το να βιάσεις το ζώο, να του χώσεις στον πρωκτό αντικείμενο, να του κλείσεις το στόμα. Ο/οι βασανιστές ζουν ανάμεσά μας. (Πιθανολογώ ότι χρειάστηκαν δυο). Κι εμείς; Ποιο είναι το δικό «μας» κρεσέντο κουτοπονηριάς; Να «ανοίξουμε» την υπόθεση, έτσι που να βολέψει τη ζηλοφθονία μας, επί τη ευκαιρία. «Οχι στην Αράχωβα» διατυμπάνισαν μερικοί.
Να μην πατήσει κανείς το πόδι του εκεί, προέτρεψαν. Μα έτσι ελαφραίνουμε το βάρος ενός τέρατος. Πώς και δεν ενεργήσαμε αναλόγως για τη Σπάρτη με το κολαστήριο καταφύγιο; «Οχι στη Σπάρτη». Να μην πατήσει κανένας! Μήπως δεν ήταν αρκούντως ερεθιστικός, οικονομικά προσοδοφόρος, στα μάτια μας προορισμός;
Μήπως τη Σπάρτη δεν την επισκέπτονται τόσο «ερεθιστικοί» στα μάτια μας επισκέπτες; Τι τραγικά φτηνό το «επί τη ευκαιρία»… Από κάθε πόρο του δέρματός μου βγαίνει ανεξέλεγκτος θυμός για έναν εγκληματία σαδιστή. Επικίνδυνο για την κοινωνία. Και ανυπομονώ για την εντοπισμό του και τη σκληρή, παραδειγματική τιμωρία του.
Ο κόσμος μας αναφορικά με τη συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα κάθε μέρα γίνεται καλύτερος. Αυτά που έχω βιώσει από τα παιδικά μου χρόνια ως γενικότητα πλέον γίνονται «ειδικότητα». Οι πολίτες έχουν άλλα αντανακλαστικά απέναντι σε κάθε είδους κακοποίηση και τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν ως ευλογία, ως «κάμερες» ασφαλείας και συνεργασίας, σύμπλευσης των πολιτών.
Η άτυπη εκστρατεία υιοθεσιών αδέσποτων πιάνει τόπο. Αλλά, αλλά, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο και δρόμο. Δεν είναι η Αράχωβα, είναι κάθε πόντος τόπου στον χάρτη. Και ακόμα μια φορά, η ψυχή μου θέλει να αγκαλιάσει σφιχτά κάθε φύλακα-άγγελο ζώων, που διαχρονικά νοιάζεται, που δίνει μάχες…Μάχες! Σε κάθε πόντο τόπου στον χάρτη της Ελλάδας.
Οπως για παράδειγμα η Μάρθα Πουλτίδου, επικεφαλής της Πανελλήνιας Ομάδας για την Κακοποίηση των Ζώων. Μια γυναίκα αξιοθαύμαστη, μάχιμη, που δεν κωλώνει πουθενά! Νιώθω τιμή που φιλοξενείται στο επόμενο επεισόδιο της «Κεραίας» μου μαζί και με άλλους φύλακες-αγγέλους ζώων. Δηλαδή, όχι με φιλόζωους αλλά με ανθρώπους. Λατρεμένε Ολιβερ, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και η συνείδηση να μην αναπαύσει ποτέ την ψυχή των βασανιστών σου.
ΥΓ. Η συγκάλυψη που οφείλουμε να τιμωρούμε σκληρά –διπλά σκληρά– είναι των επαγγελματιών. Των γιατρών, για παράδειγμα. Ο μέσος άνθρωπος μπορεί και να μένει άναυδος, να μην το χωράει ο νους του. Πολλά, για πολλούς, δεν τα χωράει ο νους μας.