Πείτε με περίεργη, αλλά ποτέ δεν συμπάθησα τα ρεκόρ Γκίνες. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα περισσότερα μου φαίνονται ανούσια και γελοία: ρεκόρ μακρύτερου νυχιού, ρεκόρ γρηγορότερου ανάματος κεριών, ρεκόρ γρηγορότερου σπασίματος μπαλονιών, ρεκόρ γιγαντιαίας μερίδας τηγανητής πατάτας…
Το τελευταίο ανήκει στη Νάξο, που εδώ και κάποιες χρονιές κερδίζει τον εαυτό της σημειώνοντας όλο και μεγαλύτερα ρεκόρ, στο Φεστιβάλ Πατάτας που διοργανώνεται στο νησί. Φέτος, η μερίδα που σέρβιραν ήταν 625 κιλά τηγανιτής πατάτας, 2,5 τόνοι ακαθάριστες πατάτες Νάξου δηλαδή (και 800 κιλά ελαιόλαδου Νάξου, για το τηγάνισμα).
625 κιλά, με άλλα λόγια ένα μικρό βουνό από τηγανιτές πατάτες, όπως είδαμε στις εικόνες που κυκλοφόρησαν, στριμωγμένο μέσα σ’ ένα γυάλινο ορθογώνιο δοχείο. Μα, δεν είναι κιτς σαν θέαμα;
Ας αφήσουμε όμως την αισθητική κατά μέρος, είναι το μικρότερο κακό και στην τελική, είναι και θέμα γούστου. Εμένα δεν μ’ αρέσει να βλέπω το βουνό πατάτας, εσένα σ’ αρέσει. Το χειρότερο, κι εκείνο που με πόνεσε όταν είδα την τεράστια μερίδα τηγανιτής πατάτας που έφτιαξαν στη Νάξο για να μπουν στο ξεπερασμένο ρεκόρ Γκίνες, είναι η σκέψη του φαγητού που σπαταλιέται για το τίποτα.
Βεβαίως, η τηγανιτή πατάτα μοιράζεται στον κόσμο που βρίσκεται στο Φεστιβάλ. Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για 625 κιλά, είναι δυνατόν να καταναλώνονται όλα; Ναξιώτισσα που παραβρέθηκε πέρσι στο Φεστιβάλ Πατάτας, όπου σέρβιραν γιγαντιαία μερίδα 554 κιλών σπάζοντας πάλι το ρεκόρ, λέει στο blog της, θίγοντας το ίδιο θέμα, ότι ναι μεν οι πατάτες μοιράστηκαν στον κόσμο, αλλά ένα μεγάλο μέρος τους κατέληξε στα σκουπίδια.
Λογικό μου φαίνεται. Προφανώς και η ναξιώτικη πατάτας του Γκίνες δεν πήγε όλη σε στομάχια. Καταρχάς, γιατί ήταν άθλια σερβιρισμένη. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις μαγειρικής, καταλαβαίνει ότι ο τρόπος που στοίβαξαν τις τηγανητές πατάτες για να δημιουργηθεί αυτή η τεράστια μερίδα, απλώς κατέστρεψε το μαγειρεμένο προϊόν. Δεν τολμώ να φανταστώ να τρως πατάτα από τον πάτο του κουτιού, ποδοπατημένη, λιωμένη από το βάρος και παραδομένη στη λαδίλα. Πρέπει να έχεις να φας πέντε μέρες για βάλεις στο στόμα σου μια τέτοια πατάτα.
Δυόμιση τόνοι πατάτας, θυσία για να γίνει μια μερίδα-μαμούθ, εντυπωσιακή μεν, αλλά με στραπατσαρισμένο και σχεδόν κατεστραμμένο ένα μέρος της. Λυπηρό μου φαίνεται. Δεν είναι ρεκόρ τηγανιτής πατάτας αυτό, ρεκόρ waste food είναι κύριοι.
Δεν υπάρχουν, αλήθεια, καλύτεροι τρόποι ν’ αξιοποιηθεί ένα τρόφιμο σ’ ένα φεστιβάλ; Οι άνθρωποι που το διοργανώνουν δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι πιο χρήσιμο, κάτι που πραγματικά θα πιάσει τόπο; Τόσοι άνθρωποι πεινάνε, τόσα πράγματα λέγονται για την οικονομία στο φαγητό, για το ότι δεν πρέπει να πετάμε τίποτα. Ένα φεστιβάλ που αφορά τρόφιμα, όπως το Φεστιβάλ Πατάτας Νάξου, θα έπρεπε να δίνει παραδείγματα καλής διαχείρισης και καλής μεταχείρισης της τροφής, όχι να την κατασπαταλά για να σπάει γελοία ρεκόρ.
Τα οποία, τελικά, δεν προσφέρουν και τίποτα. Γιατί, τι βγήκε απ’ όλο αυτό; Μάθαμε κάτι παραπάνω για την πατάτα Νάξου; Για την παραγωγή της; Για το ρόλο της στην τοπική οικονομία; Το μόνο που μάθαμε είναι ότι τηγάνισαν 625 κιλά αυτής κι έσπασαν ένα ρεκόρ. Σπουδαία γνώση, σιγά.
Υ.Γ.: Και να φανταστείτε, πέρσι την είχαμε πέσει στον Μποτρίνι, επειδή στο Hell’s Kitchen, πέταξε μερικές μερίδες φαγητού στα σκουπίδια.