Όντας κάτοικος, κοντά δύο δεκαετίες τώρα, των λεγόμενων ΠουΒουΠου (πολύ βόρειων προαστίων), έχω, θαρρώ, το «authority» να μιλήσω για το χιόνι. Για το χιόνι στην πόλη, ή μάλλον στα 20-25 (οδικά) χιλιόμετρα από το κέντρο της. Αυτό που όταν ήμασταν μικροί το περιμέναμε πώς και πώς να πέσει, να πάρουμε τον Ηλεκτρικό από το κέντρο/απόκεντρο, να πάμε στην Κηφισιά και να παίξουμε χιονοπόλεμο. Αυτό που, τώρα που μεγαλώσαμε, δεν το πολυθέλουμε, γιατί μας χαλάει το «πρόγραμμα».
Τι θα τα κάνω τα παιδιά με τα σχολεία κλειστά;
Πώς θα φτάσω στο γραφείο; Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω εκείνο το ραντεβού.
Θα περάσουν να ξεχιονίσουν τον δρόμο μας ή θα μείνουν μόνο στον κεντρικό;
Μήπως να επιστρέψω νωρίς την προηγούμενη, να βρω θέση και να παρκάρω κάπου για να μπορώ να φύγω εύκολα;
Θα την ανοίξουν την Εθνική;
Θα πρέπει να βάλω αλυσίδες;
Έχω αρκετό πετρέλαιο; Ξύλα για το τζάκι;
Και αν κοπεί το ηλεκτρικό/το ίντερνετ; Πώς θα τη βγάλουμε;
Κάλυψα τις εξωτερικές βρύσες με σακούλες, μη σπάσουν από τον παγετό και τρέχουν (και τρέχουμε και εμείς);
Αυτά και πολλά ακόμη σε απασχολούν και σε αγχώνουν όταν ακούς τους μετεωρολόγους να λένε ότι «θα το στρώσει και στην Αττική». Τα πρώτα 2-3 χρόνια σε απασχολούν περισσότερο. Γιατί μετά κάτι έχεις μάθει. Κάτι ξέρεις.
Ξέρεις ότι τις περισσότερες φορές δεν πέφτει τόσο χιόνι που να δικαιολογεί όλον αυτόν τον θόρυβο και «πανικό» που προηγείται.
Ξέρεις ότι όσο χιόνι και αν πέσει, κάποια στιγμή θα λιώσει.
Ξέρεις ότι δεν έγινε και κάτι να χάσουν τα παιδιά 2-3 ημέρες σχολείου – εδώ έχασαν δύο χρόνια σχεδόν με την Covid-19 και δεν άνοιξε μύτη (λέμε τώρα…).
Ξέρεις ότι και εκείνο το ραντεβού στο γραφείο δεν είναι τελικά τόσο σημαντικό για να μην μπορείς να το αναβάλεις για την επόμενη εβδομάδα. Και αν είναι, μπορείς να το κάνεις διαδικτυακά.
Ξέρεις ότι τα παιδιά θα το χαρούν – έστω και αν πια δεν είναι για αυτά «είδηση» ότι χιόνισε, όπως ήταν στις μικρότερες ηλικίες. Θα χαρούν που δεν θα ξυπνήσουν αξημέρωτα για να πάνε σχολείο. Και εσύ είσαι πια έτοιμος να τους κάνεις πλάτες και να «γλιτώσουν» την τηλεκπαίδευση – αυτό το ανέκδοτο…
Ξέρεις ότι το να ξεχιονίσεις τις σκάλες, την εξώπορτα και το αυτοκίνητο μπορεί να είναι η γυμναστική που έχασες επειδή δεν μπορείς να φτάσεις στο γυμναστήριο.
Ξέρεις ακόμη ότι το χιόνι κάνει καλό. Αν δεν είναι «Μήδεια», να καταπλακώσει τα δάση (αυτά που λίγο μετά κάηκαν) και τις σκεπές, θα βοηθήσει τη φύση. Και τώρα που τα δάση κάηκαν, χιόνι, λένε οι ειδικοί, χρειάζεται το έδαφος για να ξαναπρασινίσουν πιο γρήγορα (στα 20 από τα 25 χρόνια, δηλαδή…).
Χιόνι θέλουν και τα υπόγεια νερά, των οποίων η στάθμη έχει πέσει τα τελευταία χρόνια, χιόνι θέλουν και τα ρυάκια για να ξαναεμφανιστούν σε 1-2 μήνες…
Ποιος δεν θέλει χιόνι; Μόνο όσοι δεν έχουν τα μέσα να το αντιμετωπίσουν. Να το αντέξουν. Εκείνοι που δεν μπορούν να βρουν χαρά μέσα από αυτό. Δεν είναι λίγοι (και δεν είναι μόνο άνθρωποι) και συνήθως είναι μέσα στην πόλη. Αυτοί (και αυτά), ναι, έχουν κάθε λόγο να αγχώνονται. Να ανησυχούν. Ακόμη και να τρομοκρατούνται. Εμείς, εφόσον δεν ανήκουμε σε εκείνους, όχι.
Εμείς, και όσο η υπόλοιπη Ελλάδα (και δη η ορεινή) γελάει μαζί μας, μπορούμε να βοηθήσουμε: εκείνους που κρυώνουν, εκείνους που υποφέρουν, έστω εκείνους που προσπαθούν να ανοίξουν τον δρόμο και δεν γκρινιάζουν περιμένοντας «το μηχάνημα του δήμου» να περάσει από παντού. Μπορούμε και να καθίσουμε στον καναπέ, να μην κάνουμε τίποτα, περιμένοντας το χιόνι να λιώσει. Ή να ξαναπέσει. Αν πέσει.