Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω σχόλια, απόψεις και κριτικές για τις φωτιές και την αντιμετώπισή τους από άσχετους και τσιμεντόπληκτους. Από ανθρώπους που ουδέποτε περπάτησαν σε λασπωμένο ή γεμάτο ξερά χόρτα χωράφι, πόσο μάλλον μέσα σε πραγματικό πυκνό δάσος. Καλύτερα να μη σας πω για δασωμένη βουνοπλαγιά ή χαράδρα ή ρεματιά, αυτά μόνο σε κανένα ντοκιμαντέρ του Ντέιβιντ Ατένμπορο στο BBC τα έχουν δει – αν κατάφεραν να το ολοκληρώσουν και δεν γύρισαν σε καμια δυστοπική σειρά.
Βέβαια, άσχετοι περί των δασών μπορεί να είναι, αλλά από πυρόσβεση ξέρουν. Από πρόληψη, δε, μην το συζητάτε, την παίζουν στα δάκτυλα. Αρπάζουν το μικρόφωνο ή το πληκτρολόγιο και μέσα σε μια ωριαία ραδιοφωνική εκπομπή (μαζί με τα τραγούδια), μέσα σε ένα τετράλεπτο τηλεοπτικό ρεπορτάζ (μαζί με τους φυσικούς ήχους, σειρήνες, κατάρες, καμπάνες και τα τοιαύτα) ή μέσα σε 350 λέξεις κειμένου έχουν σβήσει αστραπιαία όλες τις mega fires της Μεσογείου και έχουν οργανώσει την πρόληψη όλων των δασών της Ευρώπης.
Εχουν αποστηθίσει μεγαλοστομίες δίχως να έχουν ιδέα για το τι πραγματικά σημαίνουν. Ας πούμε, «οι φωτιές δεν σβήνουν το καλοκαίρι, αλλά τον χειμώνα». Κι αν τους ρωτήσεις πότε φουντώνουν και πότε ξεραίνονται τα χόρτα (για να δούμε ποια εποχή πρέπει να κοπούν), θα σε κοιτάξουν σαν ούφο από τον Αρη. Πολύ δημοφιλές είναι επίσης το «πρέπει να αλλάξει ο αντιπυρικός σχεδιασμός της χώρας». Κι αν τους ρωτήσεις τι σημαίνει «αντιπυρικός σχεδιασμός» μιας χώρας και τι λέει ο δικός μας (που πρέπει να αλλάξει), θα ανασηκώσουν τους ώμους.
Μια μερίδα τους χρησιμοποιεί τακτικά και το «οι φωτιές δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό ζήτημα». Οπως πολιτικό ζήτημα είναι και το Κυπριακό ή το Μεσανατολικό. Τώρα τελευταία προστέθηκε και το «η Πολιτική Προστασία δεν έχει οργανόγραμμα». Και αν τους ρωτήσεις τι διάολο είναι τούτο το οργανόγραμμα (που δεν υπάρχει), τι θα έπρεπε να λέει (αν υπήρχε) και σε τι θα βοηθήσει στην πρόληψη ή στην κατάσβεση (όταν θα γίνει), θα γυρίσουν το κεφάλι από την άλλη μεριά και θα βήξουν αμήχανα.
Λυπάμαι που το γράφω, αλλά το 90% των σχολιαστών, των δημοσιογραφούντων, των χειροκροτητών και των επικριτών που μας μιλούν για τις φωτιές είναι άσχετοι και κομπορρήμονες. Δεν έχουν βάλει ποτέ το χεράκι τους ούτε σε γλάστρα με μαϊντανό, αν τους εξαναγκάσουν να βάλουν τα σνίκερ παπούτσια τους σε τίποτα λάσπες ή πρασινάδες του δάσους θα πάθουν αποπληξία.
Οπότε, ας κάνουν πρώτα μια βόλτα ως την Πάρνηθα, να περάσουν μια ωρίτσα μέσα σε πυκνοδασωμένη πλαγιά, ας αντιμετωπίσουν στη συνέχεια κάποιον από τους χιλιάδες δύστροπους οικοπεδούχους που αρνείται με χίλιες δικαιολογίες να καθαρίσει το οικόπεδό του (να δουν βρίσιμο που πέφτει), ας υπολογίσουν μετρώντας με βήματα σε δασωμένη περιοχή πόσο είναι ένα στρέμμα και πόσο εύκολα καθαρίζεται η έκταση αυτή από κλαδιά και ξερά χόρτα, και έπειτα ας επιστρέψουν στα μικρόφωνά τους για τους εύκολους φιλιππικούς τους.
Διότι μόνο έτσι θα αντιληφθούν ότι ένα άτομο είναι αδύνατο να καθαρίσει πάνω από ένα στρέμμα δάσους την εβδομάδα, ενώ η Ελλάδα έχει σήμερα 60 εκατομμύρια στρέμματα δασικής έκτασης (παρά το ένα που κάηκε). Ας μετρήσουν, λοιπόν, πόσοι δασεργάτες χρειάζονται γι’ αυτό που απαιτούν, και μετά ας ρωτούν με τη συνήθη ευκολία τους «γιατί δεν καθαρίσατε τα δάση μας, εεεε;».