Σε οριακές στιγμές, όταν λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις, συνήθως τα θετικά πιστώνονται στους πολλούς, από τη μία ή από την άλλη πλευρά. Εν προκειμένω θα πιστωθούν είτε στους 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που είπαν «Ναι», είτε στους 78 της ΝΔ, που είπαν «Όχι» στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Ομως, δεν (έπρεπε να) είναι έτσι. Τώρα που η Συμφωνία εγκρίνεται και δίνει λύση σε ένα σημαντικό πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής τη χώρας, τα περισσότερα εύσημα πρέπει να πάνε σε πέντε πρόσωπα της μειοψηφίας. Και τα ονόματα αυτών (αλφαβητικά): Σπύρος Δανέλλης, Σταύρος Θεοδωράκης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, Σπύρος Λυκούδης και Γιώργος Μαυρωτάς. Είναι οι βουλευτές που τίμησαν στην πράξη τις έννοιες πολιτική εντιμότητα και ορθολογισμός. Οι τρεις (Δανέλλης, Θεοχαρόπουλος, Λυκούδης) προέρχονται από την ανανεωτική Αριστερά και οι δύο (Θεοδωράκης, Μαυρωτάς) από το, ας το πούμε έτσι, προοδευτικό Κέντρο.
Πολιτική εντιμότητα σημαίνει να μη λες και ξελές. Να μη γίνεσαι ρεντίκολο, λέγοντας τη μια μέρα πόσο αναγκαία είναι η λύση ενός προβλήματος και την επομένη να την αρνείσαι. Τη μια να τάσσεσαι υπέρ της Συμφωνίας και την άλλη να εφευρίσκεις προσχήματα, για να δικαιολογήσεις την ανακολουθία σου. Οι προερχόμενοι από την Αριστερά βουλευτές έχουν από χρόνια σταθερή θέση υπέρ της λύσης του Μακεδονικού. Οι δύο ακραιφνείς Ποταμίσιοι έχουν πει το ίδιο σε επίσημα κείμενα του κόμματος, αλλά και με προσωπικές τους δηλώσεις. Θα ήταν μέγιστη ανεντιμότητα αν τα άλλαζαν.
Και ευτυχώς δεν το έκαναν. Ούτε όταν βρέθηκαν προ ανταλλαγμάτων (περίπτωση Θεοχαρόπουλου). Σε αντίθεση με ένα κομμάτι της μειοψηφίας της ΔΗΜΑΡ, που κάνει ότι δεν βλέπει πως διεγράφη ο πρόεδρός της και ξερογλείφεται για ένα ξεροκόμματο στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο, στην περίπτωση της Συμφωνίας, ταυτίστηκε με ό,τι πιο οπισθοδρομικό υπάρχει και θα το πληρώσει.
Και οι (τρείς συν ένας) του Ποταμιού έμειναν σταθεροί στην υπέρ της λύσης θέση τους. Σε αντίθεση με τυχοδιώκτες μέχρι προχτές συνοδοιπόρους τους, που γελοιοποιούνται από τα ίδια τα λόγια τους (εδώ), νομίζοντας ότι θα διασωθούν εκλογικά στις λίστες της ΝΔ. Δεν νομίζω ότι ο Μητσοτάκης θα κάνει το λάθος να τους περιμαζέψει, δεν έχει λόγο.
Ορθολογισμός σημαίνει ότι, όταν δίνεται η ευκαιρία που χρόνια επιδιώκεις, δεν την αφήνεις να πάει χαμένη. Όταν οι πάντες γνωρίζουν, εδώ και 27 χρόνια, ότι ο ψευδής και ανεδαφικός ισχυρισμός μας ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» έχει οδηγήσει στο σκέτο «Μακεδονία» και όταν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδίωκαν τη ανατροπή αυτού του δυσμενούς τετελεσμένου, είναι λάθος και ανοησία να οχυρώνεσαι πίσω από αδύναμα προσχήματα. Κατά τούτο είναι εντελώς ψευδής ο ισχυρισμός του Κώστα Καραμανλή ότι δεν αξιοποιήθηκε το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα του 2008 στο Bουκουρέστι (εδώ). Ακριβώς αυτό ακολουθεί η κυβέρνηση Τσίπρα. Ο,τι η δική του κυβέρνηση (και οι επόμενες του ΠΑΣΟΚ) έλεγαν: σύνθετη ονομασία (εδώ). Εκτός αν ο Καραμανλής μπορεί να υποστηρίξει ότι η σύνθετη ονομασία που επιδίωκε ήταν κάτι σαν «Δημοκρατία της Φουφουτίας» (εδώ).
Γι’ αυτό προκαλεί θλιβερή εντύπωση και η όψιμη ανακάλυψη του επιτρόπου Δ. Αβραμόπουλου ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι «προβληματική». Αλήθεια, το είπε ποτέ στο Κολέγιο των (συναδέλφων του) Επιτρόπων, όπου οι αποφάσεις είχαν ληφθεί ομόφωνα (εδώ); Γιατί το λέει τώρα; Γιατί η θητεία του τελειώνει, κάπου στην Ελλάδα πρέπει να είναι υποψήφιος και χρειάζεται ψήφους «μακεδονομάχων».
Τελειώνουμε όπως αρχίσαμε. Τα εύσημα ανήκουν πρωτίστως στους πέντε αυτούς βουλευτές που, με την ψήφο τους, είπαν «όχι» στον καιροσκοπισμό και στον τυχοδιωκτισμό και «ναι» στον ορθολογισμό, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να το πληρώσουν ακριβά. Θα είναι, όντως, αίσχος αν μείνουν αυτοί εκτός Βουλής και επιβραβευθούν οι πάσης φύσεως τυχοδιώκτες και αριβίστες. Θα είναι αίσχος για τους ψηφοφόρους.