Για αρχή μια συλλογή από τίτλους και ατάκες. «Θυσιάζουν τους μικρομεσαίους», «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης», «ολιστικό χαστούκι στους ελεύθερους επαγγελματίες». Πόσο απέχει, άραγε, η συντέλεια του κόσμου; Με βάση τα παραπάνω, όσο απέχει το να μην πληρώνεις καθόλου φόρο, από το να δίνεις κι εσύ κάτι για να μπορεί το κράτος να παρέχει υπηρεσίες (τις οποίες χρησιμοποιείς).
Σύμφωνοι, η κυβέρνηση δεν είχε πει προεκλογικά ότι θα πληρώσουν κι αυτοί που δεν έδιναν τίποτα (κάτι τέτοια χαλάνε τη «μαγιά» των προεκλογικών μηνυμάτων, δεν γίναμε ακόμη Σουηδία), αλλά η αλήθεια είναι ότι η ΝΔ ανέφερε προ των εκλογών ότι σκοπεύει να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. Κι αν δεν προσπαθούσε ούτε αυτό, μια κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας, τότε ποιος ακριβώς θα ήταν ο λόγος να έχουμε κυβέρνηση; Ας τα βρίσκαμε μεταξύ μας.
Πέρα από τους τίτλους και τη μεγάλη εικόνα, υπάρχουν τρεις επιμέρους διαστάσεις:
-Η πραγματική επιβάρυνση. Με βάση τα δεδομένα που συγκεντρώνει η φορολογική διοίκηση, ο κλάδος των δικηγόρων είχε μέχρι σήμερα από τις χαμηλότερες επιβαρύνσεις. Στο εξής, με την εφαρμογή του νέου συστήματος, μεταξύ 37.322 ΑΦΜ η μέση επιβάρυνση θα είναι 359 ευρώ. Ειδικότερα, με βάση τους υπολογισμούς που γίνονται, το 30% θα δει μείωση φόρου και το 12% δεν θα δει καμία διαφορά.
-Ορισμένοι κλάδοι με πρόσβαση στο πολιτικό σύστημα, καθώς -εκτός των άλλων- πολλοί συνάδελφοί τους είναι βουλευτές, συνηθίζουν να εξαντλούν την κλίμακα των αντιδράσεων ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του θέματος. Είναι μια πρακτική που εξίσωσε, για παράδειγμα, τις συντριπτικές επιπτώσεις του νόμου Κατρούγκαλου για τους ελεύθερους επαγγελματίες με τα μέτρα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (βλέπε δηλώσεις Βερβεσού και άλλων).
-Η τρίτη διάσταση είναι η κινητοποίηση των συμβολαιογράφων που γίνεται για διαφορετικούς λόγους. Ο κλάδος ανακοίνωσε ήδη αποχή διαρκείας από την Δευτέρα, ζητώντας να αποσυρθεί ο Ηλεκτρονικός Φάκελος Μεταβίβασης Ακινήτων που προωθεί η κυβέρνηση από την 1η Ιανουαρίου. Υποστηρίζουν ότι το έγχαρτο συμβόλαιο, υπογεγραμμένο δια ζώσης και όχι ψηφιακά, αποτελεί τον μόνο ισχυρό συστατικό τύπο δικαιοπραξιών. Η θέση αυτή είναι λογική. Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι η δια ζώσης υπογραφή στα συμβόλαια προσφέρει ασφάλεια.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση επιμένει ότι δεν καταργείται η αυτοπρόσωπη παρουσία ενώπιον του συμβολαιογράφου και ότι δεν αλλάζει κάτι ως προς τον τρόπο που θα τηρούν το δικό τους πρωτότυπο αρχείο. Αντίθετα, χωρίς να καταργεί το χαρτί στις δικές τους διαδικασίες τους παρέχει τα εργαλεία για την παραγωγή και ενός ψηφιακού αντιγράφου του συμβολαίου. Πιο απλά, πέρα από το έγχαρτο συμβόλαιο υπογεγραμμένο δια ζώσης, θα υπάρχει και ένα ακριβές ψηφιακό αντίγραφο το οποίο θα είναι εύκολα αναγνώσιμο από τις υπηρεσίες του κράτους, ώστε να επιταχυνθεί σημαντικά η «κολλημένη» διαδικασία μεταβίβασης των ακινήτων.
Η αντίδραση στην ψηφιοποίηση αυτού του τύπου, με δικλείδες ασφαλείας που δεν μειώνουν στο ελάχιστο τον ρόλο των συμβολαιογράφων, δεν στέκει στα μάτια οποιουδήποτε άλλου πέραν των στενών ορίων του κλάδου. Διότι, όπως με τα φορολογικά, όπου όσοι πληρώνουν ήδη φόρους θέλουν να δίνουν κάτι και οι άλλοι, εφόσον μπορούν, έτσι και με τις μεταβιβάσεις ακινήτων, οι περισσότεροι δεν θα κατανοήσουν την άρνηση: γιατί να μην γίνονται μεταγραφές ακινήτων σε μία ημέρα, αντί των πολύμηνων καθυστερήσεων;