«Και ξάφνου η Αλίκη είδε να πετιέται μπροστά της ένα άσπρο κουνέλι με κόκκινα ματάκια. Πρώτη φορά έβλεπε κουνέλι να φοράει γιλέκο και ρολόι. Γεμάτη περιέργεια έτρεξε στο λιβάδι πίσω από το κουνέλι και ίσα που το πρόλαβε τη στιγμή που χωνόταν σε μία μεγάλη κουνελότρυπα, κάτω από τον φράχτη. Η Αλίκη έσκυψε κάτω από το φράχτη και χώθηκε στην τρύπα, δίχως να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα έβγαινε από εκεί μέσα».
Ο Λούις Κάρολ δεν το έγραψε καλά, αλλά και πού να ήξερε ο άνθρωπος. Διότι η Αλίκη δεν έβλεπε κουνέλι, αλλά λαγουδάκι. Και όταν βγήκε από την τρύπα, βρέθηκε μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, να χαζεύει τον πασχαλινό διάκοσμο που επέλεξε η Περιφέρεια Αττικής. Σωστό. Εδώ είναι η Χώρα των Θαυμάτων, πουθενά αλλού.
Οι πασχαλινές επιλογές της Περιφέρειας, που ασφαλώς αντικατοπτρίζουν την αισθητική του αιρετού άρχοντα Γιώργου Πατούλη, τυγχάνουν αποδοκιμασίας που φτάνει στα όρια της χλεύης. Κακώς. Αυτή ματιά είναι κοντόφθαλμη. Μπροστά σε κάτι τέτοιο στέκεσαι εκστατικά. Και δεν το αντιμετωπίζεις επιδερμικά, σαν να βλέπεις πασχαλινό διάκοσμο. Είναι εικαστική εγκατάσταση. Είναι σουρεαλισμός που, συνήθως, αναδύεται μέσα από τη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών. Είναι κάτι μαγικό. Διότι τη στιγμή που λες «δεν μπορεί ρε παιδί μου να υπάρχει αυτό το πράγμα», πας και το αγγίζεις, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται μπροστά στο χρυσαφί (εννοείται) της πινακίδας, αισθάνεσαι ότι ο λαγός θα σου μιλήσει, όπως το Αγαλμα που θυμήθηκε τον μακαρίτη τον Πουλόπουλο.
Διατυπώθηκαν επίσης επικρίσεις για το κόστος που φέρεται να υπερβαίνει τις 70.000 ευρώ. Εντάξει, είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτές οι εικαστικές εγκαταστάσεις θα τα βγάλουν τα λεφτά τους. Πρώτον, δύναται να χρησιμοποιηθούν στον αποκριάτικο διάκοσμο της πρωτεύουσας. Δεύτερον, μπορούν εύκολα να επενδύσουν σκηνικά γάμους, βαφτίσεις και άλλες εκδηλώσεις στις οποίες το ζητούμενο είναι η πρωτοτυπία.
Ασφαλώς θα πείτε ότι τα κονδύλια για την εικαστική παρέμβαση θα μπορούσαν να διατεθούν σε δράσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα, ενισχύοντας υποδομές ιδρυμάτων. Λάθος. Μέγα λάθος. Διότι στους καιρούς μας, το ζητούμενο δεν είναι η συγκυριακή παρηγοριά των λίγων. Σημασία έχει να αντιληφθούμε άπαντες πόσο σημαντικό είναι να ζούμε στη Χώρα των Θαυμάτων.