Οταν πρόκειται να χτυπήσουν τον Μητσοτάκη, εμφανίζονται ενωμένοι και αποφασισμένοι. Μια φωνή, μια γροθιά. Και ας έπαιζαν έως χθες μπουνιές μεταξύ τους. Μετρήστε πόσες φορές αλληλοκατηγορήθηκαν ο Κασσελάκης με τον Ανδρουλάκη τους προηγούμενους μήνες, για να μείνετε τώρα ακόμα πιο κατάπληκτοι με την ευάερη και ευήλια συμμαχία τους στη Βουλή.
Κάποιος τρίτος που δεν ξέρει πρόσωπα, πράγματα και κόμματα, ακούγοντας όσα λέγονται στη συζήτηση στη Βουλή, θα πίστευε ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα. Μόνο κοινά γραφεία κάπου στο ενδιάμεσο ανάμεσα σε Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου δεν έπιασαν, για να στεγάσουν το μετωπικό σχήμα που θα μπορούσε να ονομάζεται «ρίξτε τον Μητσοτάκη».
Δεν θα κρατήσει πολύ, αυτές οι συμμαχίες που ενώνουν αντιτιθέμενα συμφέροντα είναι προσωρινές και θνησιγενείς. Δεν παύουν όμως να είναι πολιτικά τυχοδιωκτικές και αισθητικά αποκρουστικές, ειδικά αν ανατρέξει κανείς στην προϊστορία των σχέσεων που είχαν τα δύο αυτά κόμματα. Τα «προδότες», «πουλημένοι» και «απατεώνες», που φώναζαν οι Συριζαίοι στους Πασόκους, έδωσαν την θέση τους στα «ω αγαπητέ, πρέπει να συνεργαστούμε». Τα «σκευωροί της Novartis» και «εσείς που παίξατε στα ζάρια την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» που έλεγαν οι Πασόκοι στους Συριζαίους, έχουν δώσει τη θέση τους στα «ελάτε να υπογράψουμε μαζί μια πρόταση μομφής κατά του Μητσοτάκη».
Τα ύστερα του κόσμου, θα μπορούσε να πει κανείς, όμως η πολιτική είναι πολύ σκληρή πίστα. Οσο εύκολα συγκροτούνται αυτές οι συμμαχίες, το ίδιο εύκολα διαλύονται εφόσον δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη σύγκλιση συμφερόντων των δύο πολιτικών οργανισμών.
Παλεύουν και οι δύο για την κατάληψη του ίδιου χώρου, ψαρεύουν σε κοινή δεξαμενή ψηφοφόρων, πόσο καιρό μπορούν να παριστάνουν τα φιλαράκια; Προφανώς για όσο καιρό η κοινή δράση τους βλάπτει τον κοινό εχθρό τους που λέγεται Μητσοτάκης, όμως η πολιτική θεματολογία δεν θα τους προσφέρει πάντα ευκαιρίες σαν αυτήν των Τεμπών.
Κάποια στιγμή θα υποχρεωθούν να μιλήσουν και για την εναλλακτική που έχουν απέναντι σε κείνον που σπρώχνουν από κοινού για να γκρεμιστεί. Οταν ζητάνε από έναν Πρωθυπουργό να φύγει, θα πρέπει να εξηγήσουν ποιον προορίζουν για τη θέση που θα αδειάσει. Τον κολλημένο στο 10%-12% Ανδρουλάκη ή τον ανερμάτιστο Κασσελάκη του 14%-15%;
Θα μας προκύψει αυτός ο αντικαταστάτης με συνεννόηση των δύο συμμάχων ή όταν ξεκαθαρίσει ποιος από τους δύο κυριαρχεί στον πυλώνα τους; Και πώς θα γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα και πότε; Εκτός και αν έχουν κατά νου για Πρωθυπουργό κάποιον τρίτο κοινής (τους) αποδοχής, οπότε το πράγμα αλλάζει. Διότι εκεί κάποιοι θα μιλήσουν για άλλα συμφέροντα που εμπλέκονται, δίχως (αυτή την φορά) να έχουν άδικο.
Τέλος πάντων, μέχρι να ξεκαθαρίσουν όλα αυτά (που δεν το βλέπω), απλώς θα προσπαθούν να ροκανίζουν από κοινού τον Μητσοτάκη. Είναι και αυτό μια πολιτική, δεν αντιλέγω. Και κάθε φορά που ένας από τους δύο θα παίρνει κεφάλι στην όξυνση, θα αντεπιτίθεται ο άλλος σύμμαχος για να τον καπελώσει. Είναι θέμα ηγεμονίας μέσα στη συμμαχική αντιμητσοτακική παράταξη.
Αυτή τη φορά το έκανε ο Κασσελάκης, που με αυτά τα απίθανα περί ξένων παρατηρητών και αμφισβήτησης της εγκυρότητας των εκλογών, έκανε μαντάρα τη στρατηγική του Ανδρουλάκη. Η ρεβάνς ανήκει στον Ανδρουλάκη, θα βρει ευκαιρία και θα πάρει το αίμα του πίσω έτσι και ο Κασσελάκης πάει να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Και μέχρι να τα σπάσουν τελείως μεταξύ τους, θα είμαστε θεατές θλιβερών εναγκαλισμών και γελοίων κομπλιμέντων ανάμεσα σε βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που ως χθες αλληλοβρίζονταν σκαιότατα. Τζάκρες, Γλαβίνες, Φαραντούρηδες, Παππάδες και Κωνσταντινόπουλοι, τώρα αλληλοεναγκαλίζονται όποτε συναντώνται στους διαδρόμους. Ετσι είναι η ζωή…