Ωρες-ώρες αναρωτιέμαι μήπως ο ορισμός υπουργών από τον Πρωθυπουργό, έχει ως μοναδικό σκοπό να υπάρχουν κάποιοι των οποίων θα ζητηθεί η παραίτηση όταν ξεσπάσει κάποια κρίση. Οποιαδήποτε κρίση. Από τρακάρισμα τρένων μέχρι φωτιά στα βουνά ενός νησιού κι από ένα ζεϊμπέκικο μέχρι την δολοφονία ενός φιλάθλου από εισαγόμενους χούλιγκαν.
Μόλις συμβεί το παραμικρό ή, τέλος πάντων, κάτι που θα αξιολογηθεί από την ειδησεογραφία και την κοινή γνώμη ως σοβαρό, κατ’ ευθείαν ζητείται η παραίτηση του αρμόδιου υπουργού. Από όλους. Από την αντιπολίτευση, από τα social media, από τους ρεπόρτερ και τους αναλυτές των ειδησεογραφικών σελίδων και ιστοσελίδων, από τα καφενεία κι από τις ρούγες. Εννιά στις δέκα φορές η απαίτηση αυτή είναι καταφανώς υπερβολική, όμως ουδέποτε αυτό εμπόδισε κάποιους να την μπουμπουνίσουν άνευ δευτέρας σκέψεως. Σιγά τώρα μην τα ψειρίζουμε κιόλας.
«Θα δούμε επιτέλους καμιά παραίτηση υπευθύνου;» είναι το σύνηθες ερώτημα που ακολουθεί κάθε έκτακτο συμβάν. Που αν τύχει (σπανίως) να δούμε παραίτηση, αναβαθμίζεται κατ’ ευθείαν σε «δηλαδή τώρα με μια παραίτηση καθάρισαν με τις ευθύνες;». Και στην συνέχεια διπλοαναβαθμίζεται με το ερώτημα «ναι, αλλά θα κοπεί και από υποψήφιος στις επόμενες εκλογές ή ούτε γάτα ούτε ζημιά;» Και θα τριπλοαναβαθμιστεί με το κορυφαίο «και ποιος ήταν προϊστάμενος του υπουργού που παραιτήθηκε; Γιατί δεν παραιτείται κι αυτός;».
Αφήνοντας στην άκρη τον Πρωθυπουργό, πάμε πάλι στον απλό υπουργό. Είναι αυτός ο ρόλος του; Να μετατρέπεται σε εξιλαστήριο θύμα κάθε κρίσης; Να καταπέφτει μέσα σε μια στιγμή, συνήθως λόγω ενός τυχαίου γεγονότος, από τα μεγαλεία και τα ταρατατζούμ της υπουργικής εξουσίας στο ευτελισμένο επίπεδο του αποδιοπομπαίου τράγου; Από την άλλη όμως, ποτέ ο υπουργός δεν φέρει ευθύνη για κάτι που συνέβη στον τομέα της γενικής του ευθύνης; Ποιος κρίνει τελικά;
Όλα αυτά γράφονται με αφορμή την απαίτηση κάποιων να παραιτηθεί ο Γιάννης Οικονόμου για την δολοφονία του Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ντιπ άτοπο, κατά την γνώμη του γράφοντος. Ούτε μήνα θητείας δεν είχε συμπληρώσει στο συγκεκριμένο πόστο. Αλλά και παλαιός υπουργός Προστασίας του Πολίτη να ήταν, μπορεί ο πολιτικός προϊστάμενος να εμπλέκεται στους καθαρά υπηρεσιακούς σχεδιασμούς; Κι έπειτα, η γνώση που συσσωρεύει κάθε πολιτικός προϊστάμενος για να κάνει καλύτερα την δουλειά την επόμενη φορά, θα χύνεται σαν την καρδάρα με το γάλα για να ικανοποιηθεί το θυμικό κάποιων που φωνάζουν εύκολα και άκριτα;
Θα πείτε, ούτε ο Κώστας Αχ. Καραμανλής ήταν στο φυλάκιο διεύθυνσης των τρένων στα Τέμπη, όμως την πλήρωσε. Ναι και μετά βγήκε μακράν πρώτος βουλευτής στον νομό του, με τον Τσίπρα που μπήκε υποψήφιος στις Σέρρες για να τον τιμωρήσει, να εξαφανίζεται την επομένη των εκλογών. Μα και ο Νίκος Παππάς καταδικάστηκε ομόφωνα για παράβαση καθήκοντος, πλην πανηγυρικά εκλέχτηκε βουλευτής και υποψήφιος αρχηγός είναι σήμερα.
Οπότε μάλλον τα περί πολιτικής ευθύνης των υπουργών και τα «παραιτήσου» είναι το παίγνιο άνευ πρακτικού αντικρίσματος στα χείλη και στα πληκτρολόγια των αενάως δημοσιολογούντων. Πρακτικά μόνο ο Πρωθυπουργός κατανέμει ευθύνες υπουργών και μοιράζει κατά την κρίση του πολιτικές καλύψεις ή απολύσεις που ονομάζονται παραιτήσεις. Και εν τέλει, ο Πρωθυπουργός μαζί με την ομάδα του κρίνονται εν συνόλω στο τέλος της θητείας τους.