Ένας νέος άνθρωπος χαροπαλεύει από το βράδυ της Παρασκευής, θύμα συμπλοκής μεταξύ οπαδών ομάδων στα Ιωάννινα. Πριν από 20 ημέρες, ομάδα από 30 χούλιγκαν επιτέθηκαν σε δύο οπαδούς άλλης ομάδας, που περίμεναν έξω από το Εφετείο Αθηνών για να παραστούν σε εκδίκαση υπόθεσης οπαδικής βίας – μαχαίρωσαν και τραυμάτισαν τον έναν εξ αυτών, μέρα μεσημέρι, σε απόσταση λίγων μέτρων από την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών.
Έναν χρόνο και κάτι από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Οι συγκρούσεις και οι δολοφονικές επιθέσεις μεταξύ συμμοριών που απαρτίζονται από φανατικούς οπαδούς αθλητικών ομάδων βρίσκουν τακτικά θέση στην ειδησεογραφία. Όχι πάντα τη θέση που θα έπρεπε.
Ίσως «πρέπει» να κλάψουμε και άλλον για να «ξεσκίσουμε» την είδηση στα τηλεοπτικά πάνελ, από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, αναδεικνύοντας το δράμα των οικείων του θύματος και περιγράφοντας με τρισδιάστατα γραφήματα εικονικής πραγματικότητας το σκηνικό της τραγωδίας. Ίσως πάλι να μη μας κάνει πια αίσθηση. Να το συνηθίσαμε. Να έχουμε παραδοθεί και σε αυτό. Με πρώτη την Πολιτεία.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις την αφωνία και την αδράνεια των αρχών; Η Αστυνομία ανακοινώνει ότι συλλαμβάνει τους δράστες, η δικαιοσύνη περιμένει να τους δικάσει στη σειρά με άλλα παρόμοια αδικήματα, οι αρμόδιοι υπουργοί (Προστασίας του Πολίτη και Αθλητισμού) ούτε κουβέντα, το πολύ πολύ να αρκεστούν σε μία ακόμη καταδίκη και αυτό ήταν. Άντε να κάνει και ένα ακόμη «ντου» η Αστυνομία σε γραφεία συνδέσμων οπαδών και να μας στείλει μετά τις φωτογραφίες με τα κατασχεμένα: ρόπαλα, βόμβες μολότοφ, μαχαίρια, στυλιάρια κλπ. Και μια παλαιότερη να βάλουμε στα ΜΜΕ, ουδείς θα καταλάβει τη διαφορά. Και ουδείς θα εκπλαγεί βεβαίως…
Το πιο εξοργιστικό είναι αυτό που συμβαίνει με τις αθλητικές αρχές. Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και ο συνεταιρισμός των ΠΑΕ της μεγάλης κατηγορίας (υπό τον «εμπνευσμένο» τίτλο «Σούπερ Λίγκα»), ερίζουν όχι για να λύσουν το θέμα της βίας, αλλά για το ποιος θα επιλέγει τους -ξένους- διαιτητές των αγώνων, συχνά με συμπεριφορές και «γλώσσα» που δεν διαφέρουν από εκείνες των χούλιγκαν.
Δεν περιμένει, βεβαίως, κανείς από τους ίδιους που έχουν παραδώσει (ή «επινοικιάσει») τα γήπεδά τους στις συμμορίες, να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να τις ανέχονται και στην πράξη να τις υποθάλπουν – είτε γιατί τις «φοβούνται», είτε γιατί δεν μπορούν να τις αντιμετωπίσουν είτε γιατί, ενίοτε, τις «αξιοποιούν». Ούτε περιμένεις από τα Μέσα που οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ ελέγχουν να ξεκινήσουν εκστρατεία κατά της βίας.
Αλλά το κράτος; Η κυβέρνηση; Τα κόμματα; Η Πολιτεία; Τι είναι αυτό που ακριβώς φοβάται το κράτος και δεν προχωράει σε κάτι που μοιάζει με πεδίο δόξης λαμπρό για να επιδείξει έργο; Δεν είναι Πανεπιστήμια εδώ, μιλάμε για αθλητικό, εμπορικό θέαμα. Γιατί δεν φροντίζει να εφαρμόζεται ο νόμος -που μόνο ανεπαρκής δεν είναι- για τη λειτουργία των συνδέσμων οπαδών, αλλά και για τις συμπεριφορές στα γήπεδα – άβατα;
Μια κυνική απάντηση είναι «γιατί στοιχίζει πολύ». Όχι μόνο στις σχέσεις με τους επιχειρηματίες – προέδρους, αλλά και σε απόλυτα νούμερα. Eίναι ακριβό «σπορ» η επιβολή και διατήρηση του «νόμος και τάξη» στα γήπεδα και γύρω από αυτά. Και όσο σκληρό ή άδικο και αν ακούγεται, ένας «Άλκης» μάλλον δεν φτάνει για να βαρύνει το ισοζύγιο από την άλλη. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να μη χρειαστούν περισσότεροι για να γίνουν τα αυτονόητα. Ένα «Τέμπη» στα γήπεδα μας έλειπε…