Ξέρω ότι πολλοί κανονικοί άνθρωποι απόμειναν εμβρόντητοι με την αντίδραση της Aριστεράς στην επέμβαση της αστυνομίας στην Πανεπιστημιούπολη. Αυτή η συλλήβδην καταγγελία της «αστυνομικής βίας», αυτές οι φωνές για την επέμβαση σε ένα άντρο εγκληματικότητας, αυτή η έμμεση πλην σαφής πολιτική κάλυψη που δόθηκε σε ληστές, διακινητές ναρκωτικών και όπλων, ξεπερνά τα όρια της κοινής λογικής. Αν μάλιστα μιλάμε για κόμματα εξουσίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, ομολογουμένως αυτή η στάση είναι καινοφανής και ολοφάνερα αυτοκαταστροφική. Αλλά είναι και καινούργια για την ελληνική Αριστερά. Από τις διαμαρτυρίες και τα διαβήματα των πρώτων κομμουνιστών κρατουμένων να μη φυλακίζονται στις ίδιες πτέρυγες με τα «κοινωνικά κατακάθια και τους ποινικούς», παραδόξως φτάσαμε στον ιδεολογικό εναγκαλισμό ποινικών και Αριστεράς. Από τη σκληρή απαγόρευση των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού να τραγουδάνε τα «χασικλίδικα ρεμπέτικα», φτάσαμε στην έμμεση πολιτική δικαιολόγηση των εγκληματιών από την ελληνική Αριστερά.
Μπορεί να νιώθουμε έκπληκτοι με το γεγονός ότι –κόντρα σε κάθε κοινή λογική– το απόγευμα τόσο τρανταχτών συλλήψεων έγινε διαδήλωση κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας με παρότρυνση της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έστεκαν διόλου ούτε η θεματολογία ούτε το timing. Ομως αυτό που στον κοινό νου φαίνεται αδιανόητο ή απλώς ανόητο, στον ιδεολογικά επηρεασμένο εγκέφαλο μοιάζει κανονικό και λογικότατο.
Είναι πασίγνωστο στους μελετητές της Σοβιετικής Ιστορίας ότι οι Μπολσεβίκοι αλλά και ο Στάλιν, στην αρχή της ηγεσίας του, αρνούνταν πεισματικά να φτιάξουν εγκληματολογικές υπηρεσίες στη σοβιετική αστυνομία. Γιατί; Μα διότι, με βάση τη θεωρία τους, η απάτη, η παραβατικότητα και το έγκλημα ήταν απότοκα του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας που έσπρωχνε κάποια άτομα στο περιθώριο και σε παράνομες πράξεις.
Η ιδεοληπτική αυτή αντίληψη προεξοφλούσε ότι μόλις επικρατούσε η Eπανάσταση, θα εξαλείφονταν οι πολιτικές και ταξικές αιτίες που οδηγούν στην παραβατικότητα, οπότε το έγκλημα θα εξαφανιζόταν αυτομάτως. Οπότε δεν υπήρχε ανάγκη να λειτουργεί Εγκληματολογικό της αστυνομίας. Και επειδή φυσικά αυτά δεν σταμάτησαν, ήρθε το δεύτερο απότοκο αυτής της οπτικής. Αφού το ποινικό δεν είχε λόγους ύπαρξης, κάθε παράνομη πράξη ήταν πολιτική. Από την κλεψιά μέχρι τη δολοφονία και από την πορνεία μέχρι την απάτη, όλα αποτελούσαν έμμεσες ή άμεσες πράξεις δολιοφθοράς του προλεταριάτου που ήταν στην εξουσία. Και αντιμετωπίζονταν ως αντεπαναστατικές πράξεις.
Είδατε πώς η ιδεοληψία αντιστρατεύεται την κοινή λογική; Οπότε μην αναρωτιέστε για μερικά πασιφανώς ανορθολογικά που πράττονται και λέγονται σήμερα. Εξάλλου ήταν η ιδεολογική μονομέρεια που είχε οδηγήσει το σοβιετικό καθεστώς και σε μια άλλη αλλόκοτη πρακτική. Πολλοί στη Δύση αναρωτιούνταν για ποιον λόγο οι αντιφρονούντες κλείνονταν στα περίφημα σοβιετικά ψυχιατρεία. Ο δυτικός νους δεν μπορούσε να το κατανοήσει. Οι Σοβιετικοί όμως ήταν συνεπείς στις ιδεολογικές αντιλήψεις τους. Αφού το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν το ιστορικά τέλειο καθεστώς, μόνο ένας τρελός θα αντιδρούσε σε αυτή την τελειότητα. Δεν ήταν λοιπόν αντιφρονούντες, τρελοί ήταν. Οπότε έπρεπε να κλειστούν σε ψυχιατρείο.
Μα είναι όλα τόσο απλά στις μπροσούρες που γράφουν οι ιδεολογικοί καθοδηγητές…