Ενα θολό δημοσίευμα, μία λίστα με ονόματα που υποτίθεται ότι παρακολουθούνταν από το διαβόητο Predator, μία αμηχανία γενική και ένα ευρύτερο μπέρδεμα, που δείχνει ότι πάμε σε εκλογές με όρους «βρώμικου ’89»: Εκεί βρισκόμαστε σήμερα και έτσι θα πορευτούμε.
Αυτό ακριβώς έλεγε προ μηνών ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι θέλει να αποφύγει, την τοξικότητα. Δεν είχε τότε καν «σκάσει» θέμα υποκλοπών και τα όσα τοξικά συνέβαιναν και ακούγονταν μοιάζουν σήμερα αστεία.
Πλέον, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στις παλιές μεθόδους που καλά γνωρίζει. Ο Τσίπρας, από την προηγούμενη Παρασκευή έχει περιγράψει ακόμη και το πλαίσιο μέσα από το οποίο ετοιμάζεται να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα των εκλογών. Η τσιπρική «νεο-Αυριανή» δημοσιεύει λίστες υποτιθέμενων ή μη παρακολουθήσεων, η φημολογία ότι έπεται και συνέχεια αιωρείται, όλοι αναμένουν κάποια νέα λίστα και η κυβέρνηση μοιάζει, ανεξήγητα, να είναι ακόλουθος και όχι διαμορφωτής των εξελίξεων.
Το να πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά θα σταματήσουν ένα ωραίο πρωινό και ότι θα προχωρήσουμε προς τις εκλογές συζητώντας για τις προοπτικές και τις ανάγκες της χώρας και τις εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις, είναι τουλάχιστον αφελές.
Ο δρόμος στον οποίο έχουμε μπει δεν έχει επιστροφή και το επίδικο των εκλογών, δυστυχώς, δεν είναι ποιος μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα. Είναι, για τον μεν Μητσοτάκη να πετύχει την αυτοδυναμία (ισχνή σε κάθε περίπτωση – και αυτό θα είναι η επόμενη φάση του θρίλερ) και για τον Τσίπρα, απλώς να μην ξανακυβερνήσει ο Μητσοτάκης, αφού η δολιοφθορά αυτή είναι μάλλον ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσει πολιτικά ο ίδιος.
Για τον Ανδρουλάκη δεν είναι σαφές ποιο ακριβώς είναι το επίδικο των εκλογών και γι’ αυτό αν δεν λύσει την εκκρεμότητα, μπορεί πολύ απλά να βρεθεί στα εκλογικά και πολιτικά αζήτητα.
Ολα αυτά, είτε μας προέκυψαν για κάποιο λόγο αιφνιδιαστικά και ουρανοκατέβατα (σπανίως ισχύει αυτό…), είτε είναι αποτέλεσμα πολλών προηγούμενων διαδικασιών στο παρασκήνιο, συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, ενώ γύρω μας «ο κόσμος χάνεται». Πόλεμοι, ύφεση, ακρίβεια, φτωχοποίηση, τουρκική απειλή, ευρωπαϊκή αποσύνθεση και γενικότερη γεωπολιτική αναστάτωση, σκοτεινιάζουν το ορατό μέλλον. Υπό αυτούς τους όρους, οι αισιόδοξοι για το δικό μας, ελληνικό μέλλον, δεν θα πρέπει απλώς να επαναπαύονται στον τουρισμό. Δεν επαρκεί για να μας λύσει τα προβλήματα.
Εν αναμονή των εκλογών καταλαβαίνουν δε όλοι, ή τουλάχιστον θα έπρεπε, ότι θα διανύσουμε ένα διάστημα κατά τη διάρκεια του οποίου σχεδόν τίποτα δεν θα προχωρεί, τα περισσότερα σχέδια, επενδυτικά και άλλα, θα μπουν σε φάση αναμονής, ενώ η συζήτηση για επενδυτικές βαθμίδες και άλλα τέτοια, θα είναι μεν χαριτωμένες, αλλά δίχως βάση.
Το ερώτημα εν προκειμένω είναι αν υπάρχει συναίσθηση της κρισιμότητας και αν τα κίνητρα των πολιτικών διαχειριστών και των παρατρεχάμενών τους ορίζονται από αυτήν. Υπάρχει βάσιμη υποψία πως αυτό δεν συμβαίνει, κανείς δεν τρομάζει όσο θα έπρεπε και υπό αυτή τη συνθήκη… τα λέμε σύντομα, σε νέες περιπέτειες.