Παρακολουθώντας την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, ήταν σαν να ακούω τον Τζον Λένον να ερμηνεύει το «Imagine», προσθέτοντας ότι μπορεί να κάνει πραγματικότητα κάθε λέξη του τραγουδιού. Αλλά και ο Τσίπρας σε αυτά είναι καλλιτέχνης. Από τους καλύτερους.
Αν, λοιπόν, είχαμε σήμερα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας θα έκανε 30.000 προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων (υγειονομικών και εκπαιδευτικών), μία οικογένεια με δύο παιδιά θα έπαιρνε 800 ευρώ τον μήνα «για όσο διαρκεί η κρίση», επιχειρήσεις θα έπαιρναν έως και εκατό χιλιάρικα δώρο από το κράτος. Και όχι μόνο αυτά: η εισφορά αλληλεγγύης θα καταργείτο για τους περισσότερους, η προκαταβολή φόρου θα έπεφτε στο 50%, όσοι έχουν μπλοκάκι δεν θα ξαναπλήρωναν τέλος επιτηδεύματος. Μόνο δωρεάν data δεν έδωσε. Μιλάμε για τρομερό πακέτο. Τόσο καλό, που κάνεις αμέσως μεταφορά συμβολαίου στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εχει κάποια σημασία; Δεν έχει. Το ξέρει και ο Τσίπρας. Και, μεταξύ μας, στη θέση του όλοι το ίδιο θα έκαναν. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε δημοπρασία και να προσφέρεις όλο και μεγαλύτερο ποσό, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα ακούσεις τον ήχο από το σφυρί να αποδέχεται την προσφορά σου. Βέβαια, όταν ακούς για Τσίπρα, Θεσσαλονίκη και παροχές, το μυαλό σου πάει αλλού, σε εκείνο το αξέχαστο Πρόγραμμα του 2014. Ομως στην πολιτική η μνήμη είναι συνήθως πιο κοντή από την ελπίδα.
Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, ο Αλέξης Τσίπρας υπέστη τη βάσανο της άγονης, ουσιαστικά χωρίς νόημα, επίσκεψης στη Θεσσαλονίκη. Η περσινή ήταν μουδιασμένη. Η φετινή ήταν προσχηματική, είπε αυτά που όφειλε να πει. Του χρόνου θα είναι αλλιώς και ενδεχομένως θα τον ακούσουν περισσότεροι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά περιγράφει ένα πολιτικό και επικοινωνιακό τοπίο που ελέγχεται από την κυβέρνηση. Στο τοπίο αυτό η πραγματικότητα παρουσιάζεται με στρεβλώσεις, οι δημοσκοπήσεις είναι «πειραγμένες» και οι δημοσιογράφοι είναι κότες που κλωσσούν κυβερνητικά αβγά Φαμπερζέ. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες σκέφτεσαι ότι αυτή η αφήγηση δεν αδικεί κατάφωρα την αλήθεια. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ λησμονεί ότι και ο ίδιος, λίγο ως πολύ, απόλαυσε περίπου τον ίδιο βαθμό «ασυλίας» στην εποχή της παντοδυναμίας του – εξαιρείται η περίοδος του δημοψηφίσματος, όπου λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης μπροστά στον κίνδυνο καταστροφής της χώρας.
Ομως το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στην επικοινωνία. Βρίσκεται στο περιεχόμενο του πολιτικού του λόγου. Είναι, ακόμα, χωρίς πρόταση. Διόλου παράλογο. Οι εκλογές έχουν δρόμο μπροστά και το κόμμα διέρχεται φάση εσωστρέφειας. Είναι μία αναγκαία, άγουρη περίοδος. Οσο όμως ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ είναι Καζαντζίδης με παγουρίνο και ο προγραμματικός περιέχει δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις και λεφτόδεντρα, το κόμμα θα μένει περιχαρακωμένο στον στείρο λαϊκισμό. Και ο επικεφαλής του, όποιος και αν είναι, θα γνωρίζει τη Θεσσαλονίκη από τη δεύτερη Κυριακή της Εκθεσης.