Υπάρχουν κάποιοι κανόνες στην πολιτική, γραμμένοι και άγραφοι, που όλοι τους γνωρίζουν και οφείλουν να τους εφαρμόζουν την κρίσιμη ώρα. Τα εγχειρίδια διαχείρισης σοβαρών κρίσεων είναι γεμάτα από τέτοιους κανόνες και τα ευσύνοπτα ανθολόγια ιστορικών πολιτικών ευφυολογημάτων, πολύ εύκολα προσβάσιμα.
Ακόμη και σε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητες και τις παραδοξότητες της Ελλάδας, κάποιοι από αυτούς τους κανόνες οφείλουν να τηρούνται, και την ευθύνη γι’ αυτό την έχουν όσοι κυβερνούν. Με βασικό γνώμονα την προστασία της πατρίδας και –δευτερευόντως– του εαυτού τους.
Αν θεωρήσει κανείς ότι ένας υψηλότερος βαθμός νηφαλιότητας αρχίζει να διαπιστώνεται έπειτα από το ομαδικό εθνικό σοκ της τραγωδίας της 28ης Φεβρουαρίου, θα παρατηρήσει ότι μαζί με αυτή την όποια νηφαλιότητα, εκδηλώνεται και μια αμηχανία.
Τα πάντα αιωρούνται, από τις αποφάσεις για τον χρόνο των εκλογών, το αν, πότε και πώς θα λειτουργήσει ο σιδηρόδρομος, ή το αν θα είναι υποψήφιος ο Κώστας Αχ. Καραμανλής (στον βαθμό που κάτι τέτοιο δεν λύνεται με αυτονόητους τρόπους).
Ισως θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όλα τα παραπάνω δεν κάνουν αυτή τη στιγμή κανέναν Ελληνα να χάνει τον ύπνο του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι εκκρεμότητες και οι διαρκείς αποκαλύψεις, ή η επικαιροποίησή τους, αυξάνουν τον αριθμό εκείνων που κλείνουν τα αφτιά τους.
Το «φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι οι άλλοι» είναι τόσο παλιό που έχει γίνει και τραγούδι, ενώ η συγγνώμη στην πολιτική μπορεί να είναι κάτι αξιοπρόσεκτο, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από ενέργειες και – το κυριότερο: δεν αρκεί να τη ζητάς, πρέπει και κάποιος να είναι διατεθειμένος να σου τη δώσει. Αν ξανακουστεί, δε, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προκαλέσει και άλλου τύπου συναισθήματα και αντιδράσεις.
Οσο περνά ο καιρός και όσο ερχόμαστε πιο κοντά στις κάλπες, η βασική παράμετρος που θα πρέπει να αξιολογηθεί από όσους φέρουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας είναι ότι οι πάσης φύσεως εκκρεμότητες (χρόνος εκλογών, υποψηφιότητα Καραμανλή, απόδοση ευθυνών για το δυστύχημα και τα χάλια του σιδηροδρόμου και ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία), μόνο αρνητική επίδραση θα έχουν.
Υπό αυτή τη συνθήκη, οι πολίτες αναμένουν κατά βάση ένα πράγμα και αυτό είναι καθοριστικό: αποφασιστικότητα. Σπανίως αυτή έβλαψε. Αντιθέτως, η αμφιταλάντευση, η αμφιθυμία και η διστακτικότητα μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή.