Τις τελευταίες μέρες έχω μάθει μια πάρα πολύ σημαντική και χρήσιμη πληροφορία σχεδόν για όλον τον κόσμο που γνωρίζω —και για πολύ κόσμο που δεν γνωρίζω— αν άκουγαν ή δεν άκουγαν Βασίλη Καρρά. Δεν έχει αλλάξει κάτι δραματικά ακόμη στη ζωή μου αυτή η πληροφορία, αλλά πιστεύω ότι αυτό θα συμβεί σύντομα. Δεν δικαιολογείται αλλιώς η μανία που έχει πιάσει τους πάντες να ασχολούνται με τον, αείμνηστο πλέον, λαϊκό τραγουδιστή.
Θα πάει, λέει, πολύς κόσμος στην κηδεία του Καρρά, καμία εντύπωση δεν μου προκαλεί αυτό, εδώ πήγαν στην κηδεία του Παντελή Παντελίδη. Ο οποίος, να θυμίσω, προήχθη σε λαϊκό ήρωα μετά τον θάνατό του, για παντελώς άγνωστους και πάντως ακατανόητους σε μένα λόγους. Ο Καρράς, από την άλλη, αποτελεί τις τελευταίες μέρες αντικείμενο εκτενών και πολυδιάστατων αναλύσεων που μπράβο, χαρά στο κουράγιο σας παιδιά να κάθεστε να γράφετε σεντόνια χριστουγεννιάτικα για το πόσο σημαντικός ήταν.
Πόσο σημαντικός ήταν; Τόσο που ενέπνευσε άνθρωπο να κάνει στα social ανάλυση στην οποία εμπλέκονται ο Ντεριντά, ο Βέλτσος και η Πόλυ Πάνου· οδήγησε τη Νέα Αριστερά να εκδώσει ανακοίνωση στην οποία μιλάει για την «παραγνωρισμένη έννοια της ερωτικής καψούρας» (sic)· έκανε ανθρώπους να γράψουν σεντόνια που ξεκινούν με τη φράση «εγώ δεν άκουγα Καρρά, ΑΛΛΑ ήταν σπουδαίος και καθίστε να σας εξηγήσω, μπλα, μπλα, μπλα», και τέλος δίχασε την Ελλάδα ανάμεσα στους «όλοι ακούμε Καρρά», «ο Καρράς είναι υποκουλτούρα», «είστε ελιτιστές», «ήταν ομοφοβικός», «βοηθούσε παιδάκια» και ούτω καθ’ εξής. Και βέβαια όλοι έχουν πάει να τον δουν κάπου κάποτε, και αυτό άλλαξε τις ζωές τους προφανώς, αλλιώς γιατί να μας το διηγηθούν με εξοντωτικές λεπτομέρειες;
Μην γελάτε. Βρίστηκαν και αλληλοδιεγράφησαν άνθρωποι στα social για τον Βασίλη Καρρά. Κατέλαβε, δε, τόσο χώρο και χρόνο στα φετινά μας Χριστούγεννα που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν έχεις πάρει παραισθησιογόνα ή είμαστε, τελικά, ένας τόσο ευτυχής και απροβλημάτιστος λαός που δεν έχει με κάτι άλλο να ασχοληθεί και μάλιστα εμμονικά. Κι αν είμαστε, τελικά, ένας λαός που έχει πάθει απόλυτη τύφλωση στο τι καθιστά έναν καλλιτέχνη «σπουδαίο». Η εμπορική επιτυχία; Η ποιότητα (ναι, είναι μετρήσιμο αυτό, μην ακούσω κανέναν να λέει ότι είναι υποκειμενικό) και διαχρονικότητα του έργου του; Η προσωπική του ζωή; Το «γκελ» που κάνει σε μερίδα κόσμου; Το αν ήταν συμπαθής ως άνθρωπος; Το αν πήγαινες τέρμα μεθυσμένος στα μπουζούκια να τον ακούσεις όταν σε είχε παρατήσει η «καψούρα» σου; Το αν σου θυμίζει τις «καλές» εποχές, που έσκαγες κατοστάρικο στον μετρ για να σε βάλει σε καλό τραπέζι και μετά πέταγες τρια μηνιάτικα σε γαρύφαλα νεκροταφείου στην πίστα, ακούγοντας κάποιον/α που μετά βίας έβγαινε η φωνή τους; Είναι συστατικά «σπουδαιότητας» όλα αυτά, στ’ αλήθεια;
Αυτό με την καψούρα, πάλι, να το κουβεντιάσουμε όσο θέλετε. Είναι και λίγο εθνικό μας σπορ εξάλλου, είμαστε λαός που καψουρεύεται τυφλά και παθιασμένα: Γκόμενους/ες, πολιτικούς, συνθήκες, εποχές, υποσχέσεις, κόμματα, τραγουδιστές… Με μιαν καψούρα αγκαλιά πορευόμαστε, γι αυτό και απογοητευόμαστε και τόσο εύκολα όταν δεν μας «βγαίνει». Και μετά μίρλα και μπουζούκι. Αποθέωση της «καψούρας», λοιπόν, παράλληλα με τον Καρρά, διότι η καψούρα σε κάνει, λέει, αυθεντικό άνθρωπο. Δηλαδή, όποιος δεν κάθεται να κλαίει πάνω από ένα μπουκάλι χρυσοπληρωμένο Chivas Regal για τη Σούλα που την είχε δει τρεις φορές και πίστεψε ότι είναι ο έρωτας της ζωής του, δεν είναι αυθεντικός, είναι δήθεν. Οποιος δεν θέλει να συμμετέχει στη δημόσια εμποροπανήγυρη του έρωτα και της διασκέδασης, δεν είναι αυθεντικός, είναι ελιτιστής.
Εμένα, να με συγχωρείτε, δεν είναι ότι δεν έχω πάει στα μπουζούκια ή δεν έχω ακούσει απ’ όλα αυτά, αλλά μου φαίνεται τρελό να αντιδρά μια ολόκληρη χώρα στον θάνατο του Βασίλη Καρρά, λες και πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις. Χαμένο το μέτρο, χαμένη η πραγματική διάσταση των ζητημάτων και των ανθρώπων, βοηθούν πάρα πολύ τα ΜΜΕ και τα social, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω· αμφότερα αποζητούν μετά μανίας περιεχόμενο και κάνουν την τρίχα τριχιά, με συνέπεια να κοντεύει η χώρα να κυρηχθεί σε δημόσιο πένθος επειδή πέθανε ένας -εντάξει, σε αρκετούς συμπαθής- λαϊκός τραγουδιστής.
Μας λείπουν τόσο πολύ οι «ήρωες» και τα ινδάλματα που είμαστε πανέτοιμοι να βάλουμε τον καθέναν σε αυτή τη θέση; Δεν νομίζω. Αυτό που μας λείπει είναι συγκέντρωση στα σημαντικά. Ισως είμαστε πολύ απογοητευμένοι και βρίσκουμε ανακούφιση στα ασήμαντα. Ισως παρασυρόμαστε από την κάθε «καψούρα» της στιγμής. Ισως πνιγόμαστε σε κάθε είδους νοσταλγία, ακόμη και επίπλαστη, επειδή το σήμερα μάς είναι αφόρητο και πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια δεν μας βγήκε καμία από τις συλλογικές μας «καψούρες». Και δεν έχουμε κι έναν Καρρά να πάμε να τις κλάψουμε. Ασε που δεν υπάρχει και μία για το Chivas.