Oταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα βατράχια. Πολλές φορές έχω βρεθεί στη θέση του βατράχου. Συμμορίες συμφερόντων. Ακούμε και πάλι το τρίξιμο των δοντιών τους. «Μούτρα» που ντύνονται παρθένες και σκίζουν τα ιμάτιά τους για ήθος, για αρχές, για αξίες. Λες και δεν γνωριζόμαστε σ΄ετούτον τον έρμο, τον μια σταλιά τόπο. Λες και παρθενογεννιόμαστε για να συστηθούμε κάθε φορά εξ αρχής. Διαβάζεις τις λίστες ονομάτων που βγαίνουν αργά αργά, όπως τα γάντια από τις παλιές στριπτιζέζ ενώ γδύνονταν. Παλιά τέχνη κόσκινο. Τόσο ενδιαφέρουσα η μεθοδολογία ανάδειξης. Ονόματα ανάκατα. Αν στην Novartis ήταν ο Πικραμένος που μας ξετίναξε ένα «Ώπα!», εδώ η Πατούλη, η Μπαλατσινού, η Σαράφογλου. Να μην αξιώνει ο Θεός τον άνθρωπο να έχει τέτοιο μηχάνημα στη «δούλεψή» του, στο αφτί του. Αρρωσταίνει. Θέλει κι άλλο, κι άλλο. «Οι ζωές των άλλων», από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Τόπος της, το Ανατολικό Βερολίνο. «Μανούλες» σ΄αυτά οι Ανατολικοί. Οι Δυτικοί; Παρθένες. Στα καθ΄ημάς όμως; Τι φθηνοκουτσομπόληδες οι δικοί μας!
Oταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα βατράχια. Eχω βρεθεί στη θέση του βατράχου. Παραλλήλως σκέφτομαι την παρουσία του κάθε «Στο πλευρό», του εκάστοτε Μεγάλου. Τι αυξομειώσεις καρδιογράφου η παρουσία του! Πόσα φτερά παγωνιού ανοίγονται και στον επόμενο κύκλο καψαλίζονται.
Oταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα βατράχια. Κάθε «σειρά» Κυβέρνησης εμφανίζει και έναν διάττοντα αστέρα «από το πουθενά». Κάποιον «γενικώς και αορίστως», με δήθεν «πολλά λεφτά!», προελεύσεως φλου «εξωτερικού». Με τον Κοσκωτά είχαμε κάνει τα εγκαίνια….Γενιά τη γενιά…Φτάσαμε στην δρακογενιά του Καλογρίτσα. Τι μορφή! Τα θυμόμαστε; Οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Αυτοί καίγονται. Οι άλλοι; «Κάναμε την αυτοκριτική μας». Στον πληθυντικό αριθμό.
Oταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα βατράχια. «Δεν θα πέσουμε για ένα κωλόσπιτο» είχε χαρακτηριστικά αγανακτήσει ο Γιαννόπουλος. Μετράς τα κέρδη των τελευταίων ετών. Πού ήμασταν, πού βρισκόμαστε. Πόσα θετικά βήματα έγιναν. Πόσο άλλαξε το κλίμα. Πόσα αυτονόητα, επιτέλους τα συμφωνήσαμε ως αυτονόητα. Πόσο σπουδαία εκπροσωπήθηκαν οι θέσεις μας στο εξωτερικό ως ισοϋψείς και όχι ως φτωχοί συγγενείς. Μα μέσα σου, όπως και να τα μετρήσεις, σε κλωτσάει η σκέψη ότι τα κάθε είδους «περιβάλλοντα» δεν άλλαξαν ποτέ! Και τρέμεις μήπως η ψύχραιμη διαδρομή σκέψης του δίκαιου και έντιμου ψηφοφόρου εκληφθεί, από κάθε είδους φθηνοδιάβολους ως ευκαιρία για τη συνέχιση της δράσης, των κάθε είδους φθηνών τους. Πώς το έλεγε το λαϊκόν άσμα;…Μια ζωή….«Στα Τρίκαλα στα δυο στενά»
Oταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα βατράχια. Πάλι θα ψηφίσω κοιτάζοντας προς τα πίσω και όχι προς τα μπροστά; Και μετά θα αναμετρήσω πόσες ώρες χαράμισα να λογομαχώ με φίλους, να αρθρογραφώ πύρινα….Χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος; Από την άλλη, τι ιδιαίτερη περίπτωση ετούτοι οι ψηφοφόροι! Οι «άλλοι» δεν χαμπάριαζαν τίποτα. Ό,τι και να τους έκανε, ό,τι και να γίνονταν, καλώς καμωμένο. Σιγή ασυρμάτου και πάντα έτοιμοι να πέσουν στην αγκαλιά του… Κοίτα, μελέτα τι σιωπή έχει πέσει με ετούτους. Ποιος τελικά, βαθιά θα σεβαστεί τον μεσαίο χώρο νοημόνων; Εκεί που αναθαρρεύω, εκεί και απελπίζομαι. Η πολιτική είναι ένα παιχνίδι που τρέμω, μην και ποτέ το καταλάβω. Δεν το καταδέχομαι να το καταλάβω. Άλλα νομίζεις, άλλα υπόγεια συμβαίνουν, άλλοι λόγοι τα ορίζουν.
Oταν τσακώνονται οι ελέφαντες συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ τα βατραχάκια κοιτάζουν με δέος τα παχύδερμα, ως θηριωδώς αήττητα, μετά κάπως γίνεται και τα βατράχια φτάνουν να οικτίρουν τα παχύδερμα. Εχω δει ελέφαντες και ελέφαντες να εξαφανίζονται…Τα βατράχια όμως;