Οι ίσες αποστάσεις που κράτησε το ΚΙΝΑΛ έναντι ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ μετά το σόου Πολάκη στην Βουλή, με αφορμή την αρχειοθέτηση της έρευνας για τον Αδωνι Γεωργιάδη στην υπόθεση Νοvartis εξέπληξε πολλούς. Πώς γίνεται το κόμμα που κατέθεσε το πιο σκληρό πόρισμα για την «σκευωρία Νovartis», επί προεδρίας της Φώφης Γεννηματά, να εξισώνει τον θύτη (Πολάκη) με το θύμα (Γεωργιάδη); Πώς γίνεται, επίσης, ο νέος αρχηγός Νίκος Ανδρουλάκης να ακούει τον Πρωθυπουργό στην Βουλή να απαιτεί από τον Τσίπρα μια συγγνώμη από τα στελέχη της ΝΔ που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια και να μην σπεύδει να κάνει και εκείνος, ο ίδιος, μια δήλωση για αυτή την υπόθεση; Πώς γίνεται να αναλαμβάνει την υπεράσπιση των θεσμών και της ομαλής δημοκρατικής λειτουργίας εκ μέρους του χώρου του ΠΑΣΟΚ ο πρώην πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος και όχι ο νυν, Νίκος Ανδρουλάκης;
Τα ερωτήματα αυτά συνιστούν εύλογες απορίες που δεν βρίσκουν εύκολα απάντηση. Δεν είναι όμως τα μόνα και τα πιο κρίσιμα. Αυτά θα τα δούμε παρακάτω, αφού πρώτα κάνουμε ένα πέρασμα από τα δημοσκοπήσεις…
Η τελευταία δημοσκόπηση της Pulse για τον ΣΚΑΪ, που δίνει στο ΚΙΝΑΛ πρόθεση ψήφου 14%, περιείχε ενδιαφέροντα στοιχεία σε σχέση με τη σύνθεση των ψηφοφόρων του. Αξίζει να μείνουμε σε δυο βασικά σημεία:
Το πρώτο αφορά τον αυτοπροσδιορισμό των ψηφοφόρων του. Το 40% δηλώνουν κεντροαριστεροί, το 38% κεντρώοι, το 6% κεντροδεξιοί και το 6% αριστεροί. Η απόλυτη ισορροπία, που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την «άσκηση», για το πώς πρέπει να κινηθεί οι νέος αρχηγός για να τους κρατήσει όλους αυτούς τους ψηφοφόρους και να φέρει κι άλλους. Το να πατάς σε… δυο βάρκες, πάντως, δεν είναι η λύση, γιατί το πιθανότερο είναι να πέσεις στο νερό και να πνιγείς. Αυτό, όμως, φαίνεται ότι έχει επιλέξει προς το παρόν ο Ανδρουλάκης, κρίνοντας από τον τρόπο που κινήθηκε στη Βουλή απέναντι στο σόου Πολάκη και την επίθεση του στον Γεωργιάδη. Αραγε, με την τακτική των ίσων αποστάσεων, όταν έχεις απέναντί σου τον Πολάκη, μπορείς να κρατήσεις κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους; Οι ψηφοφόροι που έμειναν όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια στο ΚΙΝΑΛ και αυτοί που εισρέουν τώρα από το χώρο της ΝΔ (3% σύμφωνα με το γκάλοπ της Pulse) αντέχουν πολακισμούς; Θα δείξει…
Το δεύτερο στοιχείο στη δημοσκόπηση της Pulse που παρουσιάζει ενδιαφέρον, είναι η τοποθέτηση όσων σκοπεύουν να ψηφίσουν ΚΙΝΑΛ, σχετικά με το κατά πόσον θα πρέπει να μετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας. Το 29% λένε κατηγορηματικά «όχι», το 27% κατηγορηματικά «ναι» και το 43% «ναι, υπό προϋποθέσεις». Αν λάβει κανείς υπόψη ότι στην ίδια έρευνα η παράσταση νίκης είναι συντριπτικά υπέρ της ΝΔ – άρα η συντριπτική πλειοψηφία όσων απαντούν θεωρούν ότι το κόμμα με το οποίο θα τεθεί θέμα συνεργασίας είναι το πρώτο, δηλαδή η ΝΔ – θα διαπιστώσει κάτι που προκαλεί εντύπωση. Το 70% των ψηφοφόρων που σκοπεύουν να ψηφίσουν ΚΙΝΑΛ είτε είναι θετικοί είτε έτοιμοι να συζητήσουν το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης! Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι η επίσημη γραμμή του κόμματος, διατυπωμένη καθαρά από το νέο αρχηγό, είναι για «αυτόνομη πορεία», μέχρι τέλους, άρα καμία συγκυβέρνηση και πάντως σίγουρα όχι με τη ΝΔ, μια και υπάρχει ταυτόχρονα και ο στόχος της «σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης», που πιο πολύ παραπέμπει σε συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ παρά με ΝΔ.
Η σύνθεση των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ από τη μια και οι διαθέσεις τους σε σχέση με την προοπτική μιας συγκυβέρνησης από την άλλη, αναγκάζουν το ΚΙΝΑΛ, εάν θέλει να μιλήσει με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, να λύσει κάποια ζητήματα που έρχονται από το παρελθόν και θα εμφανίζονται αναπόφευκτα στο προσκήνιο, κάθε φορά που κάποιος Πολάκης θα στήνει το δικό του σόου στην Βουλή η στα ΜΜΕ.
Τα πραγματικά κρίσιμα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσει το ΚΙΝΑΛ, είτε δημόσια είτε – έστω – σε έναν εσωτερικό διάλογο ουσίας, είναι τα εξής: Το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε στη σωστή ή στη λάθος κατεύθυνση στα χρόνια των μνημονίων; Επραξε σωστά ή λάθος συμμαχώντας αρχικά με τη ΝΔ και τον ΛΑΟΣ και μετά με τη ΝΔ και την ΔΗΜΑΡ για να βγάλει τη χώρα από την κρίση; Το προοδευτικό DNA του ΠΑΣΟΚ, το οποίο αποτελεί πυξίδα του νέου αρχηγού για το μέλλον, συνάδει ή όχι με τις επιλογές του στα χρόνια των μνημονίων; Επρεπε να ακολουθήσει την πολιτική που ακολούθησε ή κάποια άλλη; Επρεπε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ ή όχι; Το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, που δημιουργήθηκε αρχικά στη βάση της υπεράσπισης της πολιτικής της αποφυγής της χρεοκοπίας και αργότερα στη βάση της προστασίας των δημοκρατικών θεσμών, εκφράζει το ΚΙΝΑΛ ή όχι; Η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης από φαινόμενα τύπου Παπαγγελόπουλου και της ανεξαρτησίας των ΜΜΕ από απόπειρες ελέγχου τύπου Παππά, εξακολουθούν να φέρνουν το ΚΙΝΑΛ απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ – όπως τοποθετήθηκε με τα πορίσματα του στις σχετικές προανακριτικές επιτροπές – ή το φέρνουν απέναντι στη ΝΔ;
Επίσης, επειδή ακούμε συχνά για τους ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και πρέπει να τους φέρει πίσω, ας απαντηθεί και το εξής: Είναι προφανές ότι πολλοί από αυτούς που έφυγαν κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτούς που έμειναν. Ποιοι, λοιπόν, μπορούν να αισθάνονται δικαιωμένοι; Αυτοί που έφυγαν ή αυτοί που έμειναν;
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν δημιουργεί καμία δεδομένη υποχρέωση για το πώς θα κινηθεί αύριο το ΚΙΝΑΛ. Αποτελεί όμως αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που είναι η συγκρότηση μιας σοβαρής και υπεύθυνης πρότασης για τη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι το απαραίτητο γερό πάτημα για το άλμα που επιδιώκει ο Ανδρουλάκης, για να κάνει ξανά τον χώρο του πρωταγωνιστή, ως τον έναν από τους δυο πόλους του πολιτικού συστήματος. Ο ίδιος έχει τις προϋποθέσεις για να το επιτύχει. Η στρατηγική του όμως, αν δεν αλλάξει, μοιάζει αδιέξοδη.
Υστερόγραφο, για να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε:
Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ είναι το κόμμα που δικαιούται περισσότερο από κάθε άλλο να μην ανέχεται τραμπουκισμούς στη Βουλή και γενικότερα στο πολιτικό σκηνικό. Βρέθηκε απέναντι σε αγανακτισμένους, χρυσαυγίτες, λαϊκιστές και όλους αυτούς που έδιναν τη μάχη των εύκολων και προσβλητικών συνθημάτων, την ώρα που τα δικά του κορυφαία στελέχη έδιναν τη μάχη κατά της χρεοκοπίας και της θεσμικής εκτροπής. Και μόνο για αυτό, θα περίμενε κανείς να ενεργεί κατά τρόπο που δεν θα αφήνει περιθώρια να παρεξηγηθεί η στάση του.