Ο Αλέξης Τσίπρας αυτοσυγκρατήθηκε επί αρκετές ημέρες. Σαν την αυτοκαταπίεση όσων κάνουν δίαιτα και τους βάζεις μπροστά τους κάθε μέρα ένα ταψί με γαλακτομπούρεκο. Μια, δύο, τρείς, την τέταρτη θα σπάσεις. Θα πέσεις με τα μούτρα και… γαία πυρί μειχθήτω.
Οντως αυτή τη φορά στην Κουμουνδούρου ζύγισαν για λίγο καιρό τα πράγματα σε ό,τι αφορά τη σοκαριστική υπόθεση του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό. Στην αρχή έβγαλαν αμέσως, σαν αντανακλαστική κίνηση, στο Twitter το γνωστό και δοκιμασμένο hashtag «ΝΔ_παιδεραστές». Μετά το μάζεψαν για μια-δύο ημέρες. Βγήκαν μπροστά Σπίρτζης και εξάδελφος Τσίπρας. Και έκαναν κι αυτοί ένα βήμα πίσω. Περίεργο.
Αλλά κάτι τους «έτρωγε». Και, όπως φάνηκε, «έτρωγε» και τον αρχηγό. Συμβαίνει και στη δίαιτα: κάποια στιγμή βλέπεις γαλακτομπούρεκα στον ύπνο σου. Και παίζει ρόλο και το περιβάλλον. Γιατί αν δίπλα σου δεν τρώνε μόνο ταχινόσουπα με αβοκάντο δεν σε βοηθάνε…
Κάπως έτσι και στην Κουμουνδούρου. Εβλεπαν τηλεπαρουσιαστές, σχολιαστές συνωμοσιολόγους και φυλλάδες να εισπράτουν υψηλές αποδόσεις επενδύοντας στο δράμα του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Και οι ίδιοι θα έμεναν απέξω; Για να μην τους ταυτίσουν με τον Τραμπ; Και θα κοιτούσαν τους άλλους να κερδίζουν με το δικό τους αφήγημα, το δοκιμασμένο «ΝΔ_παιδεραστές» που το είχαν έτοιμο εδώ και χρόνια;
Και όσο η πίεση γινόταν αφόρητη ήρθε μοιραία η στιγμή της απελευθέρωσης ή αλλιώς η «free day»: η μέρα που κάνεις βουτιά στο ταψί με το σιροπιαστό. Ο Πρόεδρος ζήτησε από τον λογογράφο του να λαξεύσει αν θέλετε ένα άρθρο για την «ΕφΣυν» και αυτό που προέκυψε ήταν ένα αριστούργημα τραμπικής προπαγάνδας (ολόκληρο εδώ). Και του πώς μπορείς να κάνεις πολιτική με υπονοούμενα πάνω στον καμβά της θεωρίας QAnon -κοντολογίς ότι μας κυβερνά μια αίρεση παιδόφιλων- που αποθέωσε ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ας δούμε τις καλύτερες στιγμές του άρθρου του Αλέξη Τσίπρα στην «ΕφΣυν», προσπαθώντας να αναδείξουμε τις αρετές του. Σαν μια απόπειρα ανάλυσης για όσους δεν διαθέτουν Twitter, όπου θα μπορούσαν να διαβάσουν με την ησυχία τους όσα υπονοεί ο Πρόεδρος.
Καταρχάς ο τίτλος του άρθρου, «Το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί», ξεκαθαρίζει από την αρχή ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι είναι οι κακοί, ποιοι είναι με το θύμα και ποιοι με τους βιαστές. Εύκολο, δεν θέλει πολύ ψάξιμο, πάμε παρακάτω.
Προχωρώντας, το ζητούμενο είναι να συνδέσουμε τους βιαστές με τους πολιτικούς μας αντιπάλους και με το κατεστημένο που τους προστατεύει και συγκαλύπτει το έγκλημα. Διότι, όπως ορίζει η τραμπική συνταγή του QAnon, οι παιδεραστές κατέχουν τα πόστα και προστατεύουν ο ένας τον άλλο.
Πώς το χτίζουμε αυτό; Ξεκινάμε λέγοντας ότι «η πολιτεία τα τελευταία χρόνια είναι, καθώς φαίνεται, απασχολημένη περισσότερο στην εμπορία ανθρώπων παρά στην προστασία τους». Απλά, να καταλαβαίνει ο κόσμος. Και εξηγούμε πώς γίνεται «η προστασία του επίορκου, του κλέφτη που φορά κοστούμι, του άρπαγα, ακόμα και του βιαστή, αν έχει τους κατάλληλους φίλους, αν ανήκει στους λίγους και εκλεκτούς, αν διαθέτει ερείσματα στην εξουσία ή ασκεί εξουσία».
Και πώς αποφεύγουμε να μας πουν ότι αντιγράφουμε τον Τραμπ; Μα με ομοιοπαθητική! Μεταφράζουμε Τραμπ και μάλιστα με ακρίβεια μια εμβληματική του φράση: «να αποξηράνουμε τον βάλτο» (drain the swamp).
Με τα λόγια του κ. Τσίπρα: «Αυτός ο κοινωνικός βάλτος είναι επόμενο, όπως και ο κάθε βάλτος, να παράγει τα ερπετά του. Και βεβαίως όλοι όσοι εμπλέκονται σ’ αυτή την εγκληματική κακοποίηση ενός παιδιού, αυτονοήτως πρέπει να τιμωρηθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Αλλά μήπως πρέπει να ασχοληθούμε και λίγο με τον βάλτο και όχι μόνο με τα ερπετά που παράγει; Μήπως είναι ώρα να αποξηράνουμε τον βάλτο;»
Ετσι απαντάς όταν σου κλέβουν τις ιδέες σου οι τηλεπερσόνες και οι φυλλάδες. Διεκδικείς τα κεκτημένα. Και επειδή στο εσωτερικό πεδίο δεν έχεις αντίπαλο, έχεις και το περιθώριο να αγκαλιάσεις τη διακειμενικότητα με μια έμμεση αναφορά στον Τραμπ.