Δεν ξέρω ποιος το θυμάται, αλλά η προεκλογική αντιπαράθεση των εκλογών του 2004 επικεντρώθηκε στο θρυλικό ερώτημα «πόσο κάνει το ματσάκι ο μαϊντανός;». Ηταν τότε η λαϊκή αποκρυστάλλωση του προβλήματος «ακρίβεια», μια εκδοχή του οποίου βλέπουμε και σήμερα. Αυτός που τότε φώναζε ότι «ο λαός δεν αντέχει να πληρώνει το ματσάκι τον μαϊντανό σαν να είναι χαβιάρι» κέρδισε τις εκλογές. Αυτός που είτε αψήφησε είτε υποτίμησε την πολιτική δύναμη του μαϊντανού, τις έχασε.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα «ιστορία ακρίβειας» που καλό είναι να ξαναθυμηθούμε, καθώς έκτοτε χρειάστηκε να περάσει μία εικοσαετία για να ασχοληθούμε ξανά με αυτούς τους όρους. Μια γενιά μεγάλωσε χωρίς να ακούσει τη λέξη «πληθωρισμός» και τη λαϊκή εκφορά της, που είναι το «ακρίβεια». Μάθαμε άλλα, όπως «ύφεση», «spread», «χρεοκοπία», «τρόικα», «μνημόνιο» και όλα τα συμπαρομαρτούντα, αλλά τον πληθωρισμό τον είχαμε κλείσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μέχρι το 2021.
Η τελευταία φορά λοιπόν που η «ακρίβεια» επηρέασε (και ίσως καθόρισε) εκλογικό αποτέλεσμα ήταν το 2004. Αξίζει να το θυμηθούμε, μπας και ανακαλύψουμε καμιά ομοιότητα με το σήμερα, καθότι είναι βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης θα πάει σε προεκλογική εκστρατεία με την «ακρίβεια» να είναι το βασικότερο όπλο των αντιπάλων του.
Το 2004 τέλειωσε τη δεύτερη θητεία της η κυβέρνηση Σημίτη. Που ήταν η τρίτη κατά σειρά του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Σημίτης διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε κερδίσει το 1993. Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, βλέποντας τις άσχημες δημοσκοπήσεις, ο Σημίτης είχε παραδώσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο, για να αντιμετωπίσει αυτός τον Κώστα Καραμανλή.
Η «ακρίβεια» της περιόδου, που αποκρυσταλλώθηκε στην τιμή του μαϊντανού, δεν προερχόταν από κάποιο βαρύ πληθωριστικό κύμα που είχε χτυπήσει την ελληνική οικονομία. Ισα-ίσα που ο Σημίτης, για να καταφέρει να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ, είχε καταφέρει να τον κατεβάσει σε ιστορικά χαμηλά. Οι παλιότεροι εκείνης της περιόδου είχαν νωπούς στη μνήμη τούς πληθωρισμούς της τάξης του 15% και επιτόκια καταθέσεων των τραπεζών που ξεπερνούσαν το 20%.
Η «ακρίβεια» αυτή προέκυψε συγκυριακά με τη μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ, από ένα αδύναμο δηλαδή νόμισμα σ’ ένα σκληρό και δυνατό. Οι στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω των τιμών, που έγιναν κυρίως στο λιανεμπόριο, οδήγησαν στην αύξηση της τιμής πολλών καταναλωτικών προϊόντων. Το ματσάκι μαϊντανού που στη λαϊκή πουλιόταν 50 δραχμές, πήγε ξάφνου στα 0,50 ευρώ, δηλαδή πήρε αύξηση 200%.
Το παράδειγμα έπιασε. Απομονώνοντας κάθε άλλη παράμετρο της οικονομίας, αδιαφορώντας για τον ρυθμό ανάπτυξης και για τις προοπτικές της οικονομίας μέσα στη ζώνη του ευρώ, ο μέσος ψηφοφόρος αγανάκτησε με την κλεψιά που υφίστατο και τα ’βαλε με την κυβέρνηση που τον έβαλε στο ευρώ. Δίχως να είναι αντιευρωπαϊστής, ήθελε μεν το ευρώ, αλλά σκεφτόταν ακόμα με δραχμές. Ο Καραμανλής το εκμεταλλεύτηκε και κέρδισε.
Η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υποτίμησε την υπόθεση της «ακρίβειας» διά του μαϊντανού. Είχε ένα κάποιο δίκιο, για να λέμε την αλήθεια. Είχε βάλει την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, σε τέσσερις μήνες θα είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε διάχυτος πλούτος που φαινόταν στους δρόμους, η χώρα περνούσε στιγμές ανάτασης και δόξας, όλα μας πήγαιναν καλά, είχαμε πάρει την πρόκριση για το Euro, δουλειές υπήρχαν να φάν’ κι οι κότες, χιλιάδες τεχνικά έργα ήταν σε εξέλιξη, όλη η χώρα ήταν ένα εργοτάξιο… Ε, την τιμή του μαϊντανού θα κοίταζαν; Και όμως, ο κόσμος την κοίταξε και τους καταψήφισε.
Δεν ήταν βέβαια μόνο ο μαϊντανός. Υστερα από τρεις θητείες ΠΑΣΟΚ, ο κόσμος ήθελε πολιτική αλλαγή, ήταν κουρασμένος. Υπήρχαν και διάχυτα φαινόμενα διαφθοράς, όμως και ο μαϊντανός την έκανε τη δουλίτσα του στα χαμηλά λαϊκά στρώματα. Προς γνώσιν για το σήμερα…