Ηταν 2 Απριλίου του 2014 όταν ο Γλέζος, προσκεκλημένος του Συλλόγου Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής, απευθύνθηκε σε ένα πολυπληθές κοινό, κατά κύριο λόγο μαθητές και αποφοίτους —μεταξύ αυτών οι Εβη Τουλούπα – Στασινοπούλου και Ναταλία Μελά (απόφοιτες της Σχολής από την γενιά του πολέμου) και οι επίσης απόφοιτες, κυρίες Αννα Φιλίνη και Φρόσω Δημάκου-Κιάου.
Αναφέρθηκε εκείνη την βραδιά σε παραμέτρους που επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν τις ελληνογερμανικές σχέσεις.
«Ελλάδα και Γερμανία θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι οι δύο βασικοί πυλώνες του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού», είχε σημειώσει μεταξύ των άλλων ο Μανώλης Γλέζος κλείνοντας την ομιλία του, στην οποία είχε επαναλάβει πολλές φορές ότι οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, τα λόγια αυτά έχουν μία άλλη βαρύτητα και εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, για διαφορετικούς λόγους.
Μιλώντας όρθιος επί δύο και πλέον ώρες, είχε αναφερθεί κατά κύριο λόγο στο θέμα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα, από την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Μίλησε όμως έπειτα από πολλά χρόνια και κατόπιν παρότρυνσης των μαθητών, για την νύχτα που κατέβασε την σβάστικα από την Ακρόπολη και για τον συναγωνιστή του, τον Απόστολο Σάντα.
Ο Μανώλης Γλέζος αναφέρθηκε το βράδυ εκείνο στο χρέος της ναζιστικής περιόδου, το οποίο όπως είχε πει, δεν θεωρούσε ότι πρέπει να διεκδικηθεί από την Ελλάδα με νομικά μέσα, αλλά με όρους ηθικούς και διπλωματικούς.
Πρότεινε για παράδειγμα την εκτέλεση έργων υποδομής στην χώρα με ανάληψη του κόστους από την γερμανική κυβέρνηση, ενώ τόνισε ότι μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας ουδέποτε υπογράφηκε συνθήκη ειρήνης —κάτι που σημείωσε ότι θα πρέπει να γίνει, καθώς μόνον με αυτόν τον τρόπο προκύπτει νομική βάση για την αξίωση των οφειλών.
Τον Μανώλη Γλέζο φωτογράφησε καταπληκτικά η Δανάη Βλάχου, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής του ’86.