H διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά δεν πρόκειται να κάνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να νιώσει αδύναμος. Τουλάχιστον δεν θα τον κάνει να γύρει προς τη μία πλευρά του πολιτικού φάσματος. Ούτε η Ακρα Δεξιά μπορεί να τον πάει πάνω από το 30%, ούτε η ποταμίσια να του εξασφαλίσει κάτι παραπάνω από réservé σε πανηγυρισμό σε wine bar.
Οπως επιβάλλεται σε κόμμα εξουσίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συνεχίσει να ισορροπεί στην Κεντροδεξιά. Ενα σημείο στο πολιτικό φάσμα που όμως αλλάζει με τον χρόνο: Η Κεντροδεξιά τού σήμερα είναι δεξιότερα από εκεί που βρισκόταν πριν από τις εκλογές στην Ιταλία και τη Γερμανία και ακόμα περισσότερο πριν από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Και ένας πεπειραμένος πολιτικός σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν ήταν δυνατόν να μη διακρίνει τα σημεία των καιρών.
Εξ ου και η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στη woke culture και τους κινδύνους της. Η αναφορά βέβαια έγινε στον πληθυντικό, για «την τυραννία των μειοψηφιών, οι οποίες δεν επιτρέπουν σε οποιονδήποτε να αμφισβητήσει την άποψή τους». Η συνέχεια, όμως, που καυτηριάζει αυτούς που με το παραμικρό χαρακτηρίζουν τον αντίπαλο τους «φασίστα, υποστηρικτή της πατριαρχίας, ή οτιδήποτε άλλο» δεν μπορεί να αφορά και τις δύο πλευρές, δεξιά ή αριστερά του Κέντρου. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχει πλευρά στα δεξιά που θα κατηγορούσε κάποιον για υποστηρικτή της πατριαρχίας.
Το «με πρωτεΐνες, όπως Αμερική» που έλεγε στην παλιά διαφήμιση η Υβέτ, αφορούσε βερνίκι νυχιών. Στην πολιτική αφορά ρεύματα στην Αμερική που ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα γίνονται αισθητά στην Ευρώπη. Η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στο woke και στα προβλήματα που έχει δημιουργήσει είναι σημαντική όχι μόνο επειδή στην Αμερική το κίνημα δημιούργησε αντιδράσεις αλλά επειδή γίνεται από έναν πολιτικό της Κεντροδεξιάς. Εκτιμώντας ότι ένα κομμάτι του πληθυσμού μπορεί να νιώσει πολιτιστικά αποκλεισμένο και στερώντας έναν χώρο όπου στο μέλλον θα είχε κινηθεί η Ακροδεξιά. Χωρίς αυτό να αφορά τον Αντώνη Σαμαρά, που δεν μπορεί να παίξει το antiwoke χαρτί.
Το antiwoke χαρτί μπορεί να παιχτεί από δύο κατηγορίες παικτών. Δυναμικά από νέους πολιτικούς που διεκδικούν την εξουσία ώστε να αποκτά χαρακτηριστικά κινήματος back to the future. Και από πολιτικούς που ασκούν εξουσία όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και καταλαβαίνουν ότι το woke μπορεί να οδηγήσει σε συγκρούσεις –και η Ελλάδα είχε αρκετές για μία τραυματική δεκαετία.
Το antiwoke χαρτί δύσκολα μπορεί να παιχτεί από βετεράνους πολιτικούς όπως ο Αντώνης Σαμαράς. Αν παιχτεί, πέραν της πολιτικής, αποκτά και προσωπική υπόσταση. Τον χαρακτήρα της νοσταλγίας του βετεράνου πολιτικού για μια εποχή που οι άνθρωποι μιλούσαν και συμπεριφέρονταν διαφορετικά. Αδικο; Πιθανόν. Ωστόσο δεν μιλάμε για δικαιοσύνη αλλά για πολιτική. Στην οποία πολιτική, τα χαμηλά χτυπήματα είναι ο κανόνας.
Το «μήπως επειδή πρότεινα τον Κώστα Καραμανλή για Πρόεδρο της Δημοκρατίας;» που έγραψε για τη διαγραφή του ο Αντώνης Σαμαράς ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Γράφτηκε για να τονίσει ότι ένας από τους κύριους λόγους της διαγραφής του ήταν ότι πρότεινε για την Προεδρεία της Δημοκρατίας έναν πρώην Πρωθυπουργό και ιστορικό στέλεχος της Δεξιάς.
Υπονοώντας ότι αν είχε προτείνει ένα άλλο πρόσωπο, ας πούμε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, το Μαξίμου δεν θα είχε ενοχληθεί. Οτι «καίγοντας» οριστικά τον Καραμανλή με την υποστήριξή του θα αποκτούσε έναν σύμμαχο για το μέλλον. Υποτιμώντας όμως το πολιτικό αισθητήριο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος έχει τώρα τη δυνατότητα να αποκομίσει μεγαλύτερα οφέλη με ενδεχόμενη πρόταση υποψηφιότητας του Κώστα Καραμανλή για την Προεδρία. Αν υπάρξει τέτοια εξέλιξη, η δήλωση «την επιλογή μας δεν επηρέασε από ποιους στηρίχτηκε» θα δώσει στην κυβέρνηση πόντους από το πουθενά.
Οι εξελίξεις με τον Κώστα Καραμανλή θα γίνουν σαφείς όταν παραστεί στην παρουσίαση του βιβλίου «Γιαβόλ» του Γιώργου Χαρβαλιά την Παρασκευή στην Πάτρα. Τα λόγια του Καραμανλή είναι ιδιαίτερα μετρημένα.
Αντίθετα, οι δηλώσεις του Σαμαρά που οδήγησαν στη διαγραφή του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας. Η ζωή και η πολιτική είναι γεμάτη ανάλογες εκφράσεις. Αλλωστε τέτοιες εξελίξεις δεν είναι σπάνιες. Μόνο που αφορούν μικρής εμβέλειας πολιτικούς και όχι έναν πρώην πρωθυπουργό που ξεκίνησε μια μάχη, όχι απέναντι σε πολιτικούς αντιπάλους αλλά απέναντι στον χρόνο που ένιωθε ότι τον ξεπερνάει.