Αν έλεγες αυτό που λέει ο τίτλος σε ένα πλήθος αυτές τις μέρες, το πιθανότερο είναι ότι λίγα χέρια θα σηκώνονταν. Κι αν ρωτούσες τον καθένα ξεχωριστά τι του λείπει από τις γιορτές, μάλλον θα έπαιρνες την ίδια απάντηση: ξεκούραση!
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη γιορτή τόσο κουραστική, εξοντωτική θα τολμούσα να πω, από αυτή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Λουσμένη στα φώτα και στα στολίδια, σε πάει τρένο υπό τους ήχους γιορτινών τραγουδιών που παίζουν λούπα στα ραδιόφωνα μέχρι να πεις «Ημαρτον!», καθώς το μποτιλιάρισμα στους δρόμους ξετινάζει λίγο ακόμα τα νεύρα σου ενώ γυρνάς από τη δουλειά, όπου σου έχουν βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι γιατί όλοι θέλουν να κλείσουν εκκρεμότητες ως το τέλος του έτους.
Να πάρεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να γλιτώσεις το σημειωτόν στους δρόμους; Αλλος εφιάλτης αυτός, με τον κόσμο να ξεχύνεται μιλιούνια σε στάσεις και αποβάθρες και να στριμώχνεται μέσα σε βαγόνια και λεωφορεία διεκδικώντας και την τελευταία τετραγωνική σπιθαμή που απομένει, γι’ αυτόν και τις σακούλες με τα δώρα που κουβαλάει δέκα-δέκα.
Δώρα είπα, να και ο επόμενος εφιάλτης που πρέπει να ζήσεις στον ξύπνιο σου, το δωρομάζεμα. Μια απίστευτη σπαζοκεφαλιά μαζί και ένα όργιο εξόδων, προκειμένου να πάρεις κάτι για όλους, έστω και μικρό, για το καλό που λένε, το οποίο για σένα, βέβαια, μετατρέπεται σε κακό. Σε μια (και δύο και τρεις) βόλτες μέσα σε ένα escape room αγχωτικής κατανάλωσης από το οποίο θα αγκομαχήσεις να βγεις.
Τι άλλο μένει για να ολοκληρώσει τα Χριστούγεννα σου; Τα τραπέζια. Οχι αυτά που θα πας, αυτά που θα κάνεις ενδεχομένως, ξοδεύοντας δεκάδες εργατοώρες προετοιμασίας που θα μεταφραστούν σε μαζώξεις όλου του σογιού στο σαλόνι σου, για ένα φαγοπότι πονοκεφάλου, το οποίο θα θέλεις τρεις μέρες να ξεπεράσεις. Εσύ ήθελες ένα τραπέζι με λίγους, ένα φαγοπότι «εμείς κι εμείς» αλλά κάπως, κάπου το πράγμα απλώθηκε. Γιατί ο ένας ήθελε ρεβεγιόν, γιατί ο άλλος ήθελε να δει συγγενείς, γιατί κι εσύ στην τελική, δεν μπορείς να πεις όχι.
Εχεις, βέβαια, και μια δυο μέρες που είπες ότι δεν θα κάνεις τίποτα και θα χαλαρώσεις στο σπίτι, κοιτώντας το ταβάνι. Αμ δε. Ολο και κάτι θα προκύψει κι εκεί, κάτι που δεν πρόλαβες να κάνεις όσο έτρεχες σαν νευρωτικό ξωτικό των Χριστουγέννων που ο Αϊ Βασίλης του έχει αναθέσει ολόκληρη λίστα με αγγαρείες.
«Θέλω να τελειώσουν οι γιορτές, δεν αντέχω άλλο!» ξεφωνίζει η φίλη καθώς πίνουμε καφέ. Κι εγώ θέλω. Να ξαπλώσω στον καναπέ μου με κλειστά τα φώτα του δέντρου και να ξεφυσήσω με ανακούφιση που ήρθε η ώρα να το ξεστολίσω. Είναι η πηγή των κακών μου, ένα κουτί της Πανδώρας που από μέσα του ξεπετάγονται νεύρα, στρες και κούραση.
Είμαι κυνική; Μπορεί και να είμαι. Αλλά αισθάνομαι ότι όσο οι διαφημίσεις φωνάζουν ότι τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή αγάπης, τόσο η πραγματικότητα γελάει ειρωνικά με όσα συμβαίνουν γύρω της. Ξεθεωμένοι άνθρωποι τρέχουν σε δρόμους και πλατείες φορτωμένοι σακούλες με γιορτινά περιτυλίγματα, προσπαθώντας να χωρέσουν στις «μέρες αγάπης» όσα περισσότερα μπορούν, να ξοδέψουν όσα περισσότερα έχουν και να βγούνε από αυτό το φωτεινό τούνελ λίγο πιο μελαγχολικοί, μ’ ένα αίσθημα κενού γιατί κάτι τους λείπει, κάτι αναζητούσαν στις γιορτές που δεν μπόρεσαν να βρούνε.
Ισως γιατί αυτό που ήθελαν δεν ταιριάζει με τη mainstream φιλοσοφία των Χριστουγέννων, που σε θέλει δικό της, σκλάβο των προσδοκιών και φαντασιώσεων της. Και τελικά δεν σε αφήνει να κάνεις το πιο απλό, το πιο ταιριαστό με τις δικές σου γιορτές, αυτές που θα ξεκουράσουν πραγματικά το μυαλό και την ψυχή σου και που δεν μπορεί να σου το υποδείξει καμία διαφήμιση, κανένας τίτλος και καμία μόδα.
Καλά Χριστούγεννα όπως τα θέλετε, λοιπόν. Η ευχή μου.