Για την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ ήδη γράφονται ποταμοί σχολίων με όλες τις προεκτάσεις της, πολιτικές, κοινωνικές, υγειονομικές. Το Δικαστήριο αναγνωρίζει το δικαίωμα της κάθε Πολιτείας να νομοθετεί για τις αμβλώσεις. Κοινώς, σε Πολιτείες των ΗΠΑ δεν υφίσταται πλέον το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα των γυναικών για αυτοδιάθεση του σώματός τους.
Η απόφαση σηματοδοτεί μία νίκη της οπισθοδρομικής, αντιδραστικής Αμερικής, χορηγεί ισχύ στα ακραία στοιχεία της πολιτικής και της κοινωνίας, χαράσσει με έντονο χρώμα τα σύνορα ανάμεσα στις Πολιτείες που πλέον δεν είναι μόνο γεωγραφικά. Από την άλλη, βέβαια, δεν αποκλείεται να συνεγείρει και να συσπειρώσει αυτούς που βρίσκονται στο φωτεινό κομμάτι της σκέψης. Οχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε όλον τον κόσμο. Θα το δούμε στις ενδιάμεσες εκλογές, αν οι Δημοκρατικοί πάρουν τα πάνω τους.
Αρκεί κάποιοι να προσλάβουν το μήνυμα όπως πρέπει. Ποιοι είναι αυτοί; Μπορεί να βρίσκεστε και εσείς ανάμεσά τους.
Είναι εκείνοι που λένε ότι, εντάξει, κάπου έχει παραγίνει με την πολιτική ορθότητα, κουράζει και αλλοιώνει την κοινωνική συμπεριφορά. Και αυτοί που βρίσκουν το #MeToo κάπως ακραίο, εν τέλει και αρκετά γραφικό. Από δίπλα και οι άλλοι που κουράζονται με τα Black Lives Matter γιατί, εντάξει, αυτονόητα είναι όλα αυτά, ρε παιδιά. Που στηρίζουν, βέβαια, τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά σου λένε ότι δεν έχουν μόνο οι gay θέματα. Που βρίσκουν κάπως παράλογο τον νομικό προσδιορισμό φύλου. Ολοι αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν ότι, έπειτα από αιώνες, είναι λογικό το εκκρεμές να μετακινηθεί στην άλλη πλευρά, μέχρι να ισορροπήσει κάπου στη μέση. Και ότι, εν τέλει, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, όλα μετράνε.
Κάποιοι θα πουν ότι αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ (και αλλού και εδώ φυσικά) είναι μία αντανακλαστική αντίδραση των κοινωνικών ομάδων που τρομάζουν με την ταχύτητα των αλλαγών, αισθάνονται θυμό για τις ελίτ, αντιμετωπίζουν με δέος την παγκοσμιοποίηση, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ανεπάρκειάς τους. Αυτή η θέση είναι κατά βάση σωστή. Και επειδή αυτές οι ομάδες προστρέχουν στη θρησκεία και στις παραδόσεις ως καταφύγιο, μπορείς εύκολα να διαβάσεις τον κώδικά τους.
Μία μάχη ξεκινάει. Μάχη αξιών, όχι ιδεών, με την πολιτική διάσταση που είχαν στο παρελθόν. Και οι συσπειρώσεις δεν γίνονται με βάση ταξικά και ιδεολογικά κριτήρια, αλλά πάνω στις αντιλήψεις περί προόδου, δικαιωμάτων και ελευθερίας. Και ναι, ο καθένας μας καλείται να δώσει τη μάχη στο κομμάτι του αναλογεί. Στα social media, στη δημόσια σφαίρα, στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του, στη γειτονιά, στην αλληλεγγύη σε θέματα δικαιωμάτων.