Τώρα που μένουμε κοινωνικά απομονωμένοι, κάποιοι από εμάς βλέπουν τηλεόραση, άλλοι φανατικά Διαδίκτυο, άλλοι ταινίες ή σειρές. Εγώ παρακολουθώ, ευτυχώς τις απογευματινές ώρες μόνο, ταυτόχρονα τα δελτία ειδήσεων σχεδόν όλων των καναλιών και παράλληλα, από επαγγελματική διαστροφή, μελετώ τα βιογραφικά των διαπρεπών Ελλήνων του εξωτερικού που εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά σε διαφορετικά κανάλια.
Διαπιστώνω λοιπόν, ότι προβεβλημένοι οικονομολόγοι υγείας, εξαιρετικοί καθηγητές μαθηματικών με λαμπρές περγαμηνές, καθηγητές πληροφορικής και ευτυχώς κάποιοι βιοπληροφορικής, αλλά και βιολόγοι με καταπληκτικές δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά αλλά στην βασική έρευνα, απαντούν με ευκολία σε συνηθισμένες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, όπως για τα καινούργια φάρμακα, την πρόοδο στις κλινικές μελέτες για τα εμβόλια, τα συμπτώματα της νόσου, ακόμα και τις παρενέργειες ή τις ενδείξεις των φαρμάκων.
Εμφανίζονται επίσης συχνά στα κανάλια και μια άλλη κατηγορία συναδέλφων μας. Είναι μαχόμενοι κλινικοί γιατροί, χωρίς πολλές ακαδημαϊκές περγαμηνές, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις πληττόμενες χώρες, αλλά είτε δεν διαμένουν ακριβώς στις πληττόμενες περιοχές, είτε έχουν ειδικότητες που δεν είναι στην πρώτη γραμμή.
Αυτή την εποχή της απομόνωσης αλλά και της υπερπληροφόρησης, έχει σημασία η αξιοπιστία της πληροφορίας που πρέπει να καθορίζεται όχι από το βαθμό της διασημότητας του συνεντευξιαζόμενου αλλά από την ειδικότητα, και την συνάφεια του με το συγκεκριμένο αντικείμενο.
Τώρα ζούμε αυτό που ο νομπελίστας sir Peter Medawar είχε προβλέψει πριν πολλές δεκαετίες, ότι δηλαδή η πληροφορία είναι διαθέσιμη παντού, σαν το άφθονο νερό μιας πλούσιας πηγής, αλλά πρέπει όσοι μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ποιότητα της.
Εκτιμώ αφάνταστα το έργο των δημοσιογράφων Υγείας, που προσφέρουν τη σωστότερη ενημέρωση, παρακολουθώντας τις επίσημες ανακοινώσεις του υπουργείου Υγείας, αλλά απουσιάζουν από τα δελτία ειδήσεων που έχουν όμως την μεγαλύτερη ακροαματικότητα και επιρροή στους συμπολίτες μας.
Μέχρι να περάσει η ιατρική ενημέρωση σε αυτούς, ίσως είναι καλύτερα όσοι αισθάνονται παντογνώστες να δίνουν τις πλούσιες γνώσεις τους μόνο όταν βασίζονται σε δημοσιευμένο σχετικό έργο ή σε σημαντική κλινική εμπειρία. Ίσως τότε να είναι πραγματικά χρησιμότεροι!
* Ο Κώστας Γουργουλιάνης είναι καθηγητής Πνευμονολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πρώην πρύτανης του πανεπιστημίου και πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας