To 2017, στην κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ένα κομμάτι του συγκεντρωμένου πλήθους αποδοκίμασε με χυδαίο τρόπο τον Αλέξη Τσίπρα που, ως πρωθυπουργός, έσπευσε να τιμήσει έναν προκάτοχό του και να συλλυπηθεί την οικογένεια του. Βλέπετε οι περισσότεροι από τους συγκεντρωθέντες ανήκαν πολιτικά στη Νέα Δημοκρατία και θεώρησαν πρέπον να αποδοκιμάσουν έτσι τον πολιτικό αντίπαλο της παράταξης τους.
Τέσσερα χρόνια μετά, αποδοκιμάστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη. Οι αποδοκιμασίες ήρθαν από μπλοκ πολιτών που είχαν συγκεντρωθεί κάτω από πανό αριστερής αναφοράς. Και εδώ το αστείο είναι ότι στα καθεστώτα που υποστηρίζουν οι αυθόρμητοι της γιούχας, δεν επιτρέπονται οι αποδοκιμασίες.
Και στις δύο περιπτώσεις διακρίνονται υπολείμματα μίας συμπεριφοράς που, στην αρχή της κρίσης, είχε θεωρηθεί περίπου ως θεμιτή. Από το ξύλο στον Κωστή Χατζηδάκη και τα γιαούρτια σε κάποιους άλλους, μέχρι το «λιντσάρετε τον Πάχτα» του Πάνου Καμμένου. Ενδεχομένως κάποιοι να νομίζουν ότι αυτά τα περιστατικά δημιουργούν και το κατάλληλο πολιτικό κλίμα. Ακούει κάποιος ότι αποδοκιμάζουν τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη και αποφασίζει να μην τους ψηφίσει. Αστειότητες.
Ο Μητσοτάκης φέρεται να ζήτησε τον λογαριασμό από τον Κουτσούμπα. Μπα, δεν νομίζω ότι ο Κουτσούμπας έδωσε εντολή στο ΠΑΜΕ να γιουχάρει τον Μητσοτάκη. Θα μπορούσε, βέβαια, να τους δώσει εντολή ώστε να μην το κάνουν, καθώς αυτή η συμπεριφορά τείνει πλέον να ενταχθεί στη ρουτίνα συλλογικών αντιδράσεων. Ευτυχώς ζούμε σε ένα περιβάλλον στο οποίο αυτός που αποδοκιμάζει σε μία κηδεία ελέγχεται μόνο κοινωνικά και όχι από όλους. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι απολύτως βέβαιο ότι αύριο στη θέση του Μητσοτάκη μπορεί πάλι να βρεθεί ο Τσίπρας αν η περίσταση ευνοεί υψηλή συγκέντρωση πολιτικών του αντιπάλων.
Πάντα οι τραμπούκοι άφηναν ένα έντονο αποτύπωμα στην πολιτική μας ζωή. Από τους παρακρατικούς της Δεξιάς, στους «αγανακτισμένους πολίτες» της «Αυριανής», στα «ΚΝΑΤ» στους «Αγανακτισμένους» της κρίσης και στους χρυσαυγίτες του πεζοδρομίου. Και είναι καταπληκτική η ταύτιση με τον κόσμο του ποδοσφαίρου που έχει τους χουλιγκάνους του, οι οποίοι εξαφανίζονται ή το βουλώνουν, αρκεί να το πάρουν απόφαση οι ΠΑΕ.