Η νέα πυρκαγιά της Αττικής προσθέτει ένα επιπλέον πολιτικό βάρος στην κυβέρνηση και έναν πολλαπλό πονοκέφαλο. Οι δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου αναμένονται με αυξημένη αγωνία, ώστε να φανεί αν η φθορά των ευρωεκλογών ανακόπτεται, διατηρείται ή αναστρέφεται, ενώ η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ δεν φαίνεται ότι θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος, καθώς τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα των προηγούμενων πέντε ετών.
Πέρα από το όποιο πολιτικό κόστος θα έχει ή δεν θα έχει η νέα πυρκαγιά, το βέβαιο είναι ότι δημιουργεί ένα επιπρόσθετο δημοσιονομικό βάρος.
Τα κονδύλια του τρέχοντος προϋπολογισμού για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ανέρχονται σε 1 δισ. και μένει να φανεί αν επαρκούν. Μέτρο σύγκρισης είναι οι πυρκαγιές του 2021, για τις οποίες είχαν διατεθεί εκτάκτως 500 εκατ., όμως το συνολικό τους κόστος, το οποίο εκδηλώθηκε ετεροχρονισμένα, εκτιμάται ότι ήταν πολύ ψηλότερο. Μέχρι σήμερα, το υψηλότερο κόστος δασικών πυρκαγιών ήταν εκείνο του 2007, που είχε υπολογιστεί συνολικά σε 3 δισ. ευρώ.
Ο πονοκέφαλος του οικονομικού επιτελείου εν όψει όλων αυτών εντείνεται από ένα καθοριστικό στοιχείο. Ότι έπειτα από μία πενταετία δημοσιονομικής ανεμελιάς, επανέρχεται σε ισχύ το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, με πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις (γράφημα κάτω) και σε ένα εξαιρετικά δυσοίωνο διεθνές περιβάλλον.
Υπό αυτές τις συνθήκες, με έναν πόλεμο να συνεχίζεται στην Ευρώπη και έναν νέο να επαπειλείται στη Μέση Ανατολή, το οικονομικό περιβάλλον αρχίζει να επιβαρύνεται πολύ, δίχως ορατή διέξοδο.
Η επιστροφή της Ευρώπης στις γερμανικές δημοσιονομικές εμμονές δεν προμηνύει κάτι ευχάριστο για τους Έλληνες, που παραμένουν οι φτωχότεροι της Ευρωζώνης και πλήττονται από τον διαρκή πληθωρισμό, ενώ τα εισοδήματα θα ροκανίζονται ακόμη περισσότερο τους χειμερινούς μήνες, λόγω του κόστους της ενέργειας.
Το μείγμα θα μπορούσε να γίνει εκρηκτικό. Θα μπορούσε όμως και να προκαλέσει μία έγκαιρη αφύπνιση και μία προσαρμογή της οικονομικής πολιτικής, με γνώμονα το όφελος των πολιτών.