Στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών η Αριστοτελία Πελώνη είπε ότι η χώρα χρειάζεται κώδικες δεοντολογίας για τον δημόσιο διάλογο και ο Πρωθυπουργός προτίθεται να αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες, τις οποίες θα εξειδικεύσει την Πέμπτη στη Βουλή. Ωραία, διάλεξε και την κατάλληλη συνεδρίαση! Κάπου ανάμεσα στους παιδεραστές και στους βιαστές θα συζητήσουν για καλούς τρόπους.
«Χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο που θα αποτρέπει την κάθε μορφής κακοποίηση, θα εκπαιδεύει στον σεβασμό και θα καλλιεργεί την κοινωνική συμβίωση με όρους αξιοπρέπειας από όλους προς όλους» είπε η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος. Την παγκόσμια ειρήνη άφησε έξω, αλλά και πάλι, υπάρχει χρόνος, θα βρούμε άλλη συνεδρίαση. Δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, αλλά εμένα όλο αυτό μου θυμίζει προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ χουλιγκάνων που αποφασίζουν να βρίζονται και να δέρνονται στον πληθυντικό. Προς Θεού, δεν λέω ότι οι πολιτικοί είναι χουλιγκάνοι. Αλλά μερικές φορές, μπορούν να γίνουν πολύ χειρότεροι.
Εξ όσων θυμάμαι, τα τελευταία σαράντα χρόνια συζητάμε για την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου. Το θέμα ξεκίνησε να τίθεται όταν κυκλοφόρησε η «Αυριανή». Εγινε πιο σοβαρό στις εκλογές του 1985, όταν η έντυπη ναυαρχίδα της Αλλαγής κατηγορούσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για συνεργάτη των ναζί. Φούσκωσε και άλλο όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά και μπήκε στη ζωή μας η Δήμητρα Λιάνη. Έκτοτε έγιναν κάποια βήματα στη σφαίρα του fair play στην πολιτική αντιπαράθεση, αλλά η έκρηξη των social media και η περίοδος της κρίσης έθεσαν ένα νέο πλαίσιο, το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, είναι πέρα από τον έλεγχο των κεντρικών μηχανισμών.
Θα είχε σημασία να συζητήσουμε για κώδικες δεοντολογίας στον δημόσιο διάλογο αν η ατζέντα της αντιπαράθεσης ετίθετο από το πολιτικό προσωπικό. Δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Η ατζέντα τίθεται σε μεγάλο βαθμό από τα social media και τα κόμματα ακολουθούν. Βέβαια συχνά η σχέση είναι αμφίδρομη: κομματικοί μηχανισμοί ανοίγουν, υπογείως, τα θέματα στα social media και μετά λαμβάνουν τον λόγο για να σχολιάσουν αυτό που οι ίδιοι έθεσαν. Όπως και να έχει όμως, το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου δεν ανήκει πλέον στην αποκλειστική αρμοδιότητα των κομμάτων, αλλά αντανακλά τη ζύμωση της κοινωνίας, του κομματιού της τέλος πάντων που διαλέγεται στην κοινή δικτύωση. Αν θέλετε θα φαινόταν (ακόμα και όταν δεν είναι) υποκριτικό να ανοίγουν trends του τύπου «NΔ_παιδεραστές» και «ΣΥΡΙΖΑ_βούρκος» και στη Βουλή να συζητούν σε ήπιους τόνους. Έτσι τα κόμματα θα ήταν έκθετα προς το μαχητικότερο κομμάτι της βάσης τους.
Η πολιτική δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνία. Είναι ο καθρέφτης της. Και εκ των πραγμάτων, θέλοντας και μη, υιοθετεί και τα ήθη της. Οι πολιτικοί θα επιτίθενται με δριμύτητα ο ένας στον άλλον, οι βουλευτές θα χειροκροτούν, τα ακροατήριο θα κάνει like.