Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, ο σπαραγμός για το δράμα των προσφύγων έσπαγε τα τζάμια στην Κουμουνδούρου. Ήταν η εποχή που στην Ελλάδα είχαμε «ανθρωπιστική κρίση» και το Λιμενικό έπνιγε ανθρώπους στο Φαρμακονήσι. Η Αμυγδαλέζα ήταν η ευρωπαϊκή εκδοχή του Γκουαντάναμο. Και το κρίμα για τους θανάτους των παιδιών στο Αιγαίο έπεφτε όλο στις άθλιες κεφαλές των Ευρωπαίων και πολύ περισσότερο στου Σαμαρά.
Εκείνη την εποχή ο Θοδωρής Δρίτσας είχε την αγωνία του για τον Πειραιά. Διεκδίκησε τον Δήμο ως επικεφαλής του συνδυασμού «Λιμάνι της αγωνίας». Γιατί αγωνιούσε το λιμάνι; Για το ενδεχόμενο εισόδου της Cosco. Ο σκληρός καιρός, όμως, έφερε τον κ. Δρίτσα να υποδέχεται τους Κινέζους στον Πειραιά ως υπουργός, αρμόδιος για τους λιμένες. Δεν υπάρχουν μεγαλύτερα τρολ από τις Μοίρες. Και τις τρεις.
Υστερα ήρθε η εξουσία και έφυγε η αγωνία. Στον Πειραιά, πριν από τους Κινέζους, μαζεύτηκαν πρόσφυγες. Η Τασία, σύζυγος Δρίτσα, τους έβλεπε να λιάζονται και μετά να εξαφανίζονται προς την Ευρώπη. Αυτή ήταν και η εθνική πολιτική για το Μεταναστευτικό. Μία κόκκινη σφραγίδα που έλεγε ότι ο φέρων το έντυπο θέλει να πάει στη Γερμανία. Θα λιαστεί και θα εξαφανιστεί. Τα σύνορα έκλεισαν. Ο πλανήτης έμαθε την Ειδομένη. Και τη Μόρια.
Στη Μόρια δεν πέθαναν μόνο άνθρωποι. Ο κυνισμός της εξουσίας σκότωσε, χωρίς αναστολές, τον επαγγελματικό ανθρωπισμό και τις ευαισθησίες για τους πρόσφυγες. Τα δάκρυα στεγνώνουν αμέσως αν τα σκουπίσεις με μαντηλάκι που φέρει το εθνόσημο. Όταν έχεις την εξουσία, δεν υπάρχει περιθώριο για ευαισθησίες. Μόνο για διαχείριση. Και ας μην ασχοληθούμε τώρα με τη διαχείριση του Προσφυγικού από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί περιέχεται και Καμμένος. Λερώνουν.
Συμμετέχοντας σε τηλεοπτική συζήτηση, ο Δρίτσας, αναφερόμενος στους βιασμούς παιδιών στη Μόρια, είπε ότι γίνεται ένας το εξάμηνο. Ήθελε να δείξει ότι η κατάσταση στον καταυλισμό, τουλάχιστον όπως τον άφησε η διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι δα και τόσο τραγική όσο παρουσιάζεται. Δεν κατάφερα να βρω μία στατιστική προσέγγιση του θέματος, αλλά, ενδεχομένως, ο Δρίτσας αυτό ήθελε να πει: σε μεγάλες συγκεντρώσεις πληθυσμού και μάλιστα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, ένας βιασμός παιδιού το εξάμηνο είναι αμελητέος, ως στατιστικό μέγεθος, δεν είναι δα και κάτι το τρομακτικό.
Η δήλωση μπορεί να σας σοκάρει, αλλά αν μπείτε στα παπούτσια ενός ανθρώπου που, ως φορέας εξουσίας, διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις, ίσως τη θεωρήσετε και αναμενόμενη – αλλιώς μιλάνε οι γιατροί για θανάτους και αλλιώς οι υπόλοιποι άνθρωποι. Τέλος πάντων, είναι ανόητο να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο Δρίτσας είναι cool και άνετος με βιασμούς παιδιών αρκεί να συμβαίνει ένας το εξάμηνο. Μία βλακεία πέταξε ο άνθρωπος. Έχει, όμως, ενδιαφέρον να προσέξετε την αλλαγή στο ύφος.
Ο Δρίτσας του 2014 μπορεί να έβαζε και τα κλάματα ακούγοντας για τον βιασμό ενός παιδιού σε καταυλισμό προσφύγων – θα τον βάρυνε και η αγωνία για το λιμάνι του Πειραιά. Ο Δρίτσας του 2019 έχει πάνω του τον κυνισμό της εξουσίας. Πλέον θέλει facts and figures. Οπου τον βολεύει. Σε άλλες περιπτώσεις είναι καλά και τα συνθήματα.