Το φρικτό έγκλημα στα Γλυκά Νερά έδειξε πολλά. Και στη σκιά της άγριας δολοφονίας της 20χρονης Καρολάιν, όλα τα τέρατα της ελληνικής κοινωνίας βγήκαν από τα λαγούμια τους.
Αυτόκλητοι ντετέκτιβ των πρώτων ημερών, πρόχειροι ερμηνευτές και αναλυτές κοινωνιολογικών τάσεων και προβλημάτων, αλητοειδή τρολ των κοινωνικών δικτύων, προπετείς «εισαγγελείς», μάντεις που διαψεύστηκαν, πολιτικοί σπεκουλαδόροι, άφρονες και ανεπαρκείς δημοσιογράφοι της κιμαδομηχανής των πρωινάδικων, συνδικαλιστές της Αστυνομίας.
Ο συνδυασμός των δύο τελευταίων κατηγοριών αποδείχθηκε ο πλέον δηλητηριώδης και τοξικός – για πολλοστή φορά.
Η πλέον εξοργιστική εκδήλωση της βλάβης που μπορεί να προκαλέσει η συνύπαρξή των, καταφάνηκε με την παρουσία του συνδικαλιστή αστυνομικού Σταύρου Μπαλάσκα στο Mega την Παρασκευή.
Εκεί εκστόμισε τα εξής, γνωστά και αδιανόητα για τον καθ’ ομολογία δολοφόνο Αναγνωστόπουλο:
«Είναι βλάκας πρώτα απ’ όλα. Εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του, αν ήταν “τα ‘χασε και τρελάθηκε”, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την Αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή, γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καβγά. “Χωρίς να το θέλω, εκείνη τη στιγμή, δεν λειτουργούσα εγώ”, πρώην έντιμος βίος, 4.000 πράγματα. Θα πήγαινε 5-6 χρόνια φυλακή. Είναι ένα νέο παιδί».
Ένα θέμα προκύπτει από την ουσία των όσων είπε ο Μπαλάσκας. Ως προς αυτό, το θέμα διευθετήθηκε από τη στιγμή που τέθηκε σε διαθεσιμότητα.
Ένα άλλο θέμα είναι όμως η ευθύνη των δημοσιογράφων. Μπορεί να επικρίνεται ο Μπαλάσκας και ο κάθε Μπαλάσκας για ό,τι λέει από τις τηλεοπτικές συχνότητες, όμως το ζήτημα είναι ότι κακώς βρίσκεται εκεί.
Η ιδιότητα του είναι συνδικαλιστική. Η δημόσια παρουσία του νομιμοποιείται μόνο αν και εφόσον μιλάει για τα συνδικαλιστικά αιτήματα του κλάδου. Δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση να μοιράζει πληροφορίες ή να διατυπώνει εκτιμήσεις και να εκφέρει απόψεις για αστυνομικές υποθέσεις.
Συνεπώς, κακώς καλείται ο κάθε Μπαλάσκας κάθε τόσο και ερωτάται οτιδήποτε για οποιαδήποτε υπόθεση.
Ως προς αυτό, η ευθύνη του Τύπου είναι μείζων και η αλλαγή πλεύσης επιβεβλημένη.
Ισχύει το ίδιο και την πρόχειρη διαχείριση πληροφοριών, που καταλήγουν σε τίτλους όπως «τον απείλησε ότι θα φύγει με το παιδί». Από πού κι ως πού συνιστά κάτι τέτοιο απειλή και πόσο δεν καταλαβαίνει κάποιος ότι η χρήση του όρου στην συγκεκριμένη υπόθεση συμβάλλει στην καλλιέργεια ψευδών εντυπώσεων και στην κατασκευή ελαφρυντικών;
Η έλλειψη συναίσθησης ή άλλου είδους ανεπάρκειες θολώνουν το τοπίο, εκεί που θα νόμιζε κανείς ότι τα πράγματα είναι απλά: οι Μπαλάσκες δεν έχουν θέση στις τηλεοράσεις και σε ό,τι γράφεται, ειδικώς για υποθέσεις όπως η δολοφονία της Κάρολαϊν, η προσοχή και η ευθυκρισία είναι περισσότερο από αναγκαίες.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.