| Shutterstock / Creative Protagon
Απόψεις

Οι άτιμες οι σκάλες! (μπράβο, γιατρέ – μπράβο, υπουργέ)

Ο δράστης, βιρτουόζος, ηθοποιός που δύναται να παίζει όλους τους ρόλους. «Και η πρώην σύζυγος του ποινικολόγου είχε καταθέσει μήνυση εναντίον του». Δεν κόβεται το χούι, αλλά σε τούτη την περίπτωση έχουμε συμμάχους ιερούς: η ιατρική ως λειτούργημα. Αντιστοίχως, και η πολιτική ως λειτούργημα. Με τον νόμο Φλωρίδη άλλαξε το σύμπαν
Ρέα Βιτάλη

Αχ αυτές οι σκάλες! Θαρρεί κανείς ότι είναι κατασκευασμένες ώστε να προστατεύεται των ανδρών το βήμα, ενώ αντιθέτως μπουρδουκλώνονται κατ’ αποκλειστικότητα οι γυναίκες. «Κλινικά φέρει εκχυμώσεις και οίδημα προσώπου-μέτωπο ζυγωματικά, αμφώ-εκχυμώσεις οφθαλμικών κογχών, θλαστικό τραύμα δεξιού λοβού, ωτός, οίδημα και αιμορραγία ρινός, εκδορές και οιδήματα άνω και κάτω χείλους, θλαστικό τραύμα γλώσσας, εκδορές και οίδημα αντιβραχίου, οίδημα στην εγγύς φαλλαγγοφαλαγγικής διάρθρωσης δεξιού μικρού δακτύλου κεφαλαιμάτωμα τριχωτού.

»Απεικονιστικά ευρήματα: κάταγμα ρινικού οστού, κάταγμα βάσης, παλαμιαία επιφάνεια – μέσης φάλαγγας μικρού δακτύλου, δεξιά άκρας χειρός. Φέρει αίματα στο τριχωτό κεφαλής όπως και τούφες μαλλιών στα ρούχα και στο σώμα της. Αμεσα ενημέρωσα την άμεση δράση. Τίποτα άλλο δεν έχω να προσθέσω και υπογράφω». Αχ αυτές οι σκάλες! Η γυναίκα παρουσία του συζύγου αναφερόταν επίμονα σε σκάλες.

Ο γιατρός έπρεπε να εκμαιεύσει κατά την εξέταση, να αποκρυπτογραφήσει «σινιάλα» της. Σινιάλα μιας ακραία φοβισμένης, μιας ακυρωμένης ύπαρξης. Τι θαρρείτε; Ολα αυτά είναι εύκολα; «Μη ρωτάς γιατί έμενα κοντά του, ρώτα με πώς ανασηκώθηκα και έφυγα». Στο «ανασηκώθηκα», στο «έφυγα» είναι το θέμα. Ο βασανισμός της υποτίμησης, η καταβαράθρωση της αυτοεκτίμησης έχει μεθοδολογία.

Ο δράστης είναι βιρτουόζος, ηθοποιός που δύναται να παίζει όλους τους ρόλους. «Και η πρώην σύζυγος του ποινικολόγου είχε καταθέσει αντίστοιχη μήνυση εναντίον του». Δεν κόβεται το χούι. Η κάθε πρώην και η συμπεριφορά σε κάθε πρώην, ενίοτε είναι σημαντική «πληροφορία». Για υποψιασμένους ευφυείς. Η άτιμη η σκάλα!..

Μα εδώ, σε τούτη την περίπτωση, έχουμε συμμάχους ιερούς. Συμμαχίες ενθαρρυντικές. Η ιατρική ως λειτούργημα. Λέξη λέξη, πράξη πράξη, καμαρώνεις έναν επιστήμονα όπως οφείλει. Εν προκειμένω σε ιδιωτική κλινική αλλά και ένα σωρό άλλοι σε δημόσια νοσοκομεία. Αντιστοίχως και η πολιτική ως λειτούργημα. Με τον νόμο Φλωρίδη άλλαξε το σύμπαν. Κακουργηματικού χαρακτήρα η βαριά, σκοπούμενη σωματική βλάβη. Και το ακόμα πιο σημαντικό ότι ο δράστης δεν δύναται να βλάψει τον γιατρό εξοντώνοντάς τον σε δικαστήρια.

Τόσο που τσιγκουνευόμαστε τον καλό λόγο, καθοδηγούμενοι από μια τοξική αντιπολίτευση, που όλα τα περιγράφει μαύρα και άραχλα (ενώ είχε προστατεύσει μέχρι βιαστές ως πλημμέλημα) θα ήταν τουλάχιστον ανέντιμα ανθυγιεινό να μην το μεταδώσουμε το σπουδαίο νέο. Αλλά, αγαπητοί μου αναγνώστες, πέραν των ανωτέρω, η επίσης δικηγόρος θύμα, προσφέρει και η ίδια μέσα στην τραγωδία της ένα μεγάλο ευεργέτημα. Ναι. Συμβαίνει και στις «καλύτερες» οικογένειες.

Δεν έχει να κάνει με μορφωμένες, με επιστημόνισσες, με οικονομικά ανεξάρτητες κ.λπ… Συμβαίνει και στις «καλύτερες» οικογένειες. Μακάρι η επόμενη να μη χρονοτριβήσει σε «Ατιμες σκάλες». Ακόμα πιο «μακάρι», η κάθε επόμενη, από την αρχή αρχή της σχέσης, να μυριστεί το ανδροειδές που ανεβάζει ανάστημα χαμηλώνοντας τη γυναίκα.

Ακόμα ακόμα πιο «μακάρι» να μη χτίζουν οι γονείς «χαμηλά» παιδιά έτοιμα να τα χαμηλώσουν χαμηλότερα, χαμηλοί άνθρωποι που καμώνονται ψηλούς. Πάει πολύ πολύ πίσω η αλυσίδα της χαμηλής αυτοεκτίμησης… Γιατρέ, εξαιρετικέ, ευσυνείδητε, μάχιμε γιατρέ, συγχαρητήρια. Υπουργέ, συγχαρητήρια.