Ο Στέφανος Κασσελάκης βρέθηκε στον Βόλο και χαιρέτησε μια παρέα που καθόταν σε καφετέρια. «Ωραίος ο Βόλος;» τον ρώτησε ένας. «Πολύ ωραία πόλη, αλλά πρέπει να την κάνουμε να ακμάσει», απάντησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. «Εγώ είμαι με τον Μπέο, ε; Πρόσεχε πώς μιλάς», του ανταπάντησε ο πολίτης.
Ας υποθέσουμε ότι είχαμε τη δυνατότητα να δώσουμε εμείς το φινάλε στον σύντομο διάλογο που εκτυλίχθηκε μεταξύ πολιτών και Στέφανου Κασσελάκη, σε εκείνη την καφετέρια. Τι θα βάζαμε τον τελευταίο να πει στον υποστηρικτή του Αχιλλέα Μπέου; Ξέρουμε ότι δεν συμφωνεί με τη φιλοσοφία του, ξέρουμε ότι δεν τρέφει καμία εκτίμηση στο πρόσωπό του.
Προσωπικά, θα ήθελα κάτι έξυπνο, ένα ευφυολόγημα ίσως, μια παροιμία, ένα μειδίαμα έστω, χωρίς λόγια. Η σιωπή πολλές φορές είναι απάντηση από μόνη της, και μάλιστα δυνατή, όταν δεν συμπαθείς ένα πρόσωπο. Σίγουρα, δεν θα ήθελα ο μικρός αυτός διάλογος να τελειώσει όπως τέλειωσε, με τη φράση: «Χέστηκα, τον έχω χεσμένο τελείως. Πιο χεσμένο δεν μπορούσα να τον έχω», από το στόμα ενός ανθρώπου που είναι ο πρόεδρος του κόμματος της προοδευτικής Αριστεράς και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν καθόμασταν και πίναμε καφέ με τους φίλους μας, όπως η παρέα στον Βόλο, θα μπορούσαμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Αλλά εδώ μιλάμε για μια συνθήκη με ορθάνοικτες κάμερες και μικρόφωνα, μιλάμε για μια επικοινωνία που καταγράφεται επί τούτω και η οποία ξέρουμε ότι θα αναπαραχθεί σαν το μικρόβιο σε κλειστό δωμάτιο. Ξέρουμε ότι όσα ειπωθούν είναι δημόσιος λόγος, τον οποίο θέλουμε να είναι δημόσιος, μιλάμε συνειδητά για να μας ακούσουν οι πολίτες.
Τι δημόσιο λόγο θέλουμε, λοιπόν; Ιδού η απορία ενός ανθρώπου που άκουσε αυτή τη συνομιλία. Και ένιωσε κάπως αμήχανα, όχι γιατί είναι σεμνότυφος και δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «χέστηκα» ποτέ. Αλλά γιατί θα ήθελε ο δημόσιος λόγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι ανώτερος από αυτόν που χρησιμοποιούμε στην παρέα.
Επίσης, θα ήθελε η προοδευτική Αριστερά να μην εξισώνεται με επίπεδα έκφρασης κατώτερων ενστίκτων. Οπως αυτά που υιοθετεί ο δήμαρχος του Βόλου στον δημόσιο λόγο του, χωρίς να αισθάνεται καμία ντροπή, προσβάλλοντας κατ’ επανάληψη ανθρώπους και προβάλλοντας μια αισθητική ύφους που ουκ ολίγες φορές έχει χαρακτηριστεί τραμπουκισμός.
Θέλεις, αλήθεια, να εκφράζεσαι όπως ο Αχιλλέας Μπέος; Αν ναι, μάλλον έχεις συνηθίσει το τέρας και αρχίζεις να του μοιάζεις, όπως είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις. Και ασφαλώς, παίρνεις και την, ανάλογης αισθητικής, απάντηση: «Ενημερώθηκα για μια αηδιαστική δήλωση του Κασσελάκη, τόσο αηδιαστική όσο και ο ίδιος, που αναφερόμενος στο πρόσωπό μου είπε ότι “χέστηκε” και πως “με έχει χεσμένο”. Καμία έκπληξη. Δεδομένης της ιδιαιτερότητάς του, φυσικό είναι να χεστεί», ανέφερε ο δήμαρχος του Βόλου με τη σειρά του.
Μια σκυταλοδρομία ευτελών εκφράσεων από δύο πρόσωπα με θεσμικούς ρόλους στην κοινωνία. Από τον ένα, βέβαια, το περιμέναμε. Το συνηθίζει και μάλιστα κομπάζει ότι έτσι είναι, αυτό είναι το στυλ του. Από τον άλλο, όμως, περιμέναμε κάτι καλύτερο από το να κάνει καθρεφτάκι αυτό το στυλ.
ΥΓ. Και κάτι τελευταίο. Το να δηλώνεις ότι «χέστηκες» για έναν δήμαρχο τον οποίο δεν εκτιμάς είναι λάθος. Αντιθέτως, θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει το ότι αυτός ο άνθρωπος κάνει θετικό γκελ σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και εκλέγεται ξανά και ξανά, παρ’ όλες τις σεξιστικές του αναφορές και την ασυγκράτητη (τοξική) του αρρενωπότητα.