Αρχίζουμε από το 2020. Σήμερα η Ελλάδα έχει πληθυσμό 10.423.056. Η Τουρκία έχει 84.339.067. Αναλογία ένα προς οκτώ. Με βάση την προβολή που κάνει ο ΟΗΕ για τον παγκόσμιο και τους εθνικούς πληθυσμούς, το 2030 η Ελλάδα θα έχει 9.917.252 και η Τουρκία 89.157.785. Μέσα σε δέκα χρόνια, εμείς θα πέσουμε μισό εκατομμύριο και η Τουρκία θα ανέβει άλλα πέντε.
Ας πάμε στο 2040, κατά το οποίο η Ελλάδα θα έχει 9.712.265 με την Τουρκία να φτάνει στα 91.864.243. Εμείς ξαναπέφτουμε διακόσιες χιλιάδες στην δεκαετία, η Τουρκία ανεβαίνει άλλα δυόμισι εκατομμύρια.
Κι αν κάνουμε ένα μακρινό άλμα στο 2100, εμείς θα έχουμε φθάσει στο θαυμαστό 6.583.364 με την Τουρκία στα 86.170.462. Όταν δηλαδή τα δισέγγονα μας θα σχεδιάζουν τους εορτασμούς των 300 χρόνων της επανάστασης, η αναλογία μας με τους Τούρκους θα είναι ένα προς δεκατέσσερα.
Βεβαίως, ο Παλαμάς μας έχει εξηγήσει ότι «η μεγαλοσύνη των εθνών / δεν μετριέται με το στρέμμα / με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται / και με το αίμα», αλλά όπως και να το κάνουμε άλλη ποσότητα αίματος έχει περιθώριο να χύσει ο ένας του ελληνικού στρατοπέδου και άλλη οι δεκατέσσερις του τουρκικού που θα έχει απέναντί του. Πόσο μάλλον όταν ο μοναχικός ένας είναι καλοπερασμένος και μαθημένος στην κατανάλωση, ενώ οι δεκατέσσερις απέναντί του είναι κακοπαθημένοι και το μόνο που έχουν να χάσουν κάνοντας γιουρούσι είναι η μαύρη φτώχεια τους. Αφήστε που κάτι τέτοιες κοινότητες ανθρώπων βλέπουν ως μοναδική λύση επιβίωσης τους το πλιάτσικο.
Το 2018, το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 218 δισ. δολάρια, της Τουρκίας 771 δισ., αναλογία ένα προς τριάμισι. (Πριν ακριβώς είκοσι χρόνια, η Τουρκία ήταν στα 200 δισ. κι εμείς στα 180 δισ.) Το ΑΕΠ μόνο της ευρύτερης περιοχής της Κωνσταντινούπολης, είναι μεγαλύτερο από ολόκληρο το ελληνικό ΑΕΠ.
Αν αποδεχόμαστε ότι εκτός από το πύρωμα της καρδιάς είναι επίσης η οικονομική και παραγωγική ισχύς που κρίνει την μακροχρόνια αντιπαράθεση δυο χωρών, τότε οι αριθμοί κάτι πρέπει να μας λένε που υποχρεούμαστε να το διαβάζουμε. (Οταν Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ είχαν 27 αεροπλανοφόρα, έναντι μόνο οκτώ των απαράσκευων Αμερικανών. Τα επόμενα τρία χρόνια, οι ΗΠΑ ναυπήγησαν 31, έναντι μόνο δύο καινούργιων της Ιαπωνίας. Ποιος θα τον κέρδιζε τελικά τον πόλεμο, ανεξαρτήτως του ποιος είχε τους καλύτερους στρατηγούς και ναυάρχους;)
Θα μου πείτε πως αν έτσι μονοσήμαντα εξελισσόταν η ιστορία, με βάση οικονομικά και πληθυσμιακά στοιχεία, το Ισραήλ θα είχε από δεκαετίες ισοπεδωθεί από τη αραβική πλημμυρίδα. Επίσης ότι σήμερα στο Βιετνάμ θα κυμάτιζε η αμερικάνικη σημαία κι όχι το σφυροδρέπανο. Τα ξέρω αυτά τα επιχειρήματα, αλλά οι Ισραηλινοί έχουν αποδεχτεί να ζουν σε μια πλήρως στρατιωτικοποιημένη κοινωνία με σχεδόν διαρκή θητεία των κατοίκων. Εμείς έχουμε τέτοια διάθεση; Να βάλουμε την άμυνα μας πάνω από την ευμάρεια μας; Ή θέλουμε και άμυνα, και επιδόματα, και το παιδί να υπηρετεί το πολύ ένα εξάμηνο και μάλιστα στο ΓΕΕΘΑ στη Μεσογείων; Οι ισχυρότεροι Αμερικανοί ηττήθηκαν στο Βιετνάμ, αλλά έναντι 58.000 νεκρών Αμερικανών, το Βιετνάμ έθαψε 1.600.000 στρατιώτες και 2.000.000 άμαχους. Αντέχουμε κάτι τέτοιο;
Θα μου πείτε ότι μια ενδεχόμενη σύρραξη με τους Τούρκους, θα είναι έξι ωρών. Λάθος. Θα είναι έξι ωρών, αν μετά το πρώτο θερμό επεισόδιο εμείς δεχτούμε να κάτσουμε στο τραπέζι των εφ΄ όλης της ύλης διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Αν αρνηθούμε, τότε οι πολυθρύλητες έξι ώρες όξυνσης και σύγκρουσης σ’ ένα σημείο, μπορεί να γίνουν εξήντα έξι ή τριακόσιες εξήντα έξι και σε πολλά σημεία.
Θα τα βγάλουμε πέρα άραγε σε κάτι τέτοιο; Ενδέχεται. Σ’ ένα επεισόδιο μέσα στο 2020 ή το 2021, είμαστε ικανοί να απαντήσουμε σχεδόν επί ίσοις όροις. Αλλά σε βάθος χρόνου, σε διαρκή και παρατεταμένη αντιπαράθεση, οι ελπίδες μας είναι μηδαμινές. Για να επιβιώσουμε έναντι του θηριώδους γείτονα, πρέπει να διαψεύσουμε τις πληθυσμιακές προβολές που κάνει ο ΟΗΕ μέχρι το 2100. Να το πάρουμε αλλιώς στις γεννήσεις. Και, παραλλήλως, αντί να χρεώνουμε τα παιδιά μας για την δική μας καλοπέραση, να κόβουμε από την σημερινή μας ευμάρεια για να επενδύουμε στην ασφάλεια των παιδιών και των εγγονιών μας. Γίνεται, λέτε;