Στις 3 του περασμένου Σεπτέμβρη, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που επικύρωσε τις υποψηφιότητες για την εσωκομματική εκλογή, ο Στέφανος Κασσελάκης αυτοπαρουσιαζόμενος στα μέλη του οργάνου είπε: «Αν θέλετε κάποιον που να είναι καθαρός αριστερός, τότε δεν σας κάνω. Αν όμως θέλετε κάποιον να κερδίσει τον Μητσοτάκη, είμαι ο άνθρωπός σας».
Απαντώντας ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, μίλησε για την σημασία που έχει ένα καθαρός αριστερός λόγος, χωρίς νοθείες και νερώματα. Αργότερα, τη σκυτάλη στην υπεράσπιση της αριστερής καθαρότητας πήρε στα χέρια της και η Έφη Αχτσιόγλου.
Δυόμισι μήνες μετά, ο Στέφανος Κασσελάκης, από τη θέση του προέδρου του κόμματος πια, καταγγέλλει τη «μνημονιακή πολιτική» που δημιούργησε το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ. Την ίδια ώρα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, η Ομπρέλα και η εναπομείνασα εσωκομματική αντιπολίτευση διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την επιτυχημένη εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματοςκαι θέλουν να κάνουν το μαξιλάρι των 37 δισ. που εξασφάλισαν σε μεγάλο βαθμό από περικοπές κοινωνικών υπηρεσιών και ιδιωτικοποιήσεις, ως έναν από τους άξονες στους οποίους θα βασίσουν την πολιτική τους συγκρότηση.
Eνα από τα στοιχεία που συνθέτουν την παράνοια που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους τρεις μήνες –τουλάχιστον- είναι και αυτό: διάφοροι άνθρωποι φαντάζονται για τον εαυτό τους πράγματα που δεν ισχύουν. Άλλος ότι είναι πάρα πολύ κεντρώος, άλλος ότι είναι πάρα πολύ αριστερός. Και το παράξενο σε αυτή την ιστορία είναι ότι κάθε πλευρά αποδέχεται ασμένως αυτό που η άλλη φαντάζεται για τον εαυτό της. Έτσι, η πλευρά του Κασσελάκη είναι πολύ πρόθυμη να δεχτεί ότι οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι είναι πολύ αριστεροί, αρκεί και αυτοί να αποδεχτούν –και το κάνουν- ότι αυτός είναι κεντρώος. Έστω κι αν η εκλογή του σκότωσε και την τελευταία σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον κόσμο του λεγόμενου Κέντρου.
Στην πραγματικότητα, οι εσωκομματικοί (ή και όχι πλέον) αντίπαλοι του Κασσελάκη, δείχνουν να έχουν αρχίσει να σκέπτονται ότι το να υπενθυμίζουν διαρκώς ότι αυτοί είναι αριστεροί και ο Κασσελάκης δεν είναι, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Έχει σημασία επίσης, να τονίζουν ότι ο Κασσελάκης είναι ασυνάρτητος ενώ αυτοί έχουν μια πολιτική συγκρότηση και έχουν αποδείξει ότι μπορούν να την κάνουν πολιτική. Να γιατί η Ομπρέλα προσανατολίζεται να συγκροτήσει πολιτικό λόγο γύρω από την υπεράσπιση τριών πολιτικών παρακαταθηκών των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ: της Συμφωνίας των Πρεσπών (που ο λαϊκο-πατριωτικός λόγος του Κασσελάκη δεν μπορεί εύκολα να την ενσωματώσει), της πετυχημένης πολιτικής στην υγεία (που οφείλει τα μέγιστα στον Ανδρέα Ξανθό που αποχώρησε μαζί με την Ομπρέλα) και το –ναι- το «μαξιλάρι». Φευ, το τελευταίο, θα δυσκολευτεί να παρουσιαστεί ως πολύ αριστερό.
Την ίδια ώρα, η ομάδα των 6+6 βιώνει μια παρατεταμένη ωδίνη στη δική της αποχώρηση. Μετά την επεισοδιακή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, δεν υπάρχει κανείς από την ομάδα αυτή που να υπερασπίζεται πραγματικά το σενάριο της παραμονής στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η αποχώρηση καθυστερεί αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες. Ο ένας είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την όποια επιρροή έχει διατηρήσει στα πολιτικά του παιδιά για να τα μεταπείσει από το να φύγουν. Ο άλλος είναι η επιθυμία να διασφαλίσουν ότι θα συγκροτήσουν άμεσα κοινοβουλευτική ομάδα, δηλαδή ότι θα βρεθούν 10 βουλευτές.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Στους δύο που έχουν ήδη αποχωρήσει (Τσακαλώτος, Πέρκα), προστίθενται οι τέσσερις σωματοφύλακες των 6+6 (Αχτσιόγλου, Ηλιόπουλος, Τζανακόπουλος, Χαρίτσης) και από εκεί και πέρα υπάρχουν η 5-6 βουλευτές από τους οποίους πρέπει να διασφαλιστούν τουλάχιστον τέσσερις. Η Μερόπη Τζούφη θεωρείται σίγουρη, η Σία Αναγνωστοπούλου δύσκολα θα παραμείνει εάν φύγουν όλοι οι υπόλοιποι, η Θεανώ Φωτίου, ο Γιώργος Ψυχογιός και οι δύο μειονοτικοί βουλευτές είναι για διαφορετικό λόγο ο καθένας πιο σύνθετες περιπτώσεις. Αρκετοί θεωρούν ότι ακόμα και αν στην αρχή έφευγαν μόνο 8 ή 9 βουλευτές, χωρίς να σχηματίσουν κοινοβουλευτική ομάδα, είναι αδύνατον με τον τρόπο που πολιτεύεται ο Κασσελάκης να μην τους ακολουθήσουν και άλλοι στην πορεία. Ωστόσο, για την ώρα, η αποχώρηση συνδέεται με τη δημιουργία κοινοβουλευτικής ομάδας άμεσα.
Ο παράγοντας Τσίπρας είναι πιο περίπλοκος. Σχεδόν όλοι οι εκπρόσωποι αυτής της τάσης είναι πολιτικά παιδιά του πρώην Πρωθυπουργού. Με κάποιους, η σχέση έχει χαλάσει –ίσως και οριστικά. Με άλλους, όχι. Τις τελευταίες ημέρες, ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, στο περίφημο τραπέζι της προβατίνας, και με τον Νάσο Ηλιόπουλο. Καμία από τις δύο συναντήσεις δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελε ο παλιός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εκδοχή που θέλει τον Αλέξη Τσίπρα να συμβουλεύει τα παιδιά του να αναμένουν ως τις ευρωεκλογές και στην πολύ πιθανή περίπτωση αποτυχίας να πάρουν το κόμμα, δεν είναι πειστική. Ο Κασσελάκης δεν γίνεται αντιληπτός ως εσωκομματικός αντίπαλος, αλλά ως τραμπικό φαινόμενο, το οποίο αντιμετωπίζεται με ρήξη όχι με ομαλή διαδοχή. Ακόμα και οι πιο διστακτικοί απέναντι στη διάσπαση, όπως ο Νάσος Ηλιόπουλος, λένε πλέον ότι μόνο μια πρωτοβουλία μεγάλης εμβέλειας, όπως το να τεθεί ευθέως θέμα ηγεσίας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα, θα μπορούσε να αλλάξει τις εξελίξεις.
Επιπλέον, οι 6+6 έχουν να λογοδοτήσουν και στον κόσμο τους που έχει ήδη αρχίσει να φεύγει. Στο τριήμερο των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου, στα τραπεζάκια της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος όταν τους ανακοινώθηκε ότι η αποχώρηση αναβάλλεται για λίγες ημέρες. Λογικά, αυτή η εβδομάδα ήταν η τελευταία για την ομάδα των νέων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο κόμμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόταν κυρίως σε αυτούς όταν έβγαλε μια πολύ επιθετική διαρροή ενάντια στον Κασσελάκη. Ενδεχομένως θα κάνει μια προσπάθεια ακόμα. Στα πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ σχολιάζουν ότι αυτή η γενεά στελεχών έχει ήδη αργήσει πολύ να βγάλει το στόμα της από το στήθος του πρώην πρωθυπουργού. Όσο αυτός παίρνει πρωτοβουλίες για να τους πείσει να μείνουν, η αποχώρησή τους θα μοιάζει με μια μορφή πατροκτονίας.
Όμως ο Τσίπρας, που ακόμα και σήμερα από όλα τα επεισόδια της πολιτικής του ζωής αγαπάει περισσότερο να διηγείται το πώς νίκησε τον Αλέκο Αλαβάνο, θα τους κατανοήσει ίσως…