Μέχρι πέρσι για να μπεις σε κάποιες πανεπιστημιακές σχολές το μόνο που έπρεπε να κάνεις ήταν να ανοίξεις την πόρτα, ούτε καν να χτυπήσεις. Έφτιαχνες ένα μηχανογραφικό που θύμιζε δελτίο στοιχήματος και περίμενες να ακούσεις την πόλη και τη σχολή. Πολλές φορές δεν ήξερες ούτε που πέφτει η πόλη, ούτε τι μαθαίνεις στη σχολή. Απλώς πήγαινες για να πάρεις αναβολή, να ζήσεις φοιτητική ζωή, να φύγεις από το σπίτι. Και οι γονείς νόμιζαν ότι σπουδάζουν παιδί.
Φέτος αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Οι θέσεις των εισακτέων έχουν μειωθεί κατά 20.000. Και ο χαμηλότερος βαθμός εισαγωγής είναι λίγο πάνω από το 8. Εκ των πραγμάτων κάποια Τμήματα θα μείνουν χωρίς φοιτητές και θα κλείσουν. Και ναι, 20.000 παιδιά δεν θα αποκτήσουν φοιτητική ταυτότητα. Και φυσικά, σε κάποιες γωνιές της πατρίδας μας θα υποστούν οικονομική ζημία καθώς δεν θα υποδεχθούν φοιτητές. Kαι πολλά παιδιά θα στραφούν στο κολέγια. Και άλλα θα φύγουν στο εξωτερικό.
Εδώ τίθεται το κεντρικό ερώτημα. Ποια κατάσταση είναι περισσότερο ωφέλιμη ή λιγότερο επιζήμια; Να εισάγονται όλοι ή να ευνοούνται τα κολέγια και η φυγή στο εξωτερικό; Να συντηρούνται σχολές χωρίς αντικείμενο και να ενισχύονται οι τοπικές οικονομίες ή να υπάρξει ρεαλισμός;
Προφανώς η απάντηση δεν είναι απλή ούτε μονοσήμαντη. Ας πούμε ότι ένας μαθητής χαμηλών επιδόσεων περνάει σε μία σχολή που τον ενδιαφέρει ελάχιστα ή καθόλου, ο οικογενειακός προϋπολογισμός επιβαρύνεται από τα έξοδα σπουδών που δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ ή, ακόμα και αν ολοκληρωθούν δεν θα έχουν αντίκρυσμα. Τι συμφέρει περισσότερο αυτό το παιδί και την οικογένεια του; Να τραβιέται στο άγνωστο ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα ή να αναζητήσει μία λύση που θα είναι πιο συμβατή με την πραγματικότητα;
Από την άλλη, θα υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών που ενδεχομένως να είχαν ενδιαφέρον για κάποιες από τις σχολές χαμηλών βάσεων, αλλά με τον νέο τρόπο εισαγωγής θα μείνουν μακριά. Εδώ όμως οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν πρέπει να συντηρούμε σχολές για τις οποίες ενδιαφέρονται λίγοι, οι οποίοι μάλιστα δεν έδειξαν στο θρανίο των εξετάσεων ότι θέλουν ή αξίζουν να είναι φοιτητές. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η άνοδος του πήχη για την εισαγωγή είναι ένα σκληρό μέτρο για τα παιδιά που είχαν μία άτυχη στιγμή. Όμως το ίδιο δεν ισχύει και για εκείνον που δεν κατάφερε να περάσει στην Ιατρική; Και αυτός μία άτυχη στιγμή είχε.
Θα έχουμε καλύτερη εικόνα όταν όλα αυτά αποτυπωθούν στατιστικά. Τώρα βλέπουμε μπροστά μας ένα νέο τοπίο. Μέχρι πέρσι φοιτητικό πάσο έπαιρνε όποιος συμπλήρωνε μηχανογραφικό. Από φέτος δεν ισχύει αυτό. Από μία κατάσταση που ήταν λαϊκιστικά πολιτική, περνάμε σε μία άλλη που δείχνει να διατηρεί καλύτερη επαφή με την κοινή λογική και θα φέρει χιλιάδες παιδιά αντιμέτωπα με τον αληθινό κόσμο και όχι με ψευδαισθήσεις. Ναι, είναι πολλά τα οικογενειακά τραπέζια που δεν θα στρωθούν προκειμένου η οικογένεια να γιορτάσει την εισαγωγή του παιδιού στο Πανεπιστήμιο. Και αυτό είναι σκληρό. Μήπως όμως είναι και πιο έντιμο;