Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία κατά την κοινοβουλευτική επικύρωση συμφωνιών με τη Βόρεια Μακεδονία. Και ο Τσίπρας απαιτεί 158 συγγνώμες από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Καλά θα κάνει, τις δικαιούται. Αρκεί και ο ίδιος να δείξει ότι γνωρίζει το μάθημα που τώρα θα πάρουν οι βουλευτές της συμπολίτευσης.
Ας γυρίσουμε λίγο πίσω, χωρίς να πάμε μακριά, μέχρι τα τέλη του 2018. Στη χώρα γίνονται διαδηλώσεις κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και ο Μέγας Αλέξανδρος, πάνω στον Βουκεφάλα, στην παραλία της Θεσσαλονίκης, παρακολουθεί ένα ετερόκλητο πλήθος να συγκεντρώνεται γύρω από τον Λευκό Πύργο. Συνεκτικός ιστός αυτού του πλήθους ήταν το εθνικιστικό κάλεσμα απέναντι σε μία συμφωνία που, υποτίθεται, ξεπουλούσε τη Μακεδονία, υπονόμευε τα εθνικά συμφέροντα, προσέβαλε την Ιστορία, τον Παύλο Μελά και τους Μακεδονομάχους, έδινε λαβή στους βόρειους γείτονες για να ενισχύσουν τον αλυτρωτισμό τους, να μας πάρουν τη Χαλκιδική και τον Πλαταμώνα. Θα θυμάστε τους ανθρώπους με τις στολές από τον Μακεδονικό Αγώνα, τα λάβαρα και τα εικονίσματα, τον Ηλιο της Βεργίνας και τις φωνές, που έφταναν πάνω από τον Λευκό Πύργο τραγουδώντας το «Μακεδονία Ξακουστή».
Ναι, φυσικά, η Νέα Δημοκρατία δεν είχε οργανωτική σχέση. Ούτε εξέδιδε ανακοινώσεις με τις οποίες καλούσε τους πολίτες να βγουν στον δρόμο. Και φυσικά δεν υιοθετούσε (επισήμως) το ύφος και τον τόνο των ομιλητών, όπως του στρατηγού Φράγκου. Ομως τα στελέχη της ήταν στις συγκεντρώσεις. Και μετά στα τηλεοπτικά πάνελ, από τα οποία κατήγγειλαν την εθνική μειοδοσία, υποσχόμενα αλλαγές στη συμφωνία, αφήνοντας και κάποια υπονοούμενα για συνολική καταγγελία. Παρεμπιπτόντως, στον Μητσοτάκη αδίκως αποδίδεται η φράση με την οποία λέει ότι δεν θα δεχθεί ποτέ πρωθυπουργό από τη Βόρεια Μακεδονία. Ο Μητσοτάκης είχε πει ότι «δεν θα καλωσορίσει Μακεδόνα πρωθυπουργό». Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Και ο Μητσοτάκης ήλεγχε τον Τσίπρα περίπου ως μειοδότη.
Η Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύεται λειτουργική. Υλοποιείται με αργά βήματα, αλλά δουλεύει. Ομως, ακόμα και αν υπήρχαν προβλήματα στην εφαρμογή της, το ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού: στα αντανακλαστικά και στο θυμικό της κοινής γνώμης. Ξέρετε κανέναν άνθρωπο που ασχολείται σήμερα με το Μακεδονικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών; Εχει πέσει στην αντίληψή σας κάποια δυσφορία όταν συζητάμε για τη Βόρεια Μακεδονία; Είδατε κανέναν με στολή μακεδονομάχου να κατεβαίνει στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης; Οχι. Το θέμα έκλεισε μόλις έπεσαν οι υπογραφές.
Ο Τσίπρας, βέβαια, το πλήρωσε πολιτικά. Και εδώ αναδεικνύεται ο σουρεαλισμός στην πολιτική μας ζωή. Ο Τσίπρας δεν πλήρωσε πολιτικά το έγκλημα του δημοψηφίσματος, αλλά υπέστη κόστος από τη μοναδική, ίσως, θετική παρακαταθήκη που άφησε η διαχείριση του. Ομως, όπως και να έχει, επί του συγκεκριμένου δικαιούται να ακούσει συγγνώμες. Αλλά και την αυτοκριτική των πολιτικών αντιπάλων του που υποδαύλισαν εθνικιστικά πάθη και διχαστική ρητορική, προκειμένου να αποκομίσουν εκλογικά οφέλη. Αρκεί και ο ίδιος τώρα να μας δείξει ότι στα Ελληνοτουρκικά δεν βαδίζει στο μονοπάτι που έσκαψαν οι άλλοι με τις μακεδονικές σάρισες.