Να μπούμε στον κόσμο των παρομοιώσεων; Ας πούμε ότι η πολιτική μας ζωή είναι ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου δύο ανθρώπων. Βρίσκονται στον δρόμο και πρέπει να ανέβουν μαζί με τα πράγματα τους στο διαμέρισμα του εβδόμου. Οποιος τα καταφέρει πρώτος και δίχως απώλειες, το κέρδισε το παιχνίδι.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που αλλιώς είχε φανταστεί την πρωθυπουργική του θητεία, μοιάζει με χαμάλη. Στο αριστερό του χέρι κρατά οκτώ γεμάτες βαριές σακούλες του σούπερ μάρκετ και στο δεξί ένα κύπελλο ξέχειλο με καυτό καφέ. Οι σακούλες είναι η εθνική οικονομία, ο καφές είναι η πανδημία. Τα πράγματα πρέπει απαξάπαντος να ανέβουν ως το ρετιρέ, δίχως όμως να χυθεί ο καυτός καφές στο χέρι του. Δύσκολο εγχείρημα, όταν μάλιστα γύρω του υπάρχουν διάφοροι έτοιμοι να του βάλουν τρικλοποδιά.
Αντε να βγάλει κλειδιά, να ανοίξει την εξώπορτα, να καλέσει ασανσέρ, να ανοίξει την πόρτα του ασανσέρ, να χτυπήσει το κουμπί του ορόφου, να φθάσει έως τον έβδομο, να βγάλει δεύτερα κλειδιά, να ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματος και να φθάσει έως την κουζίνα δίχως να παρατήσει χάμω τα πράγματα και δίχως να χύσει τον καφέ. Χρειάζεται δύναμη, αντοχή, υπομονή και φοβερή δεξιοτεχνία για κινήσεις ακριβείας. Αλλιώς, είτε το σπίτι θα ξεμείνει από εφόδια, είτε, αντί να απολαύσει τον καφέ του στον καναπέ, θα τρέχει με σφουγγαρόπανα να καθαρίζει τα πατώματα στους διαδρόμου της πολυκατοικίας, με το χέρι καμένο. Ενδέχεται και τα δυο.
Ο Αλέξης έχει άλλο φορτίο στην ευθύνη του. Πρέπει να μεταφέρει στα γρήγορα ένα μεγάλο ογκώδες κουτί στο ίδιο διαμέρισμα. Το πρόβλημα του είναι πως ούτε τον τρόπο να το πιάσει ξέρει, ούτε που βρίσκεται το διαμέρισμα έχει ιδέα. Τα χερούλια που με τόση δεξιοτεχνία χρησιμοποιούσε παλιότερα, τώρα παραδόξως έχουν χαθεί. Αδύνατο να ζαλωθεί το φορτίο και να το μεταφέρει. Και το κυριότερο, ο δρόμος προς τον έβδομο που κάποτε ήταν τόσο προφανής, τώρα έχει εξαφανιστεί.
Δεν ξέρει ποια είναι η πόρτα που οδηγεί στον στόχο του. Κοιτά πότε από δω πότε από κει ψάχνοντας τα παλιά σημάδια, όμως –φευ- η αρχιτεκτονική του χώρου που κάποτε έπαιζε στα δάκτυλα έχει πλέον αλλάξει ριζικά. Μήτε πότε άλλαξε κατάλαβε, μήτε ξέρει τι είναι αυτό που αντικατέστησε τα παλιά γνώριμα μονοπάτια. Οπότε ο Αλέξης αντί να κουβαλά, όπως επιτάσσει το καθήκον του, έχει ακουμπήσει το κουτί στην μέση του δρόμου, έχει κάτσει πάνω του, έχει ανάψει τσιγάρο και το σκέφτεται. Πότε-πότε, για την τιμή των όπλων, αφήνει μια βρισιά να ξεφεύγει ανάμεσα στα δόντια του, αλλά ως εκεί. Το κουτί που πρέπει να πάει στον έβδομο, παραμένει απελπιστικά στον δρόμο.
Ποιος από τους δυο θα κερδίσει, λέτε; Ο ένας ζορίζεται, ταλαιπωρείται, ιδρώνει, πάει μπρος πίσω, κοντοστέκεται και ξαναρχίζει, αλλά προχωρά σιγά-σιγά παρ’ όλη την αγωνία του. Ο άλλος ελπίζει σε μια επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος που θα του δείξει ξαφνικά το μονοπάτι και θα του διακτινίσει το φορτίο του στο ρετιρέ πριν ο ζορισμένος ανοίξει την πόρτα. Για να δούμε…