Ο Χρυσοχοΐδης; Ο Χρυσοχοΐδης πήγε με τον Μητσοτάκη. Τον Χρυσοχοΐδη δεν θέλει ούτε να τον βλέπει ο Μητσοτάκης. Ο Χρυσοχοΐδης ήταν κάποτε αναρχικός. Ο Χρυσοχοΐδης έχει βάλει στο μάτι τους αναρχικούς. Ο Χρυσοχοΐδης έπιασε την 17 Νοέμβρη. Σιγά μην έπιασε ο Χρυσοχοΐδης την 17 Νοέμβρη. Ο Χρυσοχοΐδης δεν είναι καν βουλευτής. Ο Χρυσοχοΐδης βγήκε πρώτος σε σταυρούς. Ο Χρυσοχοΐδης ήτανε στη Βέροια. Ο Χρυσοχοΐδης έχει να πατήσει στη Βέροια… Ο Χρυσοχοΐδης το παίζει σερίφης, έχει μανία με τα Εξάρχεια. Ο Χρυσοχοΐδης δεν έκανε τίποτα στα Εξάρχεια…
Στη χώρα του «όλα επιτρέπονται» ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ήταν και παραμένει μια κάποια λύσις. Οπως συμβαίνει με ελάχιστα πρόσωπα στην πολιτική ζωή που δεν εξαντλούνται στην επικοινωνία αλλά φέρνουν αποτελέσματα, ο κάθε πικραμένος προβάλλει πάνω του ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Τη μια μπορεί να τον αποθεώνει, την άλλη να τον δαιμονοποιεί, το πρωί να φουσκώνει τις επιτυχίες του, το βράδυ να τα μηδενίζει όλα. Και σταθερά να προβάλλει πάνω του την απόσταση που έχουν οι κάθε λογής άσχετοι και άχρηστοι που σουλατσάρουν στη δημόσια ζωή (δόξα τω Θεώ είχαμε και έχουμε αρκετούς τέτοιους «πετυχημένους») έναντι των ελάχιστων που κάτι προσπάθησαν και κάτι πέτυχαν.
Το τελευταίο έργο λέει ότι ο «Χρυσοχοΐδης είναι ακροδεξιός». Είναι μια αλληγορία με έντονους συμβολισμούς που στηρίζεται στη συνεργασία του με τον Μητσοτάκη και στο γεγονός ότι έπιασε (μεταξύ άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων) την 17 Νοέμβρη, η οποία σύμφωνα με τους συγγραφείς είχε το δικαίωμα να σκοτώνει επειδή λέει διέθετε… «ηθικό πλεονέκτημα». Το κοινό περιλαμβάνει κυρίες του Κολωνακίου και της Φιλοθέης που έχουν κάνει την επανάστασή τους, επαναστάτες που θέλουν να κάψουν το κράτος και μια ώρα μετά φωνάζουν «πού είναι η Αστυνομία;», αρθρογράφους αστικών εφημερίδων που είναι πιο πονόψυχοι από όλους τους υπόλοιπους —εν συντομία, μια φέτα από το στυλιστικά προσεγμένο και ναρκισσιστικά «ευαίσθητο» σύμπαν της πρωτεύουσας.
Το θετικό για τους υπόλοιπους που δεν σκαμπάζουν από υψηλή τέχνη και είναι εγκλωβισμένοι στην καθημερινότητα, είναι ότι επιστρέφει στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κάποιος που κάτι ξέρει τι γίνεται εκεί. Για αυτούς που η σύλληψη της 17Ν δεν παραμένει «κάρβουνο» στη ψυχή τους, δεν κυκλοφορούν με αριστερόμετρα στην πλατεία Κολωνακίου και ανησυχούν για πιο πεζά πράγματα, όπως η ασφάλεια η δική τους και των παιδιών τους, το χάος του κυκλοφοριακού, τα τροχαία (που είναι η πρώτη αιτία θανάτου των νέων) και άλλα τέτοια, η επιστροφή Χρυσοχοΐδη είναι μια καλή είδηση.
Από τη σύλληψη της τρομοκρατίας, στην απόπειρα δολοφονίας εναντίον του το 2010 (όταν ένα παγιδευμένο δέμα που προοριζόταν για τον ίδιο εξερράγη, κομματιάζοντας τον έμπιστο του αστυνομικό υποδιευθυντή Γιώργο Βασιλάκη), στη στοχοποίησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ (με άνοιγμα των λογαριασμών του το 2018, όπως και του Κώστα Σημίτη) ως τον συντονιστικό του ρόλο στον Εβρο τον Μάρτιο του 2020 (όταν η αστυνομία και ο στρατός αντιμετώπισαν την εργαλειοποίηση απελπισμένων ανθρώπων από τον Ερντογάν), ο Χρυσοχοΐδης διατηρεί για πολλούς ανθρώπους (που δεν τον γνωρίζουν και δεν έχουν και καμία όρεξη να γνωρίζουν πολιτικούς) την εικόνα ενός προσώπου προσγειωμένου, εργατικού και αποτελεσματικού.
Οπως αποδείχθηκε, είναι ένας πολιτικός (από τους ελάχιστους) που τα έβαλε με δυνάμεις που συνεπάγονται την ανάληψη ρίσκου για τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν κινήθηκε δηλαδή εκ του ασφαλούς. Ολα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικό να ενοχλούν κάποιους στη χώρα μας και διόλου να ευχαριστούν τη σεπτή και λεπτεπίλεπτη παρέα των «αριστερών με λεφτά» που έχουν συνηθίσει να έχουν και την πίτα και το ηθικό πλεονέκτημα ολόκληρο και πάντα μα πάντα να κινούνται εκ του ασφαλούς.
Εχει κάνει λάθη ο Χρυσοχοΐδης, του ξέφυγαν πράγματα που θα μπορούσε να είχε ελέγξει; Προφανώς, όποιος προσπαθεί και μετέχει στα κοινά κάνει λάθη. Αλλά αν ο Χρυσοχοΐδης ήταν σκάρτος, ακροδεξιός και απατεώνας, δεν μπορεί, επί 30 χρόνια που είναι υπουργός (από το 1994) κάτι θα είχαμε ακούσει…