Οχι, εγώ δεν πιστεύω ότι η Αθήνα ήταν μια πεντακάθαρη πόλη και ότι μέσα σε έξι μήνες έγινε η πιο βρώμικη της Ευρώπης. Παρατηρώ προϊούσα επιδείνωση στον τομέα της καθαριότητας, αλλά όχι τη διάλυση για την οποία κατηγορούν τον Χάρη Δούκα. Ούτε πιστεύω ότι τα ποντίκια στην πλατεία Συντάγματος έκαναν την εμφάνισή τους μόλις ορκίστηκε δήμαρχος ο Χάρης, μήτε τον μέμφομαι επειδή βράσαμε το καλοκαίρι στην Αθήνα, πατώντας στην αστεία υπόσχεσή του ότι θα κατεβάσει 5 βαθμούς τη θερμοκρασία της πόλης. Αλλα πράγματα με ενοχλούν στον Δούκα και στους περί αυτόν. Και με ενοχλούν θανάσιμα, διότι τα θεωρώ επικίνδυνα. Εξηγούμαι.
Πρώτον. Ενας ειλικρινής σοσιαλδημοκράτης δεν λέει εύκολα και εύπεπτα λόγια. Δεν παριστάνει ανέξοδα τον Ρομπέν των Δασών, υποσχόμενος ότι θα πάρει το χρήμα από τους πλούσιους και θα το μοιράζει στους φτωχούς. Αυτά τα ακατέργαστα «θα φορολογήσω τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, για να τα δώσω στον λαό που υποφέρει» τα έχουμε ξανακούσει και είδαμε πού μας οδήγησαν. Οποιος τα υπόσχεται, είναι είτε άσχετος είτε συνειδητός δημαγωγός. Ειδικά όταν τον ρωτούν στο debate πόσα θα βγάλει από αυτές τις φορολογήσεις, και δεν ξέρει να απαντήσει.
Δεύτερον. Ενας πολιτικός άνδρας που είναι δήμαρχος της πρωτεύουσας και φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα που πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό, την αστική δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου, δεν τα βάζει με δημοσιογράφους, σκιτσογράφους και μέσα ενημέρωσης. Δεν καταφεύγει σε θεωρίες συνωμοσίας μόλις δει να τον κριτικάρουν, δεν κατασκευάζει φανταστικούς εχθρούς και δήθεν σκοτεινά κέντρα φαιάς ουσίας και άνομων συμφερόντων που τον πολεμάνε. Αυτές είναι συριζαϊκες αντιλήψεις και πρακτικές, από τον καιρό του τραγικού «ηθικού πλεονεκτήματος».
Τρίτον. Ενας συνειδητός κεντροαριστερός παλεύει για τη φτωχολογιά με ειλικρίνεια και καθαρότητα θέσεων και πράξεων, δίχως να κολακεύει το ακροατήριό του με δήθεν λαϊκούς συμβολισμούς της κακιάς ώρας. Δεν βραβεύει «όλο τον ελληνικό λαό» για τον αγώνα του κατά της χούντας, δεν αναγγέλλει αγάλματα της ταπεινής καθαρίστριας στο κέντρο της πόλης του. Με αυτά, δεν τιμά την καθαρίστρια. Τη θεωρεί αφελή, άρα ηλίθια. Κατά τα λοιπά, τα έβαλε με τον Πετρουλάκη επειδή (σε μια εκπληκτική του έμπνευση που βγήκε αληθινή) τον έδειχνε σε γελοιογραφία να καταθέτει στεφάνι στο άγαλμα των «νεκρών της ΕΡΤ».
Τέταρτον. Οταν ο Χάρης έχει πάρει μέρος σε μια άψογη εκλογική διαδικασία όπου όλοι του οι αντίπαλοι έδειξαν υψηλό πολιτικό πολιτισμό, δεν επιτρέπεται στον δεύτερο γύρο να αμολάει τους δικούς του να λένε ότι ο Γερουλάνος τάσσεται υπογείως υπέρ του Ανδρουλάκη, κινούμενος από ευτελείς μελλοντικές φιλοδοξίες. Να λένε δηλαδή ότι ο Παύλος θα στηρίξει τον Ανδρουλάκη την επόμενη Κυριακή, ώστε να καταποντιστεί το ΠΑΣΟΚ και να γίνει στην συνέχεια εκείνος αρχηγός. Πρόκειται για καθαρό Μακιαβελισμό, για τον οποίον ο Γερουλάνος δεν έδωσε κανένα δικαίωμα. Το αντίθετο.
Είχαμε από την αρχή τα δείγματα. Λίγο ο Στρέφης, λίγο η άρνησή του για το μετρό στα Εξάρχεια, φαινόταν πού και πώς το πάει ο Χάρης. Ισως φταίνε το καθηγητηλίκι του στο Πολυτεχνείο και ο συγχρωτισμός του με τον «χώρο» και τις «συλλογικότητες». Το βέβαιο είναι ότι όλο το «πακέτο» του μυρίζει ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων έξαλλων αντιμνημονιακών χρόνων. Και αυτό είναι πολύ σοβαρότερο από μια φωλιά αθώων ποντικιών στην πλατεία Συντάγματος.