Στις πολιτισμένες κοινωνίες έχει καθιερωθεί ο κανόνας της αναλογικότητας στην απάντηση. Παντού και πάντα. Αν παραβιάσει κάποιος άοπλος το οικογενειακό σου άσυλο και τον αντιμετωπίσεις με τα χέρια, τότε ο νόμος σε θεωρεί νόμιμα αμυνόμενο. Αν τον μαχαιρώσεις, τότε είσαι ένοχος ανθρωποκτονίας. Ακόμα και το κράτος που κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί τον κανόνα της αναλογικότητας.
Αν διαδηλωτές επιτεθούν στην αστυνομία με ρόπαλα κι εκείνη απαντήσει με κλομπς, τότε ο νόμος δεν πιστοποιεί παραβίαση της νομιμότητας. Αν οι αστυνομικοί πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, τότε υπάρχει εγκληματική πράξη. Τέτοια πράξη όμως, δεν υπάρχει στην περίπτωση που η αστυνομία δεχτεί πυρά και απαντήσει αντιστοίχως με αποτέλεσμα να σκοτώσει. Είπαμε, η αρχή της αναλογικότητας.
Πλην, την απλή αυτή αρχή της αναλογικότητας, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν φαίνεται να την ξέρει. Θα πείτε, «σάματις ξέρει και τίποτα άλλο, για να κατέχει τέτοιες λεπτεπίλεπτες έννοιες;». Σωστό κι αυτό, αλλά ορισμένα πράγματα δεν πρέπει να προκύπτουν μέσα από πολυδαίδαλους κανόνες αλλά από την απλή λογική. Ειδικά στο εσωτερικό κομμάτων της Αριστεράς (λέμε τώρα) όπου υποτίθεται ότι η συντροφικότητα επικρατεί της αντιπαλότητας, η αρχή της αναλογικότητας στην κομματική ζωή θα ‘πρεπε να προκύπτει αβίαστα.
Όμως ο Κασσελάκης έχει κόψει καπίστρι, που λένε στο χωριό μου. Στην πορεία πλήρους και απροκάλυπτης Κασσελακοποίησης του πάλαι ποτέ Τσιπρικού ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον αντιγράφει τα σενάρια παλιών γουέστερν ταινιών, παρά ασπάζεται τις (μυστηριώδεις γι αυτόν) αρχές της δημοκρατίας, της αναλογικότητας και της διαβούλευσης που αναγράφονται στο καταστατικό του κόμματος.
Ο Στέφανος, σαν άλλος Τζον Γουέιν, μπαίνει μέσα στο σαλούν (στην συνεδρίαση του όποιου οργάνου δηλαδή) με το χέρι στην λαβή του πιστολιού και με το ζωνάρι του λυμένο για καβγά. Εκλαμβάνοντας δε ως πρόκληση ακόμα και την πιο αθώα λέξη ή το πλέον ανεπαίσθητο νεύμα, τραβά πιστόλι και πυροβολεί στο δόξα πατρί άνευ ετέρας προειδοποιήσεως.
Αυτό που έγινε την Τρίτη στην συνεδρίαση της ΚΟΕΣ (Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου) ήταν από τ’ άγραφα. Δεν θα συνέβαινε ούτε σε γραφείο διευθυντή ιδιωτικής επιχείρησης, διότι ο θιγόμενος υπάλληλος θα σήκωνε το καλάθι των αχρήστων και θα το φορούσε κολάρο στον προϊστάμενο του. Και όμως έγινε σε ανώτατο κομματικό όργανο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην τοποθέτηση του, κάποιο στέλεχος (μια άγνωστη βουλευτίνα ονόματι Γιώτα Πούλου) είπε καλοσυνάτα, «μήπως να μεταθέσουμε μια βδομάδα το Συνέδριο μας, διότι το έχουμε βάλει την ίδια μέρα που γίνονται οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ;». Στοιχειώδης πολιτικός πολιτισμός και αβροφροσύνη. Αλλά ο Κασσελάκης συνδέθηκε έξαλλος διαδικτυακά με την συνεδρίαση και άρχισε να ουρλιάζει «σε όποιον αρέσει… σε όποιον δεν αρέσει, να φύγει».
Και οι Τσιπρικοί, οκτώ τον αριθμό, σηκώθηκαν κι έφυγαν. Όχι, δεν έφυγαν από το κόμμα του οποίου ο νεότευκτος αρχηγός συμπεριφέρεται στους παλιούς λες κι είναι κλητήρες του… απλώς έφυγαν για να πάνε να συνεδριάσουν ή να εκτιμήσουν την κατάσταση ή να μεθοδεύσουν τα επόμενα βήματα τους ή να καθορίσουν την εφεξής στρατηγική τους… κάπως έτσι δεν τα λένε εκεί μέσα όταν βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο;
Το τρομερό δεν είναι πια ότι ο Κασσελάκης έχει μεταβληθεί σε πιστολέρο. Ούτε ότι έχει βάλει το περίστροφο του στον σβέρκο των παλιών και τους σπρώχνει προς την έξοδο να του αδειάσουν την γωνιά. Ούτε ότι εκείνοι, αντί να τα βροντήξουν, γαντζώνονται στην εξώπορτα. Το χειρότερο είναι ότι αποδεικνύεται καθημερινά πως ο αυτοεξευτελισμός των πάλαι ποτέ κραταιών Συριζαίων τελικά δεν έχει πάτο…