Κάθε φορά που ένας έλληνας αθλητής κατακτά μια νίκη, ψηλώνουμε μερικούς πόντους από περηφάνια. Οπως ψηλώσαμε τώρα, με τον Στέφανο Τσιτσιπά. Τι φανταστική πορεία!
«Ζω ένα παραμύθι», είπε ο Στέφανος. Κι εμείς ζούμε ένα παραμύθι μαζί του. Παραδομένοι οι περισσότεροι στα συναισθήματα κατάθλιψης και απογοήτευσης στα οποία έχει βυθιστεί η χώρα, πόση συγκίνηση νιώσαμε με τη νίκη αυτού του παιδιού. Και πόσο τη χρειαζόμασταν αυτή τη συγκίνηση, αλήθεια, να μας ταρακουνήσει λίγο, να μας δροσίσει, να μας ανανεώσει. Σαν το παράθυρο που ανοίγεις στο κλεισμένο για καιρό δωμάτιο και σε γεμίζει οξυγόνο.
Οι νίκες του Τσιτσιπά, του Πετρούνια και όλων των Ελλήνων που διαπρέπουν στον αθλητισμό, είναι μικρές ενέσεις αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας για ολόκληρο τον λαό. Είναι θεραπευτικές στιγμές για τον Έλληνα, που έχει χάσει το ηθικό του, την όρεξη του, τις αντοχές του. Είναι στιγμές ανάτασης, του σκυμμένου απ’ τις σκοτούρες και τη ταλαιπωρία κεφαλιού μας.
Αλλά είναι και στιγμές προβληματισμού. Τον οποίο σχεδόν αυτόματα τον κάνεις, χειροκροτώντας αυτά τα παιδιά. Γιατί δεν είναι μόνο εκείνα που βλέπεις να λαμπυρίζουν στην εικόνα, τα μετάλλια, η δόξα, οι νίκες τους. Είναι και εκείνα που δεν βλέπεις αλλά αντιλαμβάνεσαι, δεδομένα που υπάρχουν πίσω απ’ την εικόνα, αχνοφαίνονται και υπονοούνται. Είναι ό,τι έχει προηγηθεί για να υπάρξει μια λαμπρή πορεία που καταλήγει στην κορυφή.
Και χαζός να είσαι, παντελώς ανίδεος, κάτι παίρνεις χαμπάρι απ’ όσα έχουν τραβήξει οι νικητές, για να είναι νικητές. Αντιλαμβάνεσαι τι εστί θυσία και αφοσίωση στον στόχο. Αυτοί οι άνθρωποι, σε κάνουν να συνειδητοποιείς τη σημαντικότητα της προσπάθειας, αλλά και τη δυσκολία που απαιτεί μια προσπάθεια. Και ίσως, μέσα απ’ το δικό τους πείσμα και τον αγώνα για την επίτευξη του στόχου, να σου δίνουν και εσένα λίγη περισσότερη δύναμη ώστε να παλέψεις για τον δικό σου.
«Με τα κορίτσια πώς τα πας; » ρώτησαν τον Τσιτσιπά σε μια εκπομπή. «Δεν είναι προτεραιότητα αυτή τη στιγμή», απάντησε αμήχανα, και αμέσως σου έδινε να καταλάβεις πόσο δοσμένος είναι στην προσπάθειά του. Ενας εικοσάχρονος που έχει βάλει στην άκρη το φλερτ, το παιχνίδι, τις σχέσεις, για έναν απώτερο σκοπό. Τουτέστιν, ένας εικοσάχρονος που έχει βγάλει τον εαυτό του εκτός της κατάστασης που επιβάλλει η ηλικία του, για να πετύχει. Είναι ο απόλυτος αυτοέλεγχος της ζωής, που φυσικά επιτυγχάνεται με τεράστιο κόπο. Και είναι σαν να σου φωνάζει: προσπάθησε και εσύ περισσότερο, μπορείς!
Αλλά είναι και η ταπεινοφροσύνη αυτών των ανθρώπων. Αληθινή, ουσιαστική, παραδειγματική. Είναι η αθόρυβη μάχη τους, ο χωρίς φανφάρες μόχθος που καταβάλλουν μέχρι να καταφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αν το καταφέρουν, η αναγνώριση που δεν επιζητούν και που έρχεται μόνο αν πετύχουν κάτι, και την έχουν κερδίσει με το σπαθί τους.
«Είμαι περήφανος που είμαι Eλληνας και που εκπροσωπώ το μπλε και το άσπρο της χώρας μου και αυτή τη σημαία» είπε ο Στέφανος Τσιτσιπάς στη συνέντευξη Tύπου που έδωσε.
Εμείς πάλι, πρέπει να είμαστε περήφανοι που υπάρχουν Eλληνες, σαν τον Στέφανο Τσιτσιπά. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που με το παράδειγμά τους, μας φωτίζουν και μας βελτιώνουν. Και να προσπαθούμε να τους μοιάσουμε, όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε.
ΥΓ. Να είχαν λίγο απ’ τη στόφα των αθλητών και οι πολιτικοί, θα ήταν καλύτερος ο κόσμος.