Οταν γκρεμίζεται ένα μεγάλο δέντρο που στεκόταν για χρόνια στην άκρη της αυλής σου, δεν μπορείς παρά την ώρα της πτώσης να νιώσεις κάτι θρηνητικό. Ακόμα κι αν εκατό φορές είχες ευχηθεί να το καψαλίσει κεραυνός, ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος με κάθε ευκαιρία έδινες τσεκουριές στον κορμό του, τη στιγμή που ακούγεται το «κραχ», κάτι σφίγγεται μέσα σου.
Μετά αναδύονται οι καταχωνιασμένες αναμνήσεις, οι αγκαλιές με τον Καμμένο, οι ιαχές των αγανακτισμένων στους δρόμους, τα υψωμένα δάκτυλα μπροστά στην μύτη σου, τα τσάμικα στα δημοψηφίσματα-κοροϊδία, οπότε η λογική επιστρέφει στο μυαλό σου. Ξανάρχεσαι στα ίσα σου. Κι αν είσαι υποκριτής, παριστάνεις τον σιωπηλό σύννου μπροστά στα αναπόφευκτα ups and downs της μοίρας κάθε ανθρώπου, πλούσιου ή πένητα, βασιλέως ή στρατιώτου. Αν πάλι είσαι ειλικρινής, παραγγέλλεις σουβλάκια και μπύρες για να το γιορτάσεις.
Δυο μέρες τώρα είμαι στο όριο να μπω στην πλατφόρμα και να κάνω την παραγγελία. Συγνώμη κιόλας, αλλά το φινάλε μιας ολόκληρης εποχής πολιτικής τοξικότητας και κοινωνικής εχθροπάθειας δεν αξίζει ένα ιδιωτικό ξεφάντωμα; Θα μου πείτε ότι δεν κατασκεύασε ο Tσίπρας την εποχή του, η εποχή έψαχνε εκφραστή και τον βρήκε στο πρόσωπο του Τσίπρα.
Μεταφυσική αντίληψη της Ιστορίας, που απορρίπτω μετά βδελυγμίας. Δεν θεωρώ ποτέ κανέναν μας έρμαιο των συνθηκών και άθυρμα των κοινωνικών δυνάμεων. Οσο αυτά μας σπρώχνουν, άλλο τόσο τα σπρώχνουμε κι εμείς. Αρα, έχει σημασία προς τα πού σπρώχνουμε, και ο Τσίπρας ποτέ στη ζωή του δεν έσπρωξε προς τη σύνθεση. Μέσα από την κατασκευή εμφυλίων πορευόταν. Δεν έριξε ποτέ νερό σε εστία φωτιάς, πάντα είχε έτοιμο ένα μπουκαλάκι βενζίνη στην κωλότσεπη.
Και μη μου λέτε να του πιστώσω ότι την τελευταία στιγμή έστριψε και αποφύγαμε τον γκρεμό της εκπαραθύρωσης της χώρας από την Ευρώπη, διότι η οπτική αυτή ξεχνά επιτηδείως ότι ο μικρός δεν μας παρέλαβε να πηγαίνουμε προς τον γκρεμό, αλλά να απομακρυνόμαστε από αυτόν. Μόνος του έστριψε το αμάξι προς τον Καιάδα μόλις το παρέλαβε, με συνειδητή του επιλογή πάτησε το γκάζι, όσοι από μας του φωνάζαμε «τι κάνεις, χριστιανέ μου;» κινδυνέψαμε με λιντσάρισμα και μόνο όταν οι δυο τροχοί βρέθηκαν στον αέρα αποφάσισε να κάνει ένα τετ-α-κε κόστους 100 δισ. ευρώ. Ε, όχι και να νιώσω ευγνωμοσύνη.
Ούτε θεωρώ γενναία την απόφασή του να παραιτηθεί. Εκτός κι αν θεωρούμε εξίσου γενναίους τον Ράλλη, τον Αβέρωφ, τον γέρο Μητσοτάκη, τον Εβερτ, τον Καραμανλή, τον Σαμαρά, αλλά και τον Σημίτη, τον Γιώργο και δεν θυμάμαι ποιους άλλους. Ολοι τούτοι παραιτήθηκαν όταν έχασαν μια φορά, όχι τρεις και τέσσερις. Σαν πολλοί γενναίοι δεν μαζευόμαστε στα ιστορικά μας κιτάπια; Εκτός κι αν αυτό που για όλους τους άλλους είναι αυτονόητο, για τον Τσίπρα είναι γενναιότητα. Τότε αλλάζει το πράγμα.
Τέλος, μην παριστάνετε τους μάντες Κάλχες και προβλέπετε την ολική επαναφορά του. Ματαιότητες. Τα ίδια μας λέγανε και για τον Κώστα και για τον Γιώργο, και τους είδατε. Από σουβλατζίδικο σε ποδηλατόδρομο. Μα, ακόμα δεν καταλάβατε γιατί ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές, αλλά και γιατί μετά τις ήττες δεν έφτιαξε δικό του κόμμα, όπως τον συμβούλευαν; Διότι δεν είχε ιδέα τι καινούριο θα μπορούσε να κάνει.
Αν, έστω και ψήγματα κάποιου καινούριου, καινοτόμου πράγματος είχε στο κεφάλι του, και ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα τα παρουσίαζε (ποιος τον εμπόδιζε;), και νέο κόμμα θα αποτολμούσε αντί να πάει στον καναπέ δίπλα στην Περιστέρα. Ομως από το 2019 και εντεύθεν στεκόταν μπροστά στα σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα, όπως θα στεκόταν η γιαγιά μου μπροστά στο καντράν ενός Boeing. Ιδέα δεν είχε τι ήταν όλο αυτό. Οπότε «την έκανε» και ησύχασε.