Λοιπόν, για να μην μπερδευόμαστε (όσοι μπερδεύονται) και να μη ματαιοπονούμε: Σχεδόν τίποτε από όλα όσα εκστομίζονται σήμερα από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παλαιά και νεότερα, δεν είναι καινούργιο – δεν συζητάμε για πρωτότυπο.
Και σχεδόν τίποτε από όσα γίνονται δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει.
Δεν είναι νέο αυτό που είπε η Τσαπανίδου ότι αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σημαίνει ότι ο κόσμος έχει παραπλανηθεί από την προπαγάνδα. Είναι απλώς μία βιαστική επαναδιατύπωση αυτού του χαριτωμένου που είχε πει ο Φλαμπουράρης αμέσως μετά από τις ευρωεκλογές του 2019, ότι ο κόσμος δεν είχε καταλάβει τι ψήφισε.
Δεν είναι και τόσο μεγάλη έκπληξη ότι ο Αντώναρος είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κάτι σαν φυσιολογική συνέχεια, μετά τους Παπαγγελόπουλους και το παρακαραμανλικό σύστημα που επιστράτευσε από το 2013 ο Τσίπρας και την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ούτε και είναι καινοφανές ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ σφυρίζουν αδιάφορα στο θέμα της απαγόρευσης της συμμετοχής του κόμματος Κασιδιάρη στις εκλογές – ασχέτως των άτσαλων και σπασμωδικών χειρισμών της κυβέρνησης. Με τους χρυσαυγίτες στη Βουλή, μια χαρά τα είχαν «τακτοποιημένα» τα θέματα.
Καινούργια δεν είναι καν η επινόηση του Τσίπρα, ο οποίος επιχειρεί να ακυρώσει τη σύγκριση των πεπραγμένων του με τα αντίστοιχα του Μητσοτάκη, υποστηρίζοντας ότι αν κερδίσει τις εκλογές, δεν θα είναι η δεύτερη ευκαιρία, αλλά η πρώτη, επειδή τότε είχε τα μνημόνια και την τρόικα πάνω από το κεφάλι του και ήταν αναγκασμένος να κόβει χρήματα, ενώ τώρα θα μπορεί να μοιράζει αφειδώς και αχαλίνωτα. Τα έχει πει επανειλημμένως με το «θέλαμε αλλά δεν προλάβαμε».
Τίποτε από όλα αυτά δεν θα έπρεπε συνεπώς να προξενεί έκπληξη και αναστάτωση.
Ισως λοιπόν το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι η επιβεβαίωση όλων όσων γνωρίζουμε και η διάλυση της όποιας παρανόησης για τη φύση, την αντίληψη και την επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό φαίνεται σε κάθε πτυχή της δημόσιας παρουσίας του, αλλά κυρίως στο ύφος, που κάποιες φορές είναι και η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση.
Εχει αξία ως προς αυτό, ένα σημείο της πρόσφατης ομιλίας του Τσίπρα στην ΚΕ. Εκεί που μεταξύ «συντρόφων», η άνεση και το κουτσαβάκικο στιλ εκδηλώνονται αβίαστα, ελεύθερα και με χάρη, είπε κάποια στιγμή: «Φανταστείτε να είχαμε την ευχέρεια, όπως τούτοι ’δω, να δώσουμε 50 δισεκατομμύρια, όχι να μαζέψουμε 37 (….)». Δεν έχει σημασία η συνέχεια, στο «τούτοι ’δω» είναι το ζουμί. Σε αυτήν την επίδειξη περιφρόνησης και απαξίωσης, σε αυτήν την εκδήλωση προπέτειας και ασύμμετρου θράσους.
Είναι μία επιβεβαίωση όλων όσων γνωρίζουμε και όλων όσων κάποιοι επιχειρούν να λησμονήσουν. Το «αυτοί ή εμείς» εξακολουθεί να ισχύει και ίσως δεν θα πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι σύντομα θα ακούσουμε και πάλι «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Σε τελική ανάλυση, βέβαια, είναι και αυτό ένα δίλημμα.