Ηταν πραγματικά αποκαλυπτική για τον τρόπο που σκέφτεται ο πρωθυπουργός η χθεσινή αναφορά του στις γραβάτες.
Εν όψει της επίσκεψής του στη Μόσχα ο κ. Τσίπρας έδωσε μια συνέντευξη στην ρωσική τηλεόραση. Μίλησε στην εκπομπή Formula of Power και τον δημοσιογράφο Μιχαήλ Γκούσμαν για σημαντικά θέματα όπως οι αγωγοί, οι ελληνορωσικές σχέσεις κλπ. Αναφέρθηκε όμως εκτενώς και στις γραβάτες. Είπε μεταξύ άλλων:
«Έχω καταφέρει να είμαι ίσως ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που έχω μπει στα πιο σημαντικά, αν θέλετε, φόρα και στις πιο σημαντικές έδρες κυβερνήσεων, από το Κρεμλίνο μέχρι τον Λευκό Οίκο, και από το Βατικανό έως τη Ντάουνινγκ Στριτ, και σε όλον τον κόσμο, και στο Πεκίνο και παντού, χωρίς γραβάτα. Συνεπώς, νομίζω ότι αυτή είναι μια κατάκτηση…»
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν fake news. Θεωρούσα αδιανόητο ένας πρωθυπουργός να έχει κάνει τέτοια δήλωση και μάλιστα σε ξένο μέσο ενημέρωσης. Κατέφυγα στην ιστοσελίδα primeminister.gr για να επιβεβαιώσω ότι πραγματικά ο πρωθυπουργός μας όχι μόνο είναι χαρούμενος που δεν φοράει γραβάτα, αλλά το θεωρεί και μεγάλο κατόρθωμα. Αισθάνεται υπερήφανος που σε όλες τις Συνόδους Κορυφής είναι εκείνος που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα, σπάζοντας τον ενδυματολογικό κώδικα των ηγετών του δυτικού κόσμου. Που επιμένει με εφηβική εμμονή στην επιλογή της μη γραβάτας, θεωρώντας μάλιστα ότι κάνει μια κάποια επανάσταση.
Βεβαίως, είναι κατανοητή η ανάγκη να υπηρετήσει τους συμβολισμούς της αντικομφορμιστικής Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Αλλά αυτό ίσως είχε νόημα πριν το καλοκαίρι του 2015. Τώρα πια όλος ο κόσμος ξέρει. Τα προσχήματα έχουν καταρρεύσει.
Από την άλλη, με ένα μνημόνιο στην πλάτη του, με τόσες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις για έναν αιώνα, η γραβάτα ίσως είναι το μόνο του «καταφύγιο» σε επίπεδο συμβολισμών. Ή και μια προσωπική ανάγκη ψευδαίσθησης ότι δεν έχει αλλοτριωθεί από την εξουσία, ότι η στάση και οι θέσεις του δεν έχουν συνθλιβεί στις μυλόπετρες της πραγματικότητας, ότι βασικά αν και ένοικος του Μαξίμου θωρακισμένος από τις κλούβες των ΜΑΤ, παραμένει ο ίδιος άνθρωπος που έκανε τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις έξω από την γερμανική και την αμερικανική πρεσβεία.
Με μια στυλιστική αντισυμβατικότητα αμφίβολης αισθητικής προσπαθεί να καλύψει ότι, ενώ εκείνος ήθελε να αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο, τελικά κατέληξε απλώς να λύσει τον κόμπο της γραβάτας του. Μπορεί να μην έγινε ο Τσε της Μεσογείου αλλά καμαρώνει που τουλάχιστον δεν «έγινε πελάτης του Παγώνη».
Η επανάσταση της γραβάτας δεν είναι απλώς ανέξοδη και ανούσια. Είναι πρωτίστως γραφική. Πιο γραφική και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.
Τι είναι όμως πραγματικά πιο ανησυχητικό; Οτι όλο αυτό ο Πρωθυπουργός το κάνει για τα μάτια του κόσμου; Οτι έχει την προσωπική ανάγκη να αισθάνεται επαναστάτης χωρίς λαιμοδέτη; Ή ότι πραγματικά πιστεύει πως κάτι κάνει μη φορώντας γραβάτα σε υψηλές συναντήσεις, ότι δηλαδή πρόκειται για μεγάλη πολιτική πράξη άξια επίμονης αναφοράς!
Και τα τρία φαίνονται άκρως προβληματικά.