Στον έναν και πλέον μήνα από τις τελευταίες εκλογές δεν έχουν συμβεί και λίγα. Φωτιές, καταστροφές και αποκαλύψεις νέων διαστάσεων της ελληνικής κρατικής παραδοξότητας — αν θέλει κάποιος να είναι ευγενικός (βλ. Νέα Αγχίαλος), πολιτικές «καρατομήσεις» (Μηταράκης, Πατούλης, Νίκας) και διάφορα άλλα, λιγότερο σημαντικά, αλλά πάντως ενδεικτικά μιας πραγματικότητας.
Ποια είναι αυτή;
Η δεύτερη θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του δεν ξεκινά με το κοντέρ μηδενισμένο. Οσο και αν θέλουν ορισμένοι να μιλούν για επανεκκίνηση, μάλλον στον εαυτό τους απευθύνονται και αυτόν προσπαθούν να πείσουν, γιατί κατά τα άλλα πρόκειται για μία συνέχεια της διακυβέρνησης, με πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα, σε άλλες θέσεις.
Σε αυτό το περιβάλλον, έχει ήδη αρχίσει να ξεχνιέται ένα άλλο σημαντικό γεγονός του τελευταίου, ιδιαίτερα πυκνού από πολιτικής άποψης, μήνα: Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την εκ των συνθηκών διαμορφωμένη επιθυμία του, αποσύρθηκε και είναι φανερό ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα τηρήσει μία γνωστή και δοκιμασμένη τακτική. Επαιξε και έχασε, ξανάπαιξε και ξανάχασε. Και τώρα θα παρακολουθεί εξ αποστάσεως και θα σιωπά. Σε πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε κανείς να πει ότι αντλεί έμπνευση από τον Κώστα Καραμανλή, τον άνθρωπο που όσο και αν ποτέ ο ίδιος δεν το παραδέχθηκε δημοσίως, θα μπορούσε να τον έχει ως πρότυπο.
Αναδείχθηκαν και οι δύο περίπου στην ίδια ηλικία, ακολούθησαν έστω και υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες μία εντυπωσιακή πορεία και η πρωθυπουργία τους έληξε, λιγότερο ή περισσότερο άδοξα, σε μία ηλικία που για τα ελληνικά δεδομένα δεν συνηθίζεται να αποχωρεί κάποιος από την πολιτική.
Ο Καραμανλής επέλεξε έπειτα από δέκα και πλέον χρόνια σιωπής και μία μοναδική ηχηρή παρέμβαση του προηγούμενου καλοκαιριού, να αποχωρήσει. Προσωρινώς ή μη και με ποιο σκεπτικό ή άλλη επιδίωξη, θα φανεί.
Ο Τσίπρας παραμένει στη Βουλή, όμως και αυτός πλέον έχει επιλέξει το καθεστώς του παρατηρητή και, προς το παρόν, του απόντος από τα μαλλιοτραβήγματα στο κόμμα του.
Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι θα επιδιώξει ο Τσίπρας από εδώ και πέρα και πώς θα το επιτύχει. Προφανώς πολλά θα εξαρτηθούν και από το τι θα γίνει στο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν θα αργήσει να φανεί. Όποιος/α και αν βγει αρχηγός, σε λιγότερο έναν χρόνο θα μετρηθεί στις ευρωεκλογές. Και οι πολιτικές δυναμικές που θα καταγραφούν σε αυτές, θα δείξουν αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ελπίζει, ή αν θα πάμε για άλλες αναδιατάξεις, ευρύτερες και πιο θορυβώδεις, αναλόγως και του τι θα συμβεί με τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ.
Μέχρι τότε και πάντως με βάση αυτά που παρακολουθούμε σήμερα, η αποχώρηση του Τσίπρα είναι μία απόφαση που έχει ήδη επιφέρει αποτελέσματα.
Το κυριότερο από αυτά είναι ότι τώρα που λείπει πλέον από την εικόνα και έχει πάψει να λειτουργεί ως «μπαμπούλας», η ιδιαιτερότητα της πολιτικής μας συνθήκης φανερώνεται.
Το βασικότερο στοιχείο αυτής της ιδιαιτερότητας είναι ότι ο Μητσοτάκης, ελλείψει αντιπάλου δέους, είναι πλέον μόνος και αναμετριέται με τα προβλήματα, τις αλαζονικές συμπεριφορές και τις προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει. Τρέχει μόνος και δεν έχει περιθώρια αποτυχίας και στην ουσία, ο αντίπαλος του είναι το «χρονόμετρο» και ό,τι του προκύψει στην πορεία.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς και οφείλοντας να αναγνωρίσει στον Τσίπρα ότι το πολιτικό παιχνίδι το γνωρίζει, η αποχώρηση του, με τον τρόπο και στο χρόνο που έγινε, είναι ίσως η πιο σοφή πολιτική του κίνηση έως σήμερα. «Εγκατέλειψε» τον Μητσοτάκη και λάμπει πλέον δια της απουσίας του.
Το αν στη συνέχεια θα πετύχει τους (άγνωστους) στόχους του, αν θα επιστρέψει ως παράκλητος, ή αν θα επιχειρήσει την αναβάπτισή τους με πιο εντυπωσιακές κινήσεις, είναι άλλης τάξεως ζήτημα και πάντως όχι της παρούσης.